منتخب: آقا ابوالفضل 2: تفاوت بین نسخه‌ها

از ولایت حضرت علی و حضرت زهرا
پرش به:ناوبری، جستجو
(تمیزکاری متن و اصلاح نیم فاصله)
 
جز (جایگزینی متن - 'رده: منتخب 1402' به 'رده: منتخب')
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{بسم الله}}
 
{{بسم الله}}
 
   
 
   
−
'''السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة‌الله و برکاته'''
+
'''السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة‌ الله و برکاته'''
  
−
'''امیرالمؤمنین علی {{علیه}} کفواً أحد است، حضرت‌زهرا {{علیها}} کفواً خلقت است، به اولیای امور کار نداشته‌باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید. '''
+
'''امیرالمؤمنین علی {{علیه}} کفواً أحد است، حضرت‌ زهرا {{علیها}} کفواً خلقت است، به اولیای امور کار نداشته‌ باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید. '''
 
==گفتار متقی{{ارجاع|[[عاشورای 84]] (دقیقه 36) و [[حرکت امام‌حسین 83]] (دقیقه 40)}}==
 
==گفتار متقی{{ارجاع|[[عاشورای 84]] (دقیقه 36) و [[حرکت امام‌حسین 83]] (دقیقه 40)}}==
 
{{صوت منتخب|roze-abolfazl}}
 
{{صوت منتخب|roze-abolfazl}}
  
−
شب‌عاشورا امام‌حسین {{علیه}} فرمود که فردا ما کشته می‌شویم؛ تا حتّی طفل شیرخوارم علی‌اصغر {{علیه}} شهید می‌شود، هر کسی می‌خواهد برود، برود. فوج‌فوج رفتند. وقتی این‌ها رفتند، امّ‌کلثوم در بغل حضرت‌زینب {{علیها}} دوید و گفت: خواهر! همه رفتند. آقا ابوالفضل {{علیه}} فهمید و گفت: خواهرجان! وحشت نکن! فردا دَیّاری باقی نمی‌گذارم، علی‌اکبر {{علیه}} به میمنه می‌زند و من به میسره. آن‌ها را می‌کُشت؛ چون‌که آقا ابوالفضل {{علیه}} ارادة‌الله بود، کاری می‌کرد که همه این‌ها از بین می‌رفتند. امام‌حسین {{علیه}} این حرف را شنید، دید اگر صبح بشود، آقا ابوالفضل {{علیه}} این‌کار را خواهد کرد، از آن‌طرف هم آقا رسول‌الله {{صلی}} گفته خدا می‌خواهد شما را کُشته ببیند. حالا امام‌حسین {{علیه}} شمشیر آقا ابوالفضل {{علیه}} را به زانویش زد و آن‌را شکست. دید آن عهدی که با خدا دارد، آقا ابوالفضل {{علیه}} خیلی به آن توجّه ندارد که باید امام‌حسین {{علیه}} به آن عهدش عمل کند؛ یعنی اگر این‌جوری بشود، مثل یک جنگی است و امام‌حسین {{علیه}} پیروز شد، این‌نیست. جدّش گفته: حسین‌جان! خدا می‌خواهد تو را کُشته ببیند، به مادرش زهرا {{علیها}} گفته که این حسین {{علیه}} شفیع امّت من است، دین من بقایش با حسین {{علیه}} است؛ وگرنه دین مرا از بین می‌برند، پس این‌ها یک پیش‌بینی‌هایی است که از قبل شده‌است.
+
شب‌ عاشورا امام‌ حسین {{علیه}} فرمود که فردا ما کشته می‌شویم؛ تا حتّی طفل شیرخوارم علی‌اصغر {{علیه}} شهید می‌شود، هر کسی می‌خواهد برود، برود. فوج‌ فوج رفتند. وقتی این‌ها رفتند، امّ‌کلثوم در بغل حضرت‌ زینب {{علیها}} دوید و گفت: خواهر! همه رفتند. آقا ابوالفضل {{علیه}} فهمید و گفت: خواهرجان! وحشت نکن! فردا دَیّاری باقی نمی‌گذارم، علی‌اکبر {{علیه}} به میمنه می‌زند و من به میسره. آن‌ها را می‌کُشت؛ چون‌که آقا ابوالفضل {{علیه}} ارادة‌ الله بود، کاری می‌کرد که همه این‌ها از بین می‌رفتند. امام‌ حسین {{علیه}} این حرف را شنید، دید اگر صبح بشود، آقا ابوالفضل {{علیه}} این‌ کار را خواهد کرد، از آن‌ طرف هم آقا رسول‌ الله {{صلی}} گفته خدا می‌خواهد شما را کُشته ببیند. حالا امام‌ حسین {{علیه}} شمشیر آقا ابوالفضل {{علیه}} را به زانویش زد و آن‌ را شکست. دید آن عهدی که با خدا دارد، آقا ابوالفضل {{علیه}} خیلی به آن توجّه ندارد که باید امام‌ حسین {{علیه}} به آن عهدش عمل کند؛ یعنی اگر این‌جوری بشود، مثل یک جنگی است و امام‌ حسین {{علیه}} پیروز شد، این‌ نیست. جدّش گفته: حسین‌جان! خدا می‌خواهد تو را کُشته ببیند، به مادرش زهرا {{علیها}} گفته که این حسین {{علیه}} شفیع امّت من است، دین من بقایش با حسین {{علیه}} است؛ وگرنه دین مرا از بین می‌برند، پس این‌ها یک پیش‌بینی‌هایی است که از قبل شده‌ است.
−
حالا آقا ابوالفضل {{علیه}} گفت: برادر! سینه من تنگ شده، من دیگر بی‌اکبر و قاسم نمی‌خواهم اصلاً روی زمین باشم. برادر! بده اجازه جنگ! امام‌حسین {{علیه}} حساب‌هایش را کرد و فرمود: عباس‌جان! این بچّه‌ها تشنه‌اند، برو برای این‌ها آب بیاور! تا سکینه دید حرف آب است، دوید و یک مَشک آورد، گفت: عموجان! من تشنه‌ام، {{توضیح|آخَر از هفتم‌محرّم این‌ها آب را به روی لشکر امام بسته‌بودند.}} حالا مَشک را به عمویش داد و گفت: برو آب بیاور! اگر به قیمت جان آب می‌دهند، من جان می‌دهم. آقا ابوالفضل {{علیه}} مَشک را برداشت، به گردنش انداخت، رفت آب بیاورد. چهار هزار تیرانداز، همه از برق شمشیر آقا ابوالفضل {{علیه}} فرار کردند؛ چون‌که شجاعت آقا ابوالفضل {{علیه}} را می‌دانستند؛ اما نامردی کردند. وقتی در شریعه رفت، حرفم سر این‌است: مُشتش را در آب زد، حضرت‌عباس {{علیه}} تشنه است، گفت: عباس! تو می‌خواهی زنده باشی و برادرت تشنه! معلوم می‌شود که سوزش تشنگی یک‌جوری بوده که این‌ها می‌خواستند جان بدهند. تا آب را روی آب ریخت، اسب ادب‌شده آب نخورد، آن حیوان هم مثل ذوالجناح بود. اسبی که آقا ابوالفضل {{علیه}} رویش نشسته‌است، تصرّف ولایت به او شده، اسب هم آب نخورد. خدا حاج‌شیخ‌عباس را رحمت کند! گفت: عباس مُشتش را زیر آب زد و ملچ‌ملچ کرد، اسب هم بنا کرد به آب‌خوردن. حالا آقا ابوالفضل {{علیه}} مَشک را پُر از آب کرده، همه چیزش این‌است که آن‌را به خیمه برساند، آن‌جا نخلستان بود، یک ظالمی پشت درخت قایم [پنهان] شده‌بود، با شمشیر زد و دست آقا ابوالفضل {{علیه}} را قطع کرد. حالا چه‌کار کرد؟ خدا آقای فلسفی را رحمت کند! یک‌وقت در مشهد این روضه را خواند. گفت آقا ابوالفضل {{علیه}} دستش را برداشت، گفت:
+
حالا آقا ابوالفضل {{علیه}} گفت: برادر! سینه من تنگ شده، من دیگر بی‌اکبر و قاسم نمی‌خواهم اصلاً روی زمین باشم. برادر! بده اجازه جنگ! امام‌ حسین {{علیه}} حساب‌هایش را کرد و فرمود: عباس‌جان! این بچّه‌ها تشنه‌اند، برو برای این‌ها آب بیاور! تا سکینه دید حرف آب است، دوید و یک مَشک آورد، گفت: عموجان! من تشنه‌ام، {{توضیح|آخَر از هفتم‌ محرّم این‌ها آب را به روی لشکر امام بسته‌ بودند.}} حالا مَشک را به عمویش داد و گفت: برو آب بیاور! اگر به قیمت جان آب می‌دهند، من جان می‌دهم. آقا ابوالفضل {{علیه}} مَشک را برداشت، به گردنش انداخت، رفت آب بیاورد. چهار هزار تیرانداز، همه از برق شمشیر آقا ابوالفضل {{علیه}} فرار کردند؛ چون‌که شجاعت آقا ابوالفضل {{علیه}} را می‌دانستند؛ اما نامردی کردند. وقتی در شریعه رفت، حرفم سر این‌است: مُشتش را در آب زد، حضرت‌ عباس {{علیه}} تشنه است، گفت: عباس! تو می‌خواهی زنده باشی و برادرت تشنه! معلوم می‌شود که سوزش تشنگی یک‌ جوری بوده که این‌ها می‌خواستند جان بدهند. تا آب را روی آب ریخت، اسب ادب‌شده آب نخورد، آن حیوان هم مثل ذوالجناح بود. اسبی که آقا ابوالفضل {{علیه}} رویش نشسته‌ است، تصرّف ولایت به او شده، اسب هم آب نخورد. خدا حاج‌ شیخ‌ عباس را رحمت کند! گفت: عباس مُشتش را زیر آب زد و ملچ‌ ملچ کرد، اسب هم بنا کرد به آب‌ خوردن. حالا آقا ابوالفضل {{علیه}} مَشک را پُر از آب کرده، همه چیزش این‌ است که آن‌ را به خیمه برساند، آن‌جا نخلستان بود، یک ظالمی پشت درخت قایم [پنهان] شده‌ بود، با شمشیر زد و دست آقا ابوالفضل {{علیه}} را قطع کرد. حالا چه‌کار کرد؟ خدا آقای فلسفی را رحمت کند! یک‌ وقت در مشهد این روضه را خواند. گفت آقا ابوالفضل {{علیه}} دستش را برداشت، گفت:
  
 
{{شعر}}
 
{{شعر}}
−
{{ب|ای لشکر! افتاده‌است دست یمینم|تا زنده‌ام ای لشکر! حامی دینم}}
+
{{ب|ای لشکر! افتاده‌ است دست یمینم|تا زنده‌ام ای لشکر! حامی دینم}}
 
{{پایان شعر}}
 
{{پایان شعر}}
  
−
دینم حسین {{علیه}} است. دستش را برداشت، بوسید و گفت: ای دست! تو از من باوفاتر بودی و شدی فدای شاه شهیدان! آقا ابوالفضل {{علیه}} دستی که در راه برادرش حسین {{علیه}} داده را می‌بوسد. ظالمی دیگر دست دیگرش را قطع کرد. حالا حقیقت دارد یا ندارد، حالا این [رَجَز] را می‌خوانند، دیگر چه اندازه‌ای از آن درست‌است، من هم همان را می‌خوانم؛ این [رَجَز] را از روی عاطفه می‌گفت، نه این‌که آقا ابوالفضل {{علیه}} می‌خواست تیر به چشمش بخورد، یعنی این‌کار را از چشم خودش مهمّ‌تر می‌داند. این حرف را من می‌زنم، آن‌ها نزدند. گفت:  
+
دینم حسین {{علیه}} است. دستش را برداشت، بوسید و گفت: ای دست! تو از من باوفاتر بودی و شدی فدای شاه شهیدان! آقا ابوالفضل {{علیه}} دستی که در راه برادرش حسین {{علیه}} داده را می‌بوسد. ظالمی دیگر دست دیگرش را قطع کرد. حالا حقیقت دارد یا ندارد، حالا این [رَجَز] را می‌خوانند، دیگر چه اندازه‌ای از آن درست‌ است، من هم همان را می‌خوانم؛ این [رَجَز] را از روی عاطفه می‌گفت، نه این‌که آقا ابوالفضل {{علیه}} می‌خواست تیر به چشمش بخورد، یعنی این‌ کار را از چشم خودش مهمّ‌تر می‌داند. این حرف را من می‌زنم، آن‌ها نزدند. گفت:  
  
 
{{شعر}}
 
{{شعر}}
سطر ۲۰: سطر ۲۰:
 
{{پایان شعر}}
 
{{پایان شعر}}
  
−
حالا وقتی تیر به مَشکش زدند، آب‌ها روی زمین ریخت. آقا ابوالفضل {{علیه}} در ظاهر امیدش ناامید شد. تا این‌که خدا لعنت کند حرمله را! تیری به چشم آقا ابوالفضل {{علیه}} زد. روایت داریم: این تیر را با زانویش در آورد. حالا یک ظالمی از پشت‌سر عمودی به فرق عباس {{علیه}} زد، دیگه توان ظاهریش تمام شد. تا می‌خواست از روی اسب بیفتد، زهرای‌عزیز {{علیها}} او را در بغلش گرفت. آخَر من به شما بگویم: هم زهرا {{علیها}} کربلا بوده، هم علی {{علیه}} بوده و هم پیغمبر {{صلی}}؛ اما این‌ها در ظاهر اجازه دفاع نداشتند. وقتی حضرت‌زهرا {{علیها}} او را در بغل گرفت و فرمود: پسرم! {{توضیح|عزیز من! همیشه ادب را مراعات کنید! در تمام مدّت عمر، آقا ابوالفضل {{علیه}} به برادرش نگفت برادر! می‌گفت: چون‌که من از زهرا {{علیها}} نیستم، از امّ‌البنین هستم، امام‌حسن {{علیه}} باید به تو برادر بگوید! من لیاقت برادری ندارم. می‌گفت آقاجان! سَرور من! حسین‌جان! کی می‌شود جانم را فدایت کنم؟}} حالا که مادرش زهرا {{علیها}} برادریش را امضا کرد، آقا ابوالفضل {{علیه}} گفت: برادر! برادرت را دریاب! وقتی امام‌حسین {{علیه}} بالای سرش رسید، دید چه برادری؟! دستانش جدا شده، فرقش شکافته‌است. امام‌حسین {{علیه}} هیچ‌کجا این حرف را نزده، بالای سرِ آقا علی‌اکبر {{علیه}} هم نزد. سرِ بدن مطهّر آقا ابوالفضل {{علیه}} صدا زد: برادر! کمرم شکست. برادر! این‌ها چقدر امید به تو داشتند! زینب {{علیها}} و امّ‌کلثوم امیدشان ناامید شد. برادر! امیدم ناامید شد. امید حسین {{علیه}} این‌بود که این لشکر را به ولایت رهبری کند، حسین {{علیه}} دیگر امیدی نداشت.  
+
حالا وقتی تیر به مَشکش زدند، آب‌ها روی زمین ریخت. آقا ابوالفضل {{علیه}} در ظاهر امیدش ناامید شد. تا این‌که خدا لعنت کند حرمله را! تیری به چشم آقا ابوالفضل {{علیه}} زد. روایت داریم: این تیر را با زانویش در آورد. حالا یک ظالمی از پشت‌ سر عمودی به فرق عباس {{علیه}} زد، دیگه توان ظاهری‌اش تمام شد. تا می‌خواست از روی اسب بیفتد، زهرای‌ عزیز {{علیها}} او را در بغلش گرفت. آخَر من به شما بگویم: هم زهرا {{علیها}} کربلا بوده، هم علی {{علیه}} بوده و هم پیغمبر {{صلی}}؛ اما این‌ها در ظاهر اجازه دفاع نداشتند. وقتی حضرت‌ زهرا {{علیها}} او را در بغل گرفت و فرمود: پسرم! {{توضیح|عزیز من! همیشه ادب را مراعات کنید! در تمام مدّت عمر، آقا ابوالفضل {{علیه}} به برادرش نگفت برادر! می‌گفت: چون‌که من از زهرا {{علیها}} نیستم، از امّ‌البنین هستم، امام‌ حسن {{علیه}} باید به تو برادر بگوید! من لیاقت برادری ندارم. می‌گفت آقاجان! سَرور من! حسین‌جان! کی می‌شود جانم را فدایت کنم؟}} حالا که مادرش زهرا {{علیها}} برادریش را امضا کرد، آقا ابوالفضل {{علیه}} گفت: برادر! برادرت را دریاب! وقتی امام‌ حسین {{علیه}} بالای سرش رسید، دید چه برادری؟! دستانش جدا شده، فرقش شکافته‌ است. امام‌ حسین {{علیه}} هیچ‌ کجا این حرف را نزده، بالای سرِ آقا علی‌اکبر {{علیه}} هم نزد. سرِ بدن مطهّر آقا ابوالفضل {{علیه}} صدا زد: برادر! کمرم شکست. برادر! این‌ها چقدر امید به تو داشتند! زینب {{علیها}} و امّ‌کلثوم امیدشان ناامید شد. برادر! امیدم ناامید شد. امید حسین {{علیه}} این‌ بود که این لشکر را به ولایت رهبری کند، حسین {{علیه}} دیگر امیدی نداشت.  
  
−
امام‌حسین {{علیه}} همه شهدا را به خیمه می‌رساند، تمام شهدا پایین پایِ امام‌حسین {{علیه}} در ظاهر دفن هستند. زمان قدیم کسی پایین پای امام نمی‌آمد؛ اما وقتی به کربلا رفتم، دیدم سَبک عوض شده، دور آقا می‌گردند. حالا آقا ابوالفضل {{علیه}} گفت: برادرجان! یک وصیت دارم، مرا به خیمه نَبَر! اگر مرا به خیمه ببری و سکینه مرا ببیند، تا آخر عمرش ناراحت می‌شود و خجالت می‌کشد؛ چون‌که سکینه گریه می‌کند و می‌گوید: من مَشک را دادم، کاش آن‌را به عمویم نداده‌بودم؛ به‌خاطر همین همان‌جا به ظاهر او را دفن کردند. حالا مقامش بالا رفت، هم امام‌حسین {{علیه}} و هم آقا ابوالفضل {{علیه}} را زیارت می‌کنند. {{ارجاع|[[عاشورای 84]] و [[شب تاسوعای 86]] و [[حضرت‌ابوالفضل]] 85 و [[عاشورای 88؛ ارتباط]] و [[عاشورای 77]] و [[روضه امام‌حسین]] 94 و [[شهادت امام‌حسن و امام‌رضا 85]] و [[تاسوعای 94]] و [[عاشورای 93]] و [[حرکت امام‌حسین 83]]}}
+
امام‌ حسین {{علیه}} همه شهداء را به خیمه می‌رساند، تمام شهداء پایین پایِ امام‌ حسین {{علیه}} در ظاهر دفن هستند. زمان قدیم کسی پایین پای امام نمی‌آمد؛ اما وقتی به کربلا رفتم، دیدم سَبک عوض شده، دور آقا می‌گردند. حالا آقا ابوالفضل {{علیه}} گفت: برادرجان! یک وصیّت دارم، مرا به خیمه نَبَر! اگر مرا به خیمه ببری و سکینه مرا ببیند، تا آخر عمرش ناراحت می‌شود و خجالت می‌کشد؛ چون‌که سکینه گریه می‌کند و می‌گوید: من مَشک را دادم، کاش آن‌ را به عمویم نداده‌ بودم؛ به‌خاطر همین همان‌ جا به ظاهر او را دفن کردند. حالا مقامش بالا رفت، هم امام‌ حسین {{علیه}} و هم آقا ابوالفضل {{علیه}} را زیارت می‌کنند. {{ارجاع|[[عاشورای 84]] و [[شب تاسوعای 86]] و [[حضرت‌ابوالفضل]] 85 و [[عاشورای 88؛ ارتباط]] و [[عاشورای 77]] و [[روضه امام‌حسین]] 94 و [[شهادت امام‌حسن و امام‌رضا 85]] و [[تاسوعای 94]] و [[عاشورای 93]] و [[حرکت امام‌حسین 83]]}}
  
 
[[فرمایشات منتخب|فهرست فرمایشات منتخب]]
 
[[فرمایشات منتخب|فهرست فرمایشات منتخب]]
  
 
{{یا علی}}
 
{{یا علی}}
−
 
+
==ارجاعات==
−
[[رده: منتخب 1402]]
+
[[رده: منتخب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۲۶

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة‌ الله و برکاته

امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است، حضرت‌ زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است، به اولیای امور کار نداشته‌ باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید.

گفتار متقی[۱]

شب‌ عاشورا امام‌ حسین (علیه‌السلام) فرمود که فردا ما کشته می‌شویم؛ تا حتّی طفل شیرخوارم علی‌اصغر (علیه‌السلام) شهید می‌شود، هر کسی می‌خواهد برود، برود. فوج‌ فوج رفتند. وقتی این‌ها رفتند، امّ‌کلثوم در بغل حضرت‌ زینب (علیهاالسلام) دوید و گفت: خواهر! همه رفتند. آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) فهمید و گفت: خواهرجان! وحشت نکن! فردا دَیّاری باقی نمی‌گذارم، علی‌اکبر (علیه‌السلام) به میمنه می‌زند و من به میسره. آن‌ها را می‌کُشت؛ چون‌که آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) ارادة‌ الله بود، کاری می‌کرد که همه این‌ها از بین می‌رفتند. امام‌ حسین (علیه‌السلام) این حرف را شنید، دید اگر صبح بشود، آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) این‌ کار را خواهد کرد، از آن‌ طرف هم آقا رسول‌ الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) گفته خدا می‌خواهد شما را کُشته ببیند. حالا امام‌ حسین (علیه‌السلام) شمشیر آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) را به زانویش زد و آن‌ را شکست. دید آن عهدی که با خدا دارد، آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) خیلی به آن توجّه ندارد که باید امام‌ حسین (علیه‌السلام) به آن عهدش عمل کند؛ یعنی اگر این‌جوری بشود، مثل یک جنگی است و امام‌ حسین (علیه‌السلام) پیروز شد، این‌ نیست. جدّش گفته: حسین‌جان! خدا می‌خواهد تو را کُشته ببیند، به مادرش زهرا (علیهاالسلام) گفته که این حسین (علیه‌السلام) شفیع امّت من است، دین من بقایش با حسین (علیه‌السلام) است؛ وگرنه دین مرا از بین می‌برند، پس این‌ها یک پیش‌بینی‌هایی است که از قبل شده‌ است. حالا آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) گفت: برادر! سینه من تنگ شده، من دیگر بی‌اکبر و قاسم نمی‌خواهم اصلاً روی زمین باشم. برادر! بده اجازه جنگ! امام‌ حسین (علیه‌السلام) حساب‌هایش را کرد و فرمود: عباس‌جان! این بچّه‌ها تشنه‌اند، برو برای این‌ها آب بیاور! تا سکینه دید حرف آب است، دوید و یک مَشک آورد، گفت: عموجان! من تشنه‌ام، (آخَر از هفتم‌ محرّم این‌ها آب را به روی لشکر امام بسته‌ بودند.) حالا مَشک را به عمویش داد و گفت: برو آب بیاور! اگر به قیمت جان آب می‌دهند، من جان می‌دهم. آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) مَشک را برداشت، به گردنش انداخت، رفت آب بیاورد. چهار هزار تیرانداز، همه از برق شمشیر آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) فرار کردند؛ چون‌که شجاعت آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) را می‌دانستند؛ اما نامردی کردند. وقتی در شریعه رفت، حرفم سر این‌است: مُشتش را در آب زد، حضرت‌ عباس (علیه‌السلام) تشنه است، گفت: عباس! تو می‌خواهی زنده باشی و برادرت تشنه! معلوم می‌شود که سوزش تشنگی یک‌ جوری بوده که این‌ها می‌خواستند جان بدهند. تا آب را روی آب ریخت، اسب ادب‌شده آب نخورد، آن حیوان هم مثل ذوالجناح بود. اسبی که آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) رویش نشسته‌ است، تصرّف ولایت به او شده، اسب هم آب نخورد. خدا حاج‌ شیخ‌ عباس را رحمت کند! گفت: عباس مُشتش را زیر آب زد و ملچ‌ ملچ کرد، اسب هم بنا کرد به آب‌ خوردن. حالا آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) مَشک را پُر از آب کرده، همه چیزش این‌ است که آن‌ را به خیمه برساند، آن‌جا نخلستان بود، یک ظالمی پشت درخت قایم [پنهان] شده‌ بود، با شمشیر زد و دست آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) را قطع کرد. حالا چه‌کار کرد؟ خدا آقای فلسفی را رحمت کند! یک‌ وقت در مشهد این روضه را خواند. گفت آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) دستش را برداشت، گفت:

ای لشکر! افتاده‌ است دست یمینمتا زنده‌ام ای لشکر! حامی دینم

دینم حسین (علیه‌السلام) است. دستش را برداشت، بوسید و گفت: ای دست! تو از من باوفاتر بودی و شدی فدای شاه شهیدان! آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) دستی که در راه برادرش حسین (علیه‌السلام) داده را می‌بوسد. ظالمی دیگر دست دیگرش را قطع کرد. حالا حقیقت دارد یا ندارد، حالا این [رَجَز] را می‌خوانند، دیگر چه اندازه‌ای از آن درست‌ است، من هم همان را می‌خوانم؛ این [رَجَز] را از روی عاطفه می‌گفت، نه این‌که آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) می‌خواست تیر به چشمش بخورد، یعنی این‌ کار را از چشم خودش مهمّ‌تر می‌داند. این حرف را من می‌زنم، آن‌ها نزدند. گفت:

تیر به چشمم بزنید! به مشک آبم نزنیددادم به سکینه وعده آب

حالا وقتی تیر به مَشکش زدند، آب‌ها روی زمین ریخت. آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) در ظاهر امیدش ناامید شد. تا این‌که خدا لعنت کند حرمله را! تیری به چشم آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) زد. روایت داریم: این تیر را با زانویش در آورد. حالا یک ظالمی از پشت‌ سر عمودی به فرق عباس (علیه‌السلام) زد، دیگه توان ظاهری‌اش تمام شد. تا می‌خواست از روی اسب بیفتد، زهرای‌ عزیز (علیهاالسلام) او را در بغلش گرفت. آخَر من به شما بگویم: هم زهرا (علیهاالسلام) کربلا بوده، هم علی (علیه‌السلام) بوده و هم پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)؛ اما این‌ها در ظاهر اجازه دفاع نداشتند. وقتی حضرت‌ زهرا (علیهاالسلام) او را در بغل گرفت و فرمود: پسرم! (عزیز من! همیشه ادب را مراعات کنید! در تمام مدّت عمر، آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) به برادرش نگفت برادر! می‌گفت: چون‌که من از زهرا (علیهاالسلام) نیستم، از امّ‌البنین هستم، امام‌ حسن (علیه‌السلام) باید به تو برادر بگوید! من لیاقت برادری ندارم. می‌گفت آقاجان! سَرور من! حسین‌جان! کی می‌شود جانم را فدایت کنم؟) حالا که مادرش زهرا (علیهاالسلام) برادریش را امضا کرد، آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) گفت: برادر! برادرت را دریاب! وقتی امام‌ حسین (علیه‌السلام) بالای سرش رسید، دید چه برادری؟! دستانش جدا شده، فرقش شکافته‌ است. امام‌ حسین (علیه‌السلام) هیچ‌ کجا این حرف را نزده، بالای سرِ آقا علی‌اکبر (علیه‌السلام) هم نزد. سرِ بدن مطهّر آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) صدا زد: برادر! کمرم شکست. برادر! این‌ها چقدر امید به تو داشتند! زینب (علیهاالسلام) و امّ‌کلثوم امیدشان ناامید شد. برادر! امیدم ناامید شد. امید حسین (علیه‌السلام) این‌ بود که این لشکر را به ولایت رهبری کند، حسین (علیه‌السلام) دیگر امیدی نداشت.

امام‌ حسین (علیه‌السلام) همه شهداء را به خیمه می‌رساند، تمام شهداء پایین پایِ امام‌ حسین (علیه‌السلام) در ظاهر دفن هستند. زمان قدیم کسی پایین پای امام نمی‌آمد؛ اما وقتی به کربلا رفتم، دیدم سَبک عوض شده، دور آقا می‌گردند. حالا آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) گفت: برادرجان! یک وصیّت دارم، مرا به خیمه نَبَر! اگر مرا به خیمه ببری و سکینه مرا ببیند، تا آخر عمرش ناراحت می‌شود و خجالت می‌کشد؛ چون‌که سکینه گریه می‌کند و می‌گوید: من مَشک را دادم، کاش آن‌ را به عمویم نداده‌ بودم؛ به‌خاطر همین همان‌ جا به ظاهر او را دفن کردند. حالا مقامش بالا رفت، هم امام‌ حسین (علیه‌السلام) و هم آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) را زیارت می‌کنند. [۲]

فهرست فرمایشات منتخب

یا علی

ارجاعات

  1. ↑ عاشورای 84 (دقیقه 36) و حرکت امام‌حسین 83 (دقیقه 40)
  2. ↑ عاشورای 84 و شب تاسوعای 86 و حضرت‌ابوالفضل 85 و عاشورای 88؛ ارتباط و عاشورای 77 و روضه امام‌حسین 94 و شهادت امام‌حسن و امام‌رضا 85 و تاسوعای 94 و عاشورای 93 و حرکت امام‌حسین 83
برگرفته از «https://www.velayateali.com/index.php?title=منتخب:_آقا_ابوالفضل_2&oldid=21878»
حاج حسین خوش لهجه نابغه ولایت؛ حاج حسین خوش لهجه

فرمایشات حاج حسین خوش لهجه (متقی) راجع به ولایت

«ما عقب‌افتاده ولایت شده‌ایم. متقی می‌خواهد شما را از آن نجات بدهد.
اگر بخواهید عقب‌افتاده نباشید، دست از خلق بردارید، تا می‌توانید کنار بروید و به اولیای امور کاری نداشته باشید.»