منتخب: مجلس امام‌حسین

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة‌ الله و برکاته

امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است، حضرت‌ زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته‌ باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.

گفتار متقی

روایت داریم: امام‌ صادق (علیه‌السلام) همیشه روضه‌خوانی می‌کرد به‌ خصوص دهه‌ محرّم. همین‌طور حضرت روی زانوی مبارکش می‌زد، گریه می‌کرد و فقط می‌گفت: جدّم را کشتند! جدّم را کشتند! امام‌ صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: «دور هم جمع می‌شوید حرف ما را بزنید، ما به این مجلس غبطه می‌خوریم.» امام دارد شما را راهنمایی می‌کند، می‌گوید: اگر من نیایم، غبطه می‌خورم به آن مجلس که چرا من در آن‌جا نیستم. مگر نگفتیم که امام در تمام ماوراء هست؟ دارد به تو می‌گوید که اگر مجلس ولایتی بود، غبطه بخورید و در آن‌جا حاضر شوید! برای آن مجلس آماده شوید!

جوانان‌ عزیز! فدایتان بشوم، روی این حرف‌ها یک‌ قدری فکر کنید! دست از مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) برندارید! خدا حاج غلام‌ حسین شیرازی را رحمت کند! می‌گفت؛ مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) که بوق مَنتشا ندارد. بیشتر کارهای ما در بوق مَنتشاست، قار و قور می‌کنیم. ببین، چه‌ خبر است؟! ساعت دوازده است، من یک‌ وقت می‌بینم که نمی‌گذارند بخوابم، از بس‌که دارند قار و قور می‌کنند. این‌که حضرت می‌فرماید من غبطه می‌خورم، ما باید بنشینیم تمرین ولایت کنیم. دارد حالی تو می‌کند که تو هم باید غبطه بخوری، اگر یک‌ روز کار داری، دلت آن‌جا باشد. اگر یک‌ روز نرسیدی بروی، دلت آن‌جا باشد. مبادا طوری بشود که این مجلس خدای‌نخواسته، تعطیل شود.

فدای این مجلس بشوم که به خلق اتّصال نیست و فقط می‌گوید «حسین!» فقط می‌گوید «علی!» خاکش شفاست! این‌قدر عظمت دارد که ملائکه آسمان گریه می‌کنند و به پیشگاه اقدس الهی خواهش و التماس می‌کنند که ما نمی‌خواهیم نزول کنیم، بلکه می‌خواهیم بالا برویم، اجازه بفرما که به مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) نازل شویم. آن‌ها باید با اجازه کار بکنند، مثل ما که نیستند، آن‌وقت خدا اجازه به آن‌ها می‌دهد، در مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) می‌آیند، می‌بینند تمام شده، حالا پَرهایشان را به سینه‌های دیوارها می‌مالند و بعد در آسمان پرش می‌کنند و می‌گویند: «مَن مِثلی؟!» کیست مثل ما که متبرّک شدیم به مجلس عزای امام‌ حسین (علیه‌السلام)؟! ماییم که پرهایمان را به سینه دیوار مجلس حسین (علیه‌السلام) مالیدیم. این یعنی‌ چه؟ یعنی می‌گویند: ای‌ خدا! ما مجلس حسین (علیه‌السلام) را امضا کردیم و در آن آمدیم. حالا شما که در این‌جا حاضر شدی، خدا چه‌ کارت می‌کند؟ تو که این‌جا با مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) نجوا کردی، تو که کمک کردی، حرف زدی، حضرت‌ زهرا (علیهاالسلام) اسمت را می‌نویسد. آخر، من چه‌ چیزی دارم می‌گویم؟ باباجان! در روایت می‌گوید: اگر در قلم‌دان یک‌ نفر ظالم مرکّب ریختی، تا زمانی‌که این ظالم با آن می‌نویسد، پای تو گناه می‌نویسند. والله، بعضی از مجلس‌ها همان‌است؛ کمک به آن، همان‌است.

عزیزان من! اگر دیدید جایی تأیید خلق است و امام‌ حسین (علیه‌السلام) را پرچم مقصد خودشان کرده‌اند، آن‌جا نروید! خدا راه را برای ما باز کرده، می‌گوید: برو گوشه‌ای بنشین و «یا حسین» بگو و لکّه‌ اشکی بریز! خدا از سر گناهان گذشته و آینده‌ات می‌گذرد.

زهرای‌ عزیز (علیهاالسلام) از مجلس ولایت خیلی خوشش می‌آید! چقدر افراد به مکّه می‌روند؛ اما به مجلس ولایت نمی‌آیند! تو می‌روی مکّه؛ اما حیوانی! مگر نبود که امام‌ سجّاد (علیه‌السلام) به آن‌ شخص نشان داد که تمام حاجیان به‌ غیر از امام و غلامش و شترش حیوان بودند؟! مکّه آیینه امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است، نقش شما در آن می‌افتد؛ کارهایی که امر خدا و ولایت بوده و انجام نداده‌اید، نقش و جاذبه‌اش در وجودتان است؛ گناهان و بی‌امری‌هایی که کرده‌اید، روی ولایت را سدّ کرده؛ حالا در مکّه نقشه‌ برداری می‌شود و عکس آن می‌افتد؛ اما در مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام)، حقیقت دین که پذیرش ولایت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است به ما تزریق می‌شود و از دنیا و اهلش فارغ می‌شویم. در این جلسه درباره نقش امری امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) صحبت می‌شود؛ اما در جلسات دیگر نقش خلقی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را تعریف و تبلیغ می‌کنند؛ یعنی او را خلق حساب می‌کنند و برایش مشابه درست می‌کنند.

می‌خواهم شما بعد از من، مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) را نگه‌ دارید و خسته نشوید! روایت داریم: اگر کسی چیزی برای مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) می‌دهد و آن‌ را ترک کند، پشت‌پایش را می‌خورد؛ چون امام می‌خواهد این مجلس که نگه‌داریِ امر زهرا (علیهاالسلام) است، باقی بماند! نگه‌داری مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) به این‌ است که یکی خودش بیاید، یکی پول بِدهد و یکی هم مجلس ولایت را بخواهد.

رفقا! وصیّ‌ام حاج‌ ابوالفضل را رها نکنید! من قبولش دارم، برای جلسه جانش را فدا می‌کند. خدا می‌داند برای مجلس امام‌ حسین (علیه‌السلام) پَر می‌زند، نسبت به جلسه مدیریت بالخصوص دارد و امین است.

فهرست فرمایشات منتخب

یا علی