صفحهٔ اصلی
فرمایش منتخب: امام هادی
فهرست این الرجبیون؛ این الفقرا
مبنای ترک ترک شدن بدن امام حسین
امام حسین؛ کشته جلسه بنی‌ساعده
عصاره روایت حسین منی و انا من حسین
حرکت نکردن سر امام حسین در منزلی
امر به معروف‌کردن سر امام حسین
چگونه واقعه کربلا به وجود آمد؟
نتیجه گرفتن از عاشورا و دهه محرم
ورود اهل بیت از کربلا به کوفه و خطبه حضرت زینب
حرکت امام حسین از مکه به کربلا
ازدواج امیرالمؤمنین و حضرت زهرا
جلسه ولایت (سال‌یاد متقی عزیز)
امام علی النّقی، امام هادی (علیه‌السلام) مریض شده، یک حاجب می‌گیرد و به او می‌گوید: برو زیر قُبّه جدّم امام حسین (علیه‌السلام) به من دعا کن. حاجب می‌گوید: یابن رسول الله! حجّت خدا شمایید! امام می‌گوید: چه کار کنم؟! جدّم گفته که آن‌جا برو! حالا آن حاجب رفت و دعا کرد و حضرت خوب شد.
رفقای عزیز! من همیشه می‌گویم در این حرف‌ها تفکّر و اندیشه داشته باشید. ببین امام است، تمام ممکنات به امرش است، اِشراف به کلّ خلقت دارد، تمام این خلقت در قبضه قدرتش است؛ به‌قول آقا امام حسین (علیه‌السلام) که به زَعفر گفت نَفَسی که این‌ها می‌کشند، در اختیار من است. به تعبیر عوامانه من، امام از کلّ خلقت بزرگ‌تر است؛ چون‌که خودِ خدا حدّ این خلقت را می‌داند که چقدر است، اما خدا و ولایت حدّ ندارد. مگر نیست که هر کسی‌که می‌میرد یا می‌خواهد به دنیا بیاید، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بالای سرش می‌آید، پس امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) از خلقت بزرگ‌تر است!
حالا ببین امام چه می‌گوید؟! می‌گوید برو زیر قُبّه جدّم امام حسین (علیه‌السلام) به من دعا کن. این یعنی چه؟ مبنایش چیست؟ یعنی ای بشر! بیا «إنّ الله و ملائکته یصلّون علی النبیّ یا أیّها الّذین آمنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیماً»[۱] را قبول کن! امام هم دارد امر رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را اطاعت می‌کند؛ دارد می‌گوید که من هم در امر هستم و جدّم را اطاعت می‌کنم؛ چون‌که جدّش گفته زیر قُبّه امام حسین (علیه‌السلام) دعا مستجاب است. [۲]
یک روز متوکّل امام هادی (علیه‌السلام) را به قصر خود فراخواند و از ایشان خواست که شعری برای او بخواند. امام هادی (علیه‌السلام) فرمود: ما از شعر بهره‌ای نداریم! متوکّل گفت: نه! باید بخوانی! امام هم شعری خواند که در آن آمده بود: «این آفتاب درخشان یک روز به قصر پادشاهان و سلاطین در قلّه‌های کوه‌ها می‌تابیده؛ اما عزرائیل آن‌ها را به زیر خاک کشید و امروز به قبر آن‌ها می‌تابد.» متوکّل با همه خباثتش بسیار گریه کرد؛ اما این گریه از دریچه ولایت نبود، از روی خباثت بود؛ امام را به قتل رساند.
عزیزان من! ما هم باید به این بیندیشیم که روزی این آفتاب به خانه و مال و اموال ما که این‌قدر به آن‌ها علاقه داریم و به قبر ما خواهد تابید؛ پس قدری فکر کنیم، درصد کمی احتمال بدهیم که ما هم می‌میریم. همه دارئی‌مان را فدای زندگی دنیایی‌مان نکنیم. بدانیم که دنیا فانی است! به چه کسی وفا کرده که به ما وفا کند؟! یک قسمتی را هم برای آخرت‌مان بگذاریم. همچنین مثل متوکّل ساعتی نباشیم که از شعر امام ناراحت شد و گریه کرد! ساعتی بودن فایده‌ای نداد؛ باید دائمی باشیم؛ یعنی دائم به ولایت اتّصال باشیم. به کلام خودت توجّه کن! والله، بالله، این حرف القای خداست که به شما می‌گویم. [۳]
عبدالعظیم حسنی پیش امام هادی (علیه‌السلام) آمد و گفت: آقاجان! من می‌خواهم عقایدم را به شما بگویم؛ می‌فرماید: بگو عزیزم! می‌گوید: من خدا را به یگانگی قبول دارم، واجبات را به‌جا می‌آورم و محرّمات را ترک می‌کنم. شما را امام و حجّت خدا می‌دانم، زیر این آسمان، حجّتی به غیر از شما نمی‌بینم. خدا امر شما را به من واجب کرده، امرِ شما امرِ خداست. سیبی یا اناری از درخت بچینم و شما بگویی نصفش حلال و نصفش حرام است. نیمه حلالش را می‌خورم و نیمه حرامش را دور می‌اندازم. امام هادی (علیه‌السلام) فرمود: ما هم عقایدمان همین است، عبدالعظیم! إن‌شاءالله به آخر برسانی.
عبدالعظیم با قبولیِ امام هادی (علیه‌السلام) که به او گفت عقایدت درست است؛ نجوا کرد و کنار رفت و کنار ماند، نه این‌که از یک جای دیگر سر دربیاورد؛ قانع و راضی بود. او دربست در اختیار امام بود. حالا خدا به او عظمت داد. در روایت می‌فرماید: زیارت شاه عبدالعظیم حسنی مطابق با زیارت امام حسین (علیه‌السلام) است. آیا زیارت خلق، مطابق با زیارت امام حسین (علیه‌السلام) می‌شود؟ نه والله، عجیب این است که می‌گوید زیارت قبرش مطابق با زیارت امام حسین (علیه‌السلام) است، نه خودش!
عظمت عبدالعظیم به خاطر آن عقیده‌ای است که به امام هادی (علیه‌السلام) داشت، برای آن امری است که اطاعت می‌کرد، برای آن تواضعی است که با امام هادی (علیه‌السلام) داشت؛ پس شما آن امر را زیارت می‌کنید، نه جسم عبدالعظیم را.
عزیزان من! از اطاعت به این‌جا می‌رسید نه از خیال خودتان، نه از مشابه درست کردن، نه از امیدواری به خلق پیدا کردن و دنبالش رفتن! عبدالعظیم به واسطه ولایت به این‌جا رسید، نه به واسطه عبادت. به امامش یقین داشت و امرش را اطاعت می‌کرد. او حجّت شناس بود. امروز اغلب مردم حرف حجّت را می‌زنند؛ اما حجّت شناس نیستند! [۴]
اگر شما خودت را در مقابل خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) تقصیرکار بدانی، به تمام آیات قرآن هم خدا به تو نظر می‌کند، هم امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و هم حضرت زهرا (علیهاالسلام)! آن‌وقت تمام غم و غصّه دنیا را از دلت بیرون می‌برد. روایت داریم: کسی بود که بیست سفر مکّه رفته بود. خدمت امام هادی (علیه‌السلام) آمد و حضرت تمام آن‌ها را ردّ کرد و فرمود که تو اوّلاً بیتوته با خدا نداشتی و دیگر این‌که سخی نبودی و این‌ها را از خودت می‌دانستی؛ این است که تمام این‌ها ردّ است؛ پس دست‌رنجی که از ما صادر می‌شود را باید از خدا بدانیم و بگوییم که او این کار را کمک کرد.
والله، من شب‌ها می‌گویم: خدایا! اگر من بهشت بروم، تو کردی، تو این حرف‌ها را یادم دادی، نماز شب را تو یادم دادی، بیتوته شب را تو یادم دادی، کمک به فقرا را تو یادم دادی؛ پس اگر بهشت بروم، تو کردی. [۵]
امر امام هادی به نجوا با ولایت[۶]
شخصی، از یکی از شهرهای دور، به امام هادی (علیه‌السلام) نامه‌ای نوشت که آقا! من از شما دور هستم، گاهی حاجتی دارم، مشکلاتی دارم، در هر حال چه کنم؟ امام در جواب ایشان نوشتند: لَبت را حرکت بده! حرف بزن! بگو! ما دور نیستیم؛ یعنی نجوا کن! نجوا با ولایت بیزاری از دنیاست. چنان باید محبّت خدا و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) در قلبت باشد که چیزی را نبینی تا به غیر آن‌ها نجوا کنی. باید با آن‌ها نجوا کنی. بارها به شما گفته‌ام: رفقا! کناری بروید و با امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نجوا کنید، والله، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) غریب است، مانند جدّش، امام حسین (علیه‌السلام) دارد «هل مِن ناصر» می‌گوید؛ یعنی امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) خواستش این است که درِ خانه‌اش بروید و با او نجوا کنید! با چه کسی نجوا می‌کنید؟! اگر گوشه‌ای بروید و با خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نجوا کنید، می‌فهمید چه لذّتی دارد! هیچ کدام‌تان طعمش را نچشیده‌اید! این‌قدر نجوا به‌من لذّت داده بود که به امام رضا (علیه‌السلام) گفتم: آقاجان! من هم شما را و هم نجوا را می‌خواهم. [۷]
رفقا! من بعضی‌وقت‌ها پای منبر بعضی از افراد می‌رفتم، یک منبری یک ساعت صحبت می‌کرد. من همین‌طور به او نگاه می‌کردم، مثل کسی‌که انتظار دارد چیزی به او بدهند؛ اما آخرش می‌دیدم که آن حرف را نمی‌گوید، چیز دیگری می‌گفت. این‌ها بنده‌های خدا تقصیر ندارند، حالا همین‌طور شده‌است. اشخاصی که در یک فکر و اندیشه‌ای هستند، در فکر خودشان هستند. آن آقا دارد قشنگ صحبت می‌کند، حدیث و روایت می‌گوید؛ من در مقصد روایت و حدیث بودم که می‌خواستم حرف دیگری بزند؛ اما آن را نمی‌گفت. یک آقایی که من نام او را نمی‌برم، خیلی مهمّ است؛ یعنی هر چه بگویی، مهمّ است. این بنده خدا روز غدیر، یک مجلس جشنی داشتند. گفته بود که شما بیایید! من فقه و اصول نمی‌گویم، از غدیر صحبت می‌کنم. یکی از طلبه‌های رفقای من، همه این مطالب را نوشته بود، حالا ببین، این‌که من می‌گویم مقصد؛ یعنی این. به امام زمان قسم، اگر من می‌خواستم این مطلب را بگویم؛ حالا پیش آمد. اصلاً نمی‌خواستم بگویم. این بنده خدا حدوداً یک ساعت راجع به غدیر صحبت کرده بود. بعد روی عبادت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آورده بود. عبادت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) درست است، آقا امام هادی (علیه‌السلام) فرموده است، حرف درست است که جدّم امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) این‌طوری نماز می‌خوانده، در نخلستان‌ها این‌طوری نماز می‌خوانده، خلاصه هزار رکعت نماز می‌خوانده است. این آقا عبادت‌های امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را گفته است؛ اما در نظر من، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را جزء خلق آورده است که از خلق، بالاتر عبادت می‌کند. شما این‌طوری عبادت می‌کنید؛ اما او بالاتر عبادت می‌کند. من خیلی ناراحت شدم و گفتم: کاش ایشان این جمله را گفته بود؛ از من که نمی‌خرند؛ ولی از او می‌خرند؛ چون مشتری و خریدار من کم است. کاش ایشان عبادت‌های امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را که می‌گفت؛ یک‌دفعه می‌گفت که خدا می‌فرماید: اگر خلق، عبادت ثقلین [یعنی جنّ و انس] را بکند و امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را دوست نداشته باشد؛ او را با صورت داخل جهنم می‌اندازم؛ کاش این مطلب را گفته بود! اما این را نگفته است. عزیز من! عبادت درست است، نماز و روزه و حجّ درست است؛ اما درست‌تر این است که ما امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را به وصیّ رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) قبول کنیم و مقصد خدا بدانیم. خدا در تمام خلقت یک مقصد دارد، آن‌هم علی‌بن‌ابوطالب (علیه‌السلام) است. اگر ما حقیقت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را افشا کنیم، این درست است. [۸]
فرمایش منتخب: ماه‌رجب
فهرست این الرجبیون؛ این الفقرا
مبنای ترک ترک شدن بدن امام حسین
امام حسین؛ کشته جلسه بنی‌ساعده
عصاره روایت حسین منی و انا من حسین
حرکت نکردن سر امام حسین در منزلی
امر به معروف‌کردن سر امام حسین
چگونه واقعه کربلا به وجود آمد؟
نتیجه گرفتن از عاشورا و دهه محرم
ورود اهل بیت از کربلا به کوفه و خطبه حضرت زینب
حرکت امام حسین از مکه به کربلا
ازدواج امیرالمؤمنین و حضرت زهرا
جلسه ولایت (سال‌یاد متقی عزیز)
گفتار متقی[۹]
رفقای‌عزیز! این ماه، ماه‌رجب است. رجب یعنی متعلّق به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است. ماه‌شعبان را می‌گویند متعلّق به رسول‌اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است و ماه‌رمضان متعلّق به خداست. [۱۰] خدا در قیامت می‌گوید: «أین‌الرّجبیّون؟» کجا هستند کسانی‌که در ماه‌رجب عبادت کردند؟ بیایند من به آن‌ها بهشت بدهم. ای کسانی‌که پیرو علی (علیه‌السلام) هستید! ای کسانی‌که پیرو زهرا (علیهاالسلام) هستید! ای کسانی‌که پیرو امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هستید! ای کسانی‌که پیرو این دوازده‌امام، چهارده‌معصوم (علیهم‌السلام) هستید! هر چه به شما بدهم، حقّ شما را ادا نکردم؛ مگر فردوس. تازه فردوس که چیزی نیست، یک باغی است؛ اما این حرف‌ها یقین می‌خواهد. این حرف‌ها زدنش درست‌است، یقین می‌خواهد. یقین آن‌هم عمل است. [۱۱]
چرا خدا می‌فرماید: «أین‌الرّجبیّون؟» رجبیّون بیایند! مگر ماه‌شعبان، ماه‌پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیست؟ چرا نمی‌گوید «أین‌الشّعبانیّون؟»: شعبانیّون بیایند؟ مگر ماه‌مبارک رمضان، ماه‌خودش نیست؟ چرا نمی‌گوید «أین‌الرّمضانیّون؟»: رمضانیّون بیایند! چرا می‌گوید «أین‌الرّجبیّون؟» صدایت می‌زند. اوّل، ماه‌رجب است. والله! ما مبنایش را نفهمیدیم. او را دارد صدا می‌زند، دارد می‌گوید: کجایند آن‌هایی که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را اطاعت می‌کردند؟ کجایند آن‌هایی که «الیوم أکملت لکم دینکم»[۱۲] را قبول کردند؟ خدا امتیاز می‌دهد، می‌گوید: کسی‌که از درِ امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) داخل رفته، بیاید تا من مزدش را بدهم.
هیچ‌قدرتی توان ندارد مزدی که از درِ امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) داخل بشوی را به تو بدهد. هیچ‌قدرتی به غیر از خدا توان ندارد که مزد ولایت را بدهد. چه کسی می‌تواند بدهد؟ تمام خلقت، تا حتّی انبیاء، کُمیت‌شان راجع به‌ولایت لنگ است. چرا ترک‌اولی دارند؟ پس خدا می‌گوید: «أین‌الرّجبیّون؟» ای کسانی‌که از درِ علی (علیه‌السلام) آمدید! ای کسانی‌که محبّت علی (علیه‌السلام) را داشتید! ای کسانی‌که «الیوم أکملت لکم دینکم»[۱۲] را قبول داشتید و عمل می‌کنید؛ این‌طرف و آن‌طرف نرفتید، بیایید تا من مزدتان را به شما بدهم! [۱۳]
حالا ببینید من چه می‌گویم؟ همین‌طور که خدا گفت: «أین‌الرّجبیّون؟» پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هم می‌فرماید: «أنا مدینة‌العلم و علیٌ بابُها». ماه‌رجب هم همین است، با تمام گلبول‌های خونم این حرف را می‌زنم: این ماه‌رجب عین «أنا مدینة‌العلم و علیٌ بابها» است. باید از این در؛ یعنی درِ امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) بیایید؛ از درِ رجب هم باید وارد بشوی؛ نه این‌که این‌کار را بکنی، ثواب است؛ آن‌کار را بکنی، ثواب است. «أین‌الرّجبیّون؟» کیست که در ماه‌رجب، از درِ علی (علیه‌السلام) وارد شده‌است؟ بیاید! من هر چه بخواهد، به او می‌دهم. اگر از این در آمدید؛ آن‌وقت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را قبول دارید، خدا را هم قبول دارید. اگر از این در نیامدید، آن‌ها را مصنوعی و رودربایستی و ساختگی قبول دارید، شناسنامه‌ای و اسماً قبول دارید. ما چه‌کار کنیم؟ چه بگوییم؟ [۱۴]
خدای تبارک و تعالی، فقیرخواه است. از آن‌جا می‌گوید: «أین‌الرّجبیّون»، از این‌جا هم می‌گوید «أین‌الفقراء؟» به تمام آیات قرآن! خدای تبارک و تعالی از هیچ‌کس تشکّر نکرده‌است؛ از انبیاء، اولیاء و اوصیاء تشکّر نکرده، از علمای ربّانیّ و فقهاء تشکّر نکرده؛ البتّه فقهای واقعی نه قلّابی، فقط از فقراء تشکّر کرده‌است. در قیامت به آن‌ها می‌فرماید: ای فقرا! ببخشید! هر چیزی می‌خواهید، به شما می‌دهم. خدا به چه‌کسی گفته که هر چه می‌خواهید، به شما می‌دهم؟ فقط به فقرا گفته‌است. به چه‌کسی گفته؟ به‌من بگویید! شما که باسوادید، دبیر هستید، معلّم هستید، مهندس هستید، دانشمند هستید، به‌من بگویید! اگر نیست، جلوی دهانم را بگیرید! اما نمی‌توانید بگیرید! قدرت ندارید؛ چون‌که نیست.
حالا می‌گوید هر چه می‌خواهید، به شما می‌دهم. عذرخواهی هم می‌کند و می‌فرماید: من شما را فقیر کردم. (ببین چقدر خدا شما اغنیاء را می‌خواهد! خدا فروگذار نمی‌کند؛ هم فقراء را تأیید می‌کند و هم شما اغنیاء را، می‌گوید:) من می‌خواستم که اغنیاء به شما کمک کنند و سالم باشند. چقدر خدا شما را می‌خواهد! عزیز من! قربانت بروم، کجایی؟ [۱۵]
خدا روز قیامت به فقرای صابر ندا می‌دهد: «أین‌الفقراء؟» از آن‌طرف می‌گوید: «أین‌الرّجبیّون؟» کیست که در ماه‌رجب، کمک به مستضعفین کرده؟ کیست که صبر کرده و دستش را جلوی نامرد دراز نکرده است؟ به تمام آیات قرآن! از اوّل عمرم دستم را پیش هیچ‌کس، تا حتّی پدرم دراز نکردم. آن دستی که جلوی کسی دراز نشود، زهرای‌عزیز (علیهاالسلام) با او مصافحه می‌کند. به‌دینم! راست می‌گویم، اما به‌دینم! شما هم باور نمی‌کنید. آن دست، دست خداست. مگر نمی‌گوید یک‌چیزی به یکی دادی، دستت را ببوس؟ چون خدا می‌گوید: آن‌را به‌من دادی. کجا این‌کارها را می‌کنید؟! ماه‌رجب گذشت و یک شاهی به مردم نداده است! همینجور، زُل‌زُل نگاه می‌کند. آخر این مالت را می‌خواهی چه کار کنی؟! [۱۶]
فرمایش منتخب: این الرجبیون؛ این الفقرا
فهرست این الرجبیون؛ این الفقرا
مبنای ترک ترک شدن بدن امام حسین
امام حسین؛ کشته جلسه بنی‌ساعده
عصاره روایت حسین منی و انا من حسین
حرکت نکردن سر امام حسین در منزلی
امر به معروف‌کردن سر امام حسین
چگونه واقعه کربلا به وجود آمد؟
نتیجه گرفتن از عاشورا و دهه محرم
ورود اهل بیت از کربلا به کوفه و خطبه حضرت زینب
حرکت امام حسین از مکه به کربلا
ازدواج امیرالمؤمنین و حضرت زهرا
جلسه ولایت (سال‌یاد متقی عزیز)
آقاجان من! الآن ماه رجب است. خدا می‌گوید: «أین‌الرّجبیّون؟»: رجبیّون کجایند؟ مگر خدا مثل من و شماست؟ شما اگر مرا دعوت کنید، اگر بخواهید خیلی احترام کنید، یک مرغی و یک کبابی برای ما می‌گذارید، خدا خودش می‌داند که من راضی نیستم؛ می‌گویم کسی خودش را واسه من اذیّت نکند. به یک‌نفر که هم خورشت و هم کباب درست کرده‌بود، گفتم: اگر سال دیگر این‌کار را بکنی، والله، من نمی‌آیم؛ اما نروی به مردم بگویی که حاج‌حسین گفت من نمی‌آیم که مردم بگویند فلانی مقدّس است.
نه بابا! چرا خودت را اذیّت می‌کنی؟ یک خورشت درست کن! خانه ما هم همین‌طور است. عزّت این‌است که حرف آدم را بشنوید! مگر خدا این‌طور است؟! خدا می‌خواهد به شما چه بدهد؟! خدا می‌گوید: اگر یک مؤمن، دوستی بگیرد که این دوستش او را یاد من بیندازد، یعنی یاد خدا بیندازد، یک قصری به او می‌دهم که خلق اوّلین و آخرین را بخواهد جا بدهد، جا دارد. فردای‌قیامت که خدا می‌گوید: «أین‌الرّجبیّون» می‌خواهد به تو چه بدهد؟
آقا امام‌رضا (علیه‌السلام) معلوم‌کرده. می‌گوید: «لا إله إلّا الله حِصنی، فمن دخل حصنی أمن من عذابی، بشرطها و شروطها و أنا من شروطها» شرط دارد. فلانی می‌گوید: خدا گفته میزبانت هستم. خب، همین‌قدر می‌داند. میزبان کیست؟ آیا میزبان دشمنان علی است؟ آیا میزبان دشمنان زهراست؟ چرا این مطلب را نمی‌شکافید؟! چرا لاپوش می‌کشید؟! مگر شما به معاد اعتقاد ندارید؟! تا کی صورت‌سازی می‌کنید؟! خدا میزبان کیست؟
«أنا مدینةُالعلم و علیٌ بابُها» والله، تمام گلوله‌های خونم می‌گوید: اگر خدا می‌گوید «أین‌الرّجبیّون» عین همان است که می‌گوید: «أنا مدینةُالعلم و علیٌ بابُها» ماه‌رجب، ماه علی (علیه‌السلام) است. باید از درِ ماه علی (علیه‌السلام) وارد شوید! یعنی علی (علیه‌السلام) را اطاعت کنید! امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) را اطاعت کنید! حالا قربانت بروم! شرط دارد. این‌ها چیزهایی است افشاء می‌کنند که ما بفهمیم. [۱۷]
بیا پیرو رحمان باش! بیا پیرو ولیّ‌الله‌الأعظم، امام‌زمانت باش! تکرار می‌کنم: اگر بخواهی پیرو این‌ها باشی، باید اهل‌دنیا نباشی؛ یعنی دنیا تو را خوشحال نکند، ولایت، تو را خوشحال کند، آن ذوق ولایت تو را خوشحال کند. چه‌کسی را خوشحال کردی؟ قدری فکر کن! ببین، ماه‌مبارک چه‌کار کردی؟ فکر نکن من نماز خواندم، فکر نکن من احیاء رفتم، تمام این‌ها پوچ است. فکر کن من امر را اطاعت کردم یا نکردم؟ دل یک مؤمنی را خوش کردم یا نکردم؟ یک بینوا را به نوا رساندم یا نرساندم؟ یک قدمی در راه حقّ گذاشتم یا نگذاشتم؟ این امرِ امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) است، این امرِ خدا اطاعت‌کردن است.
عزیز من! من دارم شما را به کجا می‌برم؟ می‌گویم: بیا خدا بشو! مگر خدا بلد نیست به فقرا بدهد؟ والله، بالله، روایت صحیح داریم: خدا از هیچ‌کس عذرخواهی نمی‌کند به‌غیر از فقرای صابر. ببین، صابر باشد. امام‌صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: دوستان ما، شیعیان ما امر به کفّ ندارند، دستشان را جلوی کسی دراز نمی‌کنند، فقط دستشان را جلوی چه‌کسی دراز می‌کنند؟ خدا. آن‌وقت خدای تبارک و تعالی از این‌جور فقرا عذرخواهی می‌کند، می‌گوید: ببخشید! نه این‌که مال دنیا قابل شما را نداشت، من به شما ندادم و شما قابل نبودید؛ [بلکه] مال دنیا قابل شما را ندارد. من شما را این‌جوری کردم تا داراها حفظ باشند.
عزیز من! خدا می‌خواهد تو را حفظ کند. نباید نگاه این‌جوری به فقیر بکنی، خدا مالت را می‌گیرد. یک وقت نگویی من مال دارم، چون خدا مرا خواسته‌است. نه! به تو داده تا تو را امتحان کند. می‌گوید: «أین‌الفقراء؟» فقرا کجایند؟ آن‌وقت می‌گوید: هر چه که بخواهید، به شما می‌دهم. ببین، می‌گوید هر چه بخواهید، به شما می‌دهم. آیا ما این‌کار را کردیم؟ آیا ما اطاعت کردیم؟ [۱۸]
دین یعنی ولایت، اگر ولایت داری، دین داری. گفت که این‌همه عبادت کرده، اما اهل‌جهنّم است. من باره‌ها در نوارهایم گفته‌ام، عبادت تو را نجات نمی‌دهد، ولایت تو را نجات می‌دهد، سخاوت تو را نجات می‌دهد، هماهنگی با رفقایِ ندار، تو را نجات می‌دهد. کجایی عزیز من؟ اما باز یک‌روایت دیگر هم برایتان بگویم، ناراحت نشوید، می‌گوید سه عدّه هستند، بی‌جواب و سؤال می‌روند بهشت: یکی دارایی که سخی باشد، مالش را با امر خرج کند. یکی پیرمردی که خلاصه از جوانی‌اش گناه نکرده‌باشد، آن پیرمرد هم می‌رود بهشت. یکی هم فقیر صابر، دنبال کسی نرفته‌باشد.
تو رأی می‌دهی به فلانی، می‌گویی اگر من یک‌کاری داشتم، این برایم بکند؛ آن‌وقت آن فقیر صابر بهتر است؛ چون‌که فردای‌قیامت خدا می‌گوید: «أین‌الرّجبیّون؟» چه‌کسی با علیِ من بوده؟ بیاید، هر چه بخواهد به او می‌دهم. «أین‌الرّجبیّون؟» بیا! «أین‌الفقراء؟» تو هم بیا! تو هم فقیر بودی، دنبال مردم نرفتی. کجا می‌روید دنبال مردم؟ حالا خدا می‌گوید: هر چه بخواهی به تو می‌دهم. اگر خدا بگوید به‌من می‌دهد، می‌گویم: من خودت را می‌خواهم. من هیچ‌چیز نمی‌خواهم، دنیا هم نخواستم، حالا هم نمی‌خواهم. [۱۹]
بیتوته و نجوا با ولایت
یتیم آل‌محمّد[۲۰]
چرا می‌گوید که ما درخت طوبی را از ولایت خلق کردیم، بهشت را از آن خلق کردیم؟ باباجان من! درخت طوبی توی دل توست. باید رشد کند، شاخه‌هایش توی دل کسی دیگر بیاید. تو تزلزل داری. این درخت توی دل منِ بدبخت رشد نکرده؛ باید این درختی که توی دلِ تو، خدا گذاشته ولایت، رشد کند. مانند درخت طوبی که هر شاخه‌اش توی قصر یک مؤمن است.
تو هم باید این شاخه‌های دلت، کلام تو، نفَس تو، عقیده تو، احسان تو به مؤمن باشد؛ نه به غیر مؤمن! آیا متوجّه شدی ولایت یعنی‌چه؟ هی بگو علی! عزیز من! اگر گفتم که شما باید یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) بشوی؛ معنی‌اش یعنی این؛ یعنی ای خلقت! ما هم مثل شما هستیم، همینجور که شما مطیع علی (علیه‌السلام) هستید؛ ما هم هستیم. «أنا ذکرالله» این‌جور بشویم حالا حالا زیادترش ما توقّع نداریم. فردای قیامت، ما را می‌آورند، می‌بینیم درخت گفته علی! کوه گفته علی! دریا گفته علی! ستاره گفته علی! ریگ گفته علی! تمام این خلقت گفته علی! ما نگفتیم! ما یکی دیگر را گفتیم! چه به سر ما می‌آید؟! آیا عقیده به ماوراء دارید؟ آیا عقیده به آخرت دارید؟ آیا عقیده به میزان دارید؟ آیا عقیده به محاکمه خدا دارید؟ [۲۱]
یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) یعنی‌چه؟ یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) خیلی ابعاد دارد. اگر ما ابعادش را متوجّه بشویم؛ والله، بالله، تا آخر عمر، سرمان را جلوی ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) بلند نمی‌کنیم؛ یعنی دائم شرمنده ولایت هستیم، شرمنده علی (علیه‌السلام) هستیم. چقدر خوب است که ما بعضی چیزها را خیلی حالیمان نیستیم. هم خوب است و هم بد. بدی آن این‌است که اگر بفهمیم و احترام نکنیم، وای به حال ماست! خوبی آن این‌است که اگر بفهمیم و احترام کنیم، خدا می‌داند چقدر درجات ما بالا می‌رود؛ اما بالا می‌برند.
این یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) خیلی ابعاد دارد. یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) یعنی این: مثلاً من الآن پدرم مُرده، مادرم مُرده‌است و هیچ اتّکایی ندارم. من باید حالا که یتیم هستم، صغیری خودم را حسّ کنم؛ حرف این‌است. حالا که من یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) هستم، هم صغیر باشم، هم یتیم. صغیر یعنی‌چه؟ من درباره ولایت بگویم، نمی‌فهمم. علی‌جان! امام‌زمان! فدایت شوم، فدای خاک کف پایت شوم، ما در مقابل تو صغیریم. هم یتیمیم، هم صغیریم. اگر بفهمیم هم یتیمیم، هم صغیر؛ ولایت به ما پاداش می‌دهد.
چرا می‌گویم باید صغیر باشی؟ حالا که یتیم شدی، صغیر هم باش؛ یعنی امام‌زمان! من نمی‌فهمم. چیزی قاطی آن نکنی! این همان‌است که می‌گوید دست و جوارح خودت را در نزد خدا بگذار! ببین من دارم یک‌روایت دیگر برای تو روی آن می‌گذارم که خیلی خوشتان بیاید.
وقتی‌که موسی گفت: خدایا! من دلم می‌خواهد که علم بیاموزم، گفت: برو پیش خضر! حالا که پیش خضر آمد، خضر یک نگاهی به او کرد و گفت: تو طاقت نداری. گفت: من اولوالعزمم، طاقت دارم. صغیری خودش را پیش خضر افشاء نکرد. گفت: من اولوالعزمم. حالا او را چه‌کار کرد؟ در آن ماند؛ پس ما اگر یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) هستیم، باید در تمام کالبدمان بگوییم صغیر آل‌محمّد (علیهم‌السلام) هم هستیم؛ یعنی ای امام‌زمان! ما صغیریم، ما را کبیر کن! ای علی‌جان! ما را کبیر کن! ای زهراجان! ما را کبیر کن! اگر به خانه خودت راه بدهی، ما کبیر هستیم. اگر ما را راه ندهی، ما صغیر هستیم. ما بازی می‌خوریم و به خانه کس دیگر می‌رویم؛ مثل عباس که راهش نداد.
حالا اگر شما واقعاً یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) شدی، یتیم به هیچ‌کجا اتّکا ندارد، تمام اتّکایش بریده شده. پیِ اتّکا می‌گردد و آن هم خداست. پیِ اتّکا می‌گردد و آن امر خداست. امر خدا، علی (علیه‌السلام) است، امر خدا، امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. تا وقتی‌که جان به خِرخِره‌ام بیاید، می‌گویم علی! تا نَفَس آخر می‌گویم علی! چون‌که خدا گفت علی! من هم می‌گویم علی!
حالا ببینید امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) چه‌کار می‌کند؟ برای یک بچّه یتیم کرنش می‌کند. یک بچّه یتیم را روی دوشش می‌گذارد، گریه می‌کند. تمام خلقت باید در مقابل علی (علیه‌السلام) کرنش کنند، علی (علیه‌السلام) در مقابل یک بچّه یتیم کرنش می‌کند؛ بیایید یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) بشوید، که علی (علیه‌السلام) برای شما کرنش کند. چرا کرنش می‌کند؟
خدا بچّه یتیم را دوست دارد؛ این اتّکا ندارد، اتّکا به خدا دارد. حالا می‌گوید: علی‌جان! عزیز من! این بچّه یتیم، خواست من است. من دلم می‌خواهد برای این کرنش کنی؛ پس علی (علیه‌السلام) خواست خدا را به جا می‌آورد، نه این‌که منِ بچّه یتیم، این‌قدر لیاقت داشته‌باشم. متوجّه هستید؟! حالا اگر بچّه یتیم شدید، یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) هم شدید، خیلی باد به خودتان نکنید! چون این خواست خداست. علی (علیه‌السلام) خواست خدا را به‌جا می‌آورد. حالا انصافاً، وجداناً، عقلاً، دیناً، ما باید یتیم آل‌محمّد (علیهم‌السلام) باشیم یا نباشیم؟ چرا متوجّه نیستید؟ [۱۱]
خدایا! توفیق بده، تا آن لحظه آخر بگوییم علی! حرف دیگر نزنیم.
خدایا! محبّت علی (علیه‌السلام) را در تمام عروق بدن این حضّار مجلس تزریق کن! با عشق علی (علیه‌السلام) بخوابیم، با عشق علی (علیه‌السلام) بلند شویم، با عشق علی (علیه‌السلام) راه برویم، با عشق علی (علیه‌السلام) حرف بزنیم.
خدایا! دشمنان علی را نابود کن!
خدایا! شیعه را در هر کجای این عالم هست، سرفراز کن! [۲۲]
اخلاق در خانواده
سفارش بچّه‌ها در آخرالزّمان[۲۳]
قربانتان بروم، فدایتان بشوم، در هر کجا که هستید یاد امام‌حسین (علیه‌السلام) باشید! یاد این بچّه‌ها باشید! خدا می‌داند، همیشه همین‌جورم، فقط گریه می‌کنم. می‌گویم: حسین‌جان! قربان تو به جایش، اصغرت به جایش، قربان آن کوچک کوچک‌ها بروم، توی بیابان‌ها می‌دویدند. آخر امام‌حسین (علیه‌السلام) می‌دانست این‌جوری می‌شود.
یک اشاره دیگری بکنم. امام‌حسین (علیه‌السلام) را دید هِی تیغ‌ها را دارد می‌کَنَد. حسین‌جان! چه‌کار می‌کنی؟ بچّه‌های من می‌ریزند از خیمه‌ها بیرون، وقتی اسب بی‌صاحب من می‌آید، مبادا این تیغ‌ها به پایشان برود. عزیزان من! عیال‌پرست باشید، بچّههایتان را دوست داشته‌باشید. بچّه‌ها را وِل نکنید گیر گرگ‌های زمان بیفتند، بچّه‌ها را پرورش بدهید! حضرت فرمود: آخرالزّمان بچّههایتان به دندا‌نتان باشند؛ اگرنه گرگ‌ها طعمه‌شان می‌کنند. [۲۴]
اولاد یک شرایطی دارد: باید او را به مکتب ببری! «بسم الله» در دهانش بگذاری! اسمش را قشنگ بگذاری! خلاصه یک اندازه‌ای به او رسیدگی کنی! [۲۵]
والله، بالله، روایت داریم: پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آمد از سر یک قبر ردّ شد، تند رفت. وقتی برگشت، نشست طلب‌مغفرت کرد. گفتند: یا رسول‌الله! شما این‌جا چه شدی؟! (آخر یک‌عدّه‌ای بودند تفکّر داشتند. سلمان، اباذر، میثم، این‌ها تفکّر داشتند؛ اما عمر و ابابکر چه داشتند؟! خباثت داشتند.) سؤال کردند، گفت: این وضویش را لااُبالی‌گری کرده‌بود، یک جزئی نمازش را لااُبالی‌گری کرده‌بود، صد تازیانه باید بخورد. یکی به او زدند، قبرش پُر از آتش شده‌بود، فریاد می‌زد. حالا که من برگشتم، دیدم عذاب از رویش برداشته‌شده؛ یک بچّه داشت، مکتب بردند، «بسم الله» دهانش گذاشتند، ورثه‌اش هم یک جادّه‌ای ساختند. [۲۶]
ما باید فکرمان، فکر جهانی باشد، یعنی در جهان فکر کنیم، چرا به این فکر کوتاهتان قانع شدید؟ فکر، باید جهانی باشد. نگذارید فرزندتان برود و با کسی‌که فکرش کوتاه است، حرف بزند. با کسی حرف بزند که فکرش بلند است؛ البتّه کاری نکنید که دل کسی بشکند.
| تا توانی دلی به‌دست آور | دل‌شکستن، هنر نمی‌باشد |
چرا تا یک‌قدری پول‌دار می‌شوی، دل مردم را می‌شکنی؟! شخص باید به تمام کارهای عالم، توجّه داشته‌باشد، یعنی دائماً باید توّجهمان به امر باشد، که امر چه اطّلاعیه‌ای صادر می‌کند که ما عمل کنیم. [۲۷]
خانم‌های عزیز! به شما می‌گویم: به پسرهایتان دعا کنید. امام‌صادق (علیه‌السلام) فرمود: ما منتظر دعای پدر و مادریم که در حقّ اولاد مستجاب کنیم. خانمها! به بچه‌هایتان دعا کنید. حالا به حرفت نرفت، این‌ها را دور بینداز. اگر این‌جور باشی، دل نداری، کینه داری. بچّه است؛ یک‌وقت اشتباه کرده‌است. اصلاً اشتباه مال ماست. مرد آن‌است که از اشتباه هم‌دیگر بگذرد. خانم! از اشتباه دختر و پسرت بگذر! شب‌احیاء دُرستش کن! او را بخر! انسانش کن! دعا به او بکن! این بچّه را هدایت کن! شب‌قدر، هدایت بچّه‌ها با پدر و مادرهاست. جدّاً در حقّ این‌ها دعا کنید! اگر امام‌صادق (علیه‌السلام) را قبول دارید، رئیس‌مذهب می‌گوید ما می‌خواهیم مستجاب کنیم. [۲۸]
سخنی با خانمها
عبادتی‌شدن خانمها نه اطاعتی‌شدن[۲۹]
بعضی از خانمها عبادتی شدند، اطاعتی نیستند. خانم عزیز! امیدوارم خدا همه شما را با زهرای عزیز (علیهاالسلام) محشور کند. زهرای عزیز (علیهاالسلام) به تو امر کرده که باید امر شوهرت را اطاعت کنی. کجا می‌گویی من می‌خواهم بروم فلان مجلس؟ کجا بروم؟ تو اگر بی‌امر بروی، روایت داریم: از خانه که بیرون بروی، ملائکه آسمان تو را لعنت می‌کنند. لعنت ملائکه مستجاب است.
این خانم الآن در روضه است، در مجلس قرائت قرآن است، در مسجد است؛ اما ملائکه دارند او را لعنت می‌کنند. خانم‌های عزیز! بیایید یقین کنید به حرف خدا، یقین کنید به حرف پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، خدا و ائمه (علیهم‌السلام) را بازیچه قرار ندهید! اگر بازیچه قرار دهید، توهین به زهرا (علیهاالسلام) کردید، توهین به امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) کردید، آیا توجّه می‌کنید؟! چرا آن‌ها که بعد از رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عبادتی شدند، لعنت شدند؟ به امر نرفتند. [۳۰]
خانم! چه‌کار داری می‌کنی؟! کجا می‌روی؟! چرا فکر نمی‌کنی؟! قرآن یاد گرفتن مستحبّ است، عمل به‌قرآن واجب. اویس‌قرن معلوم نیست قرآن هم می‌خوانْده! ما نداریم که ایشان قرآن ختم می‌کرد! می‌گفتند این‌جوری نماز می‌خوانَد، این‌جوری اطاعت می‌کند، این‌جوری می‌کند. آقا یک‌مُشت زن نامحرم آورده، ردیف نشانده، که مثلاً قرآن به این‌ها یاد بدهد. بعد به این‌ها می‌گوید: بخوان! این زن هم با یک صدای نازک قرآن می‌خوانَد، آن جوان‌ها هم آن‌طرف دارند ملچ ملچ می‌کنند! [۳۱]
بیایید ترجمه قرآن را بفهمید! آقا عدّه‌ای را اسیر کرده، می‌گوید: بیایید قرآن را قشنگ بخوانید! باباجان من! به این‌ها معنی قرآن را بگو! حالا قشنگ هم خواندید؛ اگر به قشنگ قرآن خواندن چیز می‌دادند، پس چرا عبدالباسط اهل جهنّم است؟ بیا حالا که یک عدّه را دور خودت جمع کردی، بگو امام‌صادق (علیه‌السلام) این را می‌گوید، قرآن این را می‌گوید؛ بگو: رویت را بگیر! جوراب نازک نپوش! به تلویزیون گوش نده! چه داری می‌گویی؟ تو داری ریاست می‌کنی. خیال کردی تفسیر قرآن می‌گویی؟ قرآن را قشنگ بخوانیم! باید قشنگ بفهمیم. بیا این جمله را به خانمها بگو که اگر ذرّه‌ای محبّت خلق در دلت باشد، اهل آتش هستی. [۳۲]
خدا می‌داند، به‌دینم قسم، فسادی که ماه مبارک رمضان می‌شود، در هیچ ماهی نمی‌شود! چون‌که پسرها آزادند، توی خیابان‌ها می‌ریزند، زن و مردها هم آزادند توی خیابان‌ها می‌ریزند، از این آزادی چه به عمل می‌آید؟ همه می‌گویند قرائت قرآن بودیم! ای مدیر قرائت! آخر چه داری به این‌ها می‌گویی؟ احکام قرآن را به این جوان‌های ما بگو! به این جوان بگو: اگر یک نگاه به صورت بچّه اَمرَد [نوجوان] از روی شهوت کردی، خدا گناه علی‌کشی را به تو می‌دهد. این را به این جوان‌ها بگو! چه می‌گویی این‌جایش را بکش! آن‌جایش را شُل بگو! این‌جایش را سِفت بگو! نمی‌دانم غینش را قون بگو! قونش را زون بگو؟! چه می‌گویی؟! بیا احکام قرآن را بگو!
مگر نیست که، مالک عزیز آمده برود، یک نفر طوری قرآن می‌خوانْد که مالک پایش شُل شد؟! من جسارت می‌کنم، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) رفت، مالک ایستاد. در ظاهر چنان جاذبه صدای این قاری، مالک را گرفته‌بود، که علی «علیه‌السلام» را در ظاهر رها کرد. صدا زد: مالک! بیا! حالا همین قاری در جنگ صفّین در لشکر معاویه بود، حضرت پا به جنازه‌اش زد و به مالک گفت: این همان است که صدای قرائت قرآنش، پای تو را شُل کرد! تو هم مثل همان هستی! چرا؟ امر قرآن را اطاعت نمی‌کنی! امر قرآن علی است. امر قرآن رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. امر قرآن خود کلام مجید است. [۳۳]
خانم! تو که می‌گویی من پیرو حضرت زهرا (علیهاالسلام) هستم، روضه می‌خوانی، والله، این روضه‌ای که داری می‌خوانی، روضه نیست. امر زهرا (علیهاالسلام) را اطاعت کن! این زهرا (علیهاالسلام) واجب‌الإطاعة است. [۳۱] چه جلسه‌ای می‌گیری و روضه‌ای می‌خوانی؟! من نمی‌گویم روضه نخوان! من نمی‌گویم جلسه نگیر! من نمی‌گویم شیرینی نده! می‌گویم امر این‌ها را اطاعت‌کن! [۳۴]
خانم، جلسه می‌گیرد، آواز می‌خوانَد، رویش را هم نمی‌گیرد؛ آن‌وقت می‌گوید ما یاور امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) هستیم و زهرا (علیهاالسلام) هم ما را شفاعت می‌کند! [۳۵] تو که دست از زهرا (علیهاالسلام) برداشتی! یا بگو کارهای زهرا (علیهاالسلام) درست نبود، یا که امرش را اطاعت کن! [۳۶]
نگاه
عصاره نگاه
از اوّل جوانی‌ام [از گناه] گذشتم، اصلاً نگاه توی‌ام نبود؛ بنایم نبود نگاه کنم. شما بنایت باید این‌باشد که نگاه نکنی؛ آن‌وقت این چشم در اختیار خداست. چشم‌های ما بیشترش در اختیار شهوت و در اختیار دنیاست؛ آن‌وقت آن چشم، فردای قیامت رحمت به آن می‌شود، عذاب نمی‌شود.
این چشم‌ها مال امتحان هم هست. آخر می‌دانی چرا؟ این چشم گرفتارت می‌کند. ابن‌ملجم ببین چه‌جور شد؟ ابن‌ملجم مثل ما نبود، مُرادی بود؛ مُراد می‌داد. یک‌دفعه نگاه کرد، گرفتار شد، علی‌کش شد. شما شهوت برانگیخته‌ات می‌کند به نگاهت؛ پس باید چه کنیم؟ تو نباید نگاه کنی، چرا نگاه می‌کنی؟! نگاه باید به رحمتِ آن آدم کرد، آن اشکال ندارد. به آن رحمتی که از او نازل می‌شود، باید نگاه کنیم؛ یعنی این جوان به آن رحمتی که از او نازل می‌شود، آن رحمت «رحمةٌ للعالمین» است.
هشام هم‌ساخت بود که امام‌صادق (علیه‌السلام) او را می‌خواست، آخر هم حالیِ این‌ها کرد: به رحمتش نگاه کردم. رحمت را می‌بوسد، رحمت خدا. آن‌ها شاگرد امام‌صادق (علیه‌السلام) هستند؛ اما ولایت به آن‌ها القاء نشده. می‌آید پیش امام، شما باید ولایت بهت القاء شود؛ پس نگاه رحمتی خوب است؛ نه نگاه شهوتی.
کم آدم پیدا می‌شود این‌جور باشد. این همه دفاع از بچّه‌های مردم کردم، یک نگاه بد به آن‌ها نکردم. نگاه باید رحمت باشد، رحمت از شما نازل شود؛ نه شهوت. حالا همین‌طور شده که می‌گوید یکی از شما بادین از دنیا نمی‌روید. نگاه شهوتی دارند، نگاه شهوتی به هر شیئی.
دزد می‌رود نگاه دزدی می‌کند، نگاهِ چه‌جوری می‌کند؟ نگاه شهوتی می‌کند. دفاع رحمتی هم هم‌ساخت است، ما باید بفهمیمم این فانی می‌شود، نگاه به فانی نکنیم. چشمتان غنی باشد، احتیاج نداشته‌باشد. عقلت برسد، احتیاج به فانی نداشته‌باش!
امام‌صادق (علیه‌السلام) به آن شخص گفت: برو در آن آبادیتان، در آن شهر یک نفر که ما را قبول داشته‌باشد، برو زیارتش! آن‌وقت خدا ثواب دوازده‌امام، چهارده‌معصوم (علیهم‌السلام) به تو می‌دهد. نگاهت رحمتی است.
خدا می‌گوید: اگر بخواهی، به تو می‌دهم؛ یعنی آن‌ها را نخواهی، این را بخواهی. همه این عالَم را فانی بدان! امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) را باقی بدان! آن‌وقت شما طرف فانی می‌روی یا باقی؟ شما باید احتیاج نداشته‌باشی؛ آن‌وقت آن کار را نمی‌کنی. ابن‌ملجم احتیاج دارد. نگاه به بچّه اَمرَد [پسر زیباروی نوجوان] کنی، گناه ابن‌ملجم به تو می‌دهد.
من خودم از جوانی‌ام این‌جور بودم، من حربه گناه نداشتم. آن القاء و افشاء به تو می‌دهد، القاء و افشاء حفظت می‌کند. فقط در فکر باش که این بچّه‌ها را نجات بدهی. [۳۷]
- ↑ (سوره الفاتحة، آیه )
- ↑ سخنرانی شناخت عید 76 و گریه ولایت 77
- ↑ کتاب سخاوت؛ سیره معصومین و نجات بشریت و سخنرانی شناخت امر 82 و عیدی ما ولایت 76 و نیمه شعبان 84
- ↑ کتاب ترجمه احکام و افشای احکام و سخنرانی مزد ولایت و اسم اعظم 83 و عظمت شیعه و احتیاج ماورائی بشر اطاعت امر است 81 و ولایت عمل صالح است 78 و شناخت امام
- ↑ کتاب ترجمه احکام
- ↑ سخنرانی در محضر خدا؛ در امر ولایت و حبل‌المتین 81 (اول سخنرانی)
- ↑ کتاب نجوا و نجوا با ولایت
- ↑ در محضر خدا؛ در امر ولایت، حبل‌المتین 81
- ↑ یتیم آل‌محمّد (دقیقه ۲۲ و ۶) و أین‌الرّجبیّون (دقیقه ۱۲) و عنایت پنجتن به شیعه ۹۰ (دقیقه ۱۷)
- ↑ تمام انبیاء، مبلّغ ولایت هستند 76
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ یتیم آل‌محمّد 78
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ (سوره المائدة، آیه 3)
- ↑ شناخت ولایت، أین‌الرّجبیّون 76 و خلق‌پرستی و فامیل‌پرستی 86
- ↑ یتیم آل‌محمّد 78 و تمام انبیاء، مبلّغ ولایت هستند 79
- ↑ عنایت پنجتن به شیعه 90
- ↑ سیزده‌رجب 93
- ↑ عصاره زیارت 77
- ↑ تمرین ولایت، تربیت ولایت (ولایت و خانواده) 77
- ↑ عید غدیر ۹۳
- ↑ سیزده‌رجب ۷۸ (دقیقه ۴۰) و یتیم آل‌محمد ۷۸ (دقیقه ۳۱ و ۳۴ و ۳۹ و ۴۲)
- ↑ سیزده رجب 78
- ↑ شب‌های رمضان 88
- ↑ ارزش نماز ۷۶ (دقیقه ۴۳) و صادرات مؤمن اطاعت امر است ۸۱ (دقیقه ۴۸)
- ↑ عاشورا 89
- ↑ میلاد امام‌حسین 78؛ عظمت امام‌حسین؛ امر به معروف و نهی از منکر
- ↑ ارزش نماز 76
- ↑ کمال، کلّ کمال 87
- ↑ صادرات مؤمن اطاعت امر است 81
- ↑
- ↑ مشهد ۸۲؛ تبلیغ ولایت
- ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ اشرف مخلوقات 75
- ↑ ولایت و خباثت ۷۶
- ↑ القاء (امر) 77
- ↑ ماوراء در امر حضرت زهرا؛ نور ولایت (حضرت زهرا، عصاره خلقت) 78
- ↑ سیزده رجب ۸۳؛ مزد ولایت؛ اسم اعظم
- ↑ مکان (معرفت) 77
- ↑ بیانات متقی 11/95
