منتخب: گریه بر امام‌حسین
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة‌الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است، حضرت‌زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است، به اولیای امور کار نداشته‌باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
گفتار متقی[۱]
عاشورا بوده. انبیای سابق هم عاشورا را احترام می‌کردند، عاشورا که از زمان امام‌حسین (علیه‌السلام) نیست. مگر آدم نبود که یک لکّه‌اشک برای امام‌حسین (علیه‌السلام) ریخت و آمرزیده‌شد؟! همین‌طور روایت داریم که قوم موسی برای امام‌حسین (علیه‌السلام) مجلس داشتند و گریه می‌کردند. [۲] هر کدام از آن‌ها که دچار مشکلی می‌شدند، به امام‌حسین (علیه‌السلام) متوسّل می‌شدند و مشکل‌شان حل می‌شد. [۳]
روایت داریم: وقتی منصور دوانیقی به امام‌صادق (علیه‌السلام) زهر داد، تمام استخوان‌های امام بر اثر زهر، آب شده‌بود، فقط استخوان سرش مانده‌بود. شخصی نزد امام آمد و گریه کرد. امام فرمود: برو به‌فکر آخرتت باش! برای جدّم حسین (علیه‌السلام) گریه کن! ببین ائمه (علیهم‌السلام) تا نَفَس آخر می‌گویند حسین! تا نَفَس آخر می‌گویند علی! اگر امام‌صادق (علیه‌السلام) به این‌شخص می‌فرماید برای جدّم حسین (علیه‌السلام) گریه کن! به‌فکر نجات اوست؛ چون فقط گریه بر امام‌حسین (علیه‌السلام) سبب آمرزش گناهان می‌شود؛ حتّی اگر گناه ثقلین را داشته‌باشد؛ اما شرطش این‌است که بدعت‌گذار یا طرفدارش نباشد، خدا او را نمی‌آمرزد، چون بدعت‌گذار با منیّتی که دارد در مقابل ولایت دکّان باز کرده‌است. [۴]
این‌که می‌گوید فقط برای امام‌حسین (علیه‌السلام) داریم که عرش، بهشت، فردوس، جهنّم، زمین و آسمان گریه کرده‌اند، عقیده ولایتی‌ام این‌است: همان‌طور که تمام خلقت باید ولایتِ امیرالمؤمنین داشته‌باشند، تمام‌شان باید به امام‌حسین (علیه‌السلام) پناه بیاورند؛ تا خدا آن‌ها را بپذیرد؛ درست‌است که تمام ائمه (علیهم‌السلام) کشتی‌اند؛ اما سفینه‌نجات، امام‌حسین (علیه‌السلام) است. [۵]
گریه آسمان، زمین، بهشت و جهنّم برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه هماهنگی‌است؛ اما گریه‌های ما آمرزیدنی است. یک لکّه‌اشک بریزیم تا باعث آمرزش ما شود؛ البتّه گریه باید از روی ولایت باشد؛ وگرنه ابن‌سعد هم گریه کرد، او گریه‌اش از روی خباثت بود. ما باید بیچارگی خودمان را ببینیم و بگوییم: حسین‌جان! ما بیچاره‌ایم! عاشورا نبودیم که جان‌مان را فدایت کنیم، زینب‌جان! نبودیم که از تو حمایت کنیم؛ حالا کاری که نمی‌توانیم بکنیم، بیچاره بیچاره‌ایم! گریه می‌کنیم تا فرزند عزیزت امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) بیاید و احقاق حق از دشمنان مادرت زهرای‌عزیز (علیهاالسلام) کند؛ این گریه، اتّصال به ولایت است.
کسی‌که یک لکّه‌اشک برای امام‌حسین (علیه‌السلام) با معرفت بریزد، جهنّم تعادلش را از دست می‌دهد؛ دلیلش این‌است که هیچ‌چیزی قدرتش مطابق قدرت گریه بر امام‌حسین (علیه‌السلام) نیست. جهنّم عذاب است، گریه امام‌حسین (علیه‌السلام) رحمت است؛ گریه‌ای که چرا توهین به امام‌حسین (علیه‌السلام) و حضرت‌زینب (علیهاالسلام) شد؟! آن‌وقت این لکّه‌اشک درونش محبّت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، حضرت‌زهرا (علیهاالسلام) و امام‌حسین (علیه‌السلام) است، «رحمةِ واسعه» است که در جهنّم می‌چکد و تمام عذاب نابود می‌شود. [۶]
من بعضی‌وقت‌ها روی چهارپایه می‌نشینم، یک سلام به امام‌حسین (علیه‌السلام) می‌دهم و همین‌طور می‌گویم حسین! حسین! اشک جاری می‌شود؛ ما نمی‌توانیم عظمت امام‌حسین (علیه‌السلام) را هضم کنیم. این‌که «یاحسین» می‌گویی، اشکت درمی‌آید؛ دیگر نیازی به روضه نداری. روایت داریم: اگر گوشه‌ای بروی و اشکی برای امام‌حسین (علیه‌السلام) بریزی، فوراً زهرای‌مرضیه (علیهاالسلام) و امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) آن‌جا حاضر می‌شوند و گریه می‌کنند؛ من می‌گویم بیایید روضه‌خوانِ امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) بشوید! [۷]
- ↑ ارتباط خلقت با امام‌حسین (دقیقه 2) و درباره حضرت‌زینب (دقیقه 55 و 57)
- ↑ منیت پرچم شیطان است
- ↑ اتصال به امام‌حسین 85
- ↑ اجازه گفتن 85 و ارتباط خلقت با امام‌حسین
- ↑ حر
- ↑ درباره حضرت‌زینب
- ↑ امام‌حسین؛ شناخت ولایت
