منتخب: امام‌حسین دفاع کرد نه قیام
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است. حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
روضه متقی [۱]
رفقای عزیز! امام حسین (علیه‌السلام) قدرة الله است. خدا تمام قدرتش را به او داده؛ اصلاً در مقابل قدرت ائمه (علیهم‌السلام)، قدرتی وجود ندارد. ما قدرت را با قلدری فرق نمی‌گذاریم! قدرت آن است که زمین و آسمان، لوح و قلم، تمام ممکنات خدا در قبضه او باشند؛ اما یزید و یزیدیان قلدرند! آن‌هایی که به دوستان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) ظلم می‌کنند، قلدرند نه قدرت‌مند! در شب عاشورا امام حسین (علیه‌السلام) به زَعفر فرمود: نَفَس‌هایی که این‌ها [لشکر ابن زیاد] می‌کِشند، در قبضه قدرت من است. الآن نَفَس‌هایی که ما می‌کِشیم، در اختیار امام زمان حجّة بن الحسن (عجل‌الله‌فرجه) است؛ اما کدام‌مان در اختیار او هستیم؟!
عزیزان من! اگر کسی گفت که امام حسین (علیه‌السلام) قیام کرده، فوراً به او لبّیک نگویید، با فکر و اندیشه باشید! اگر امام قیام کرده باشد؛ پس قدرت یزید بیشتر است که او را کُشت! اگر امام قیام کند و سپس سقوط کند که قدرت ندارد! وقتی امام اراده می‌کند، تمام خلقت به وجودش است. تمام ملائکه و جنّ لشکرش هستند، زمین به امرش است. هفتاد هزار نفر در مقابل قدرت امام حسین (علیه‌السلام) چه قدرتی دارند؟! چرا ما نمی‌فهمیم؟! این توهین به قُدس ولایت است. امام حسین (علیه‌السلام) در ظاهر دفاع از جان خودش کرد؛ اما در ماوراء حرف‌هایی بوده‌است.
عمر «لعنة الله علیه» مسیر دین را عوض کرد، بعد از او، خلافت به دست عثمان و سپس معاویه و یزد افتاد. این‌ها کمر بسته بودند که تمام زحمت‌های پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را از بین ببرند. این‌ها یک باندی بودند که هدف‌شان این بود که دَم از اسلام بزنند و ایمان را از بین ببرند. این مطلب را می‌گویم که از من قبول کنید: معاویه دوستی داشت که خیلی با او رفیق بود. پسرش به او گفت: باباجان! چرا با معاویه رفیق هستی؟ گفت: دنیا به او رُو کرده، ما هم که اهل دنیاییم، خلاصه ما را اداره می‌کند.
روزی این شخص جلوی پسرش به معاویه بد گفت، پسر تعجّب کرد و گفت: باباجان! تو که خیلی با معاویه دوست بودی، چطور شده که الآن به او بد می‌گویی؟! مگر کمِ تو گذاشته؟! گفت: نه بابا! امروز پیش معاویه رفتم، دوتایی با هم بودیم؛ به او گفتم: علی که کشته‌شد و دیگر در ظاهر نیست، بیا قدری با ترّحم و مسالمت‌آمیز با این‌ها رفتار کن! گفت: من هدفم مردم نیست. در همین‌موقع مؤذّن اذان گفت؛ تا «أشهد أنّ محمّداً رسول‌الله» گفت، معاویه به او گفت: من می‌خواهم این اسم را از بین ببرم؛ این‌ها هدف‌شان این بود که ایمان را با اسلام از بین ببرند.
پس امام حسین (علیه‌السلام) دفاع کرد نه قیام. قیام فقط مختص حجّة بن الحسن امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. ایشان ظهور می‌کند و تمام عالم را مُسخّر می‌کند؛ آن‌موقع دنیا لغو شده، دیگر شیعه به وجود نمی‌آید. امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌آید تا دنیا را به بلوغ برساند. [۲]
یک روایت خیلی جالب داریم! وقتی دور امام حسین (علیه‌السلام) را گرفتند و او را شهید کردند، تمام ملائکه آسمان ضجّه زدند و توان‌شان از دست رفت، نزدیک بود که دیگر امر خدا را اطاعت نکنند. فقط گفتند: خدایا! یک بنده روی زمین داری، این‌طوری دورش را گرفته‌اند و با او چه کار می‌کنند؟! خدا ندا داد: ای ملائکه من! به ساق عرش نگاه کنید! دیدند جوانی با شمشیر ایستاده است، گفت: به عزّت و جلالم قسم! به دست این جوان، از دشمنان حسینم احقاق حقّ می‌کنم. [۳]
- ↑ سخنرانی اصول‌دین و سلامت‌ولایت 78 (دقیقه 30 و دقیقه 41) و امام‌حسین؛ شناخت ولایت (دقیقه 2) و شناخت امام‌حسین و محرم (دقیقه 47)
- ↑ شناخت امام‌حسین و محرم و درباره حضرت‌زینب و اصول‌دین و سلامت‌ولایت 78 و امام‌حسین؛ شناخت ولایت
- ↑ شناخت امام‌حسین و محرم و یقین
