منتخب: امام موسی کاظم: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '، اما ' به '؛ اما ') |
|||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
'''امیرالمؤمنین علی {{علیه}} کفواً أحد است، حضرت زهرا {{علیها}} کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید.''' | '''امیرالمؤمنین علی {{علیه}} کفواً أحد است، حضرت زهرا {{علیها}} کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید.''' | ||
| − | == | + | ==روایتهایی از امام کاظم{{ارجاع|[[پرچم امر و پرچم من]] 78 (دقیقه 13) و [[یاد]] 81 (دقیقه 5)}}== |
{{صوت منتخب|imam-kazem}} | {{صوت منتخب|imam-kazem}} | ||
| سطر ۸۶: | سطر ۸۶: | ||
{{درباره متقی|رفقا! من همیشه در فکر هستم که آگاهی شما زیاد بشود.}} کارها و عبادت‌های مردم همیشه یک قدری روی خیال بوده. حسابش را بکنید که هارون بلند شده، به حجّ آمده، عدّه‌ای را هم با خودش آورده؛ اما چه‌کار می‌کند؟ به مسجد النّبیّ می‌آید و به پیامبر {{صلی}} می‌گوید: یا رسول الله! از تو عذر می‌خواهم، مملکت دارد دو دُرقه‌ای می‌شود، من می‌خواهم این پسرت را چند روز در تحت‌نظر بیاورم، ببینید چطوری دارد حرف می‌زند؟! به حجّ آمده؛ اما خیالش چیست؟ می‌خواهد موسیبنجعفر {{علیه}} را بگیرد و به زندان ببرد. شما خیال نکنید آن هارون است. یک وقت می‌بینید که من هم هارون هستم، به چه خیالی آمده‌اید؟! | {{درباره متقی|رفقا! من همیشه در فکر هستم که آگاهی شما زیاد بشود.}} کارها و عبادت‌های مردم همیشه یک قدری روی خیال بوده. حسابش را بکنید که هارون بلند شده، به حجّ آمده، عدّه‌ای را هم با خودش آورده؛ اما چه‌کار می‌کند؟ به مسجد النّبیّ می‌آید و به پیامبر {{صلی}} می‌گوید: یا رسول الله! از تو عذر می‌خواهم، مملکت دارد دو دُرقه‌ای می‌شود، من می‌خواهم این پسرت را چند روز در تحت‌نظر بیاورم، ببینید چطوری دارد حرف می‌زند؟! به حجّ آمده؛ اما خیالش چیست؟ می‌خواهد موسیبنجعفر {{علیه}} را بگیرد و به زندان ببرد. شما خیال نکنید آن هارون است. یک وقت می‌بینید که من هم هارون هستم، به چه خیالی آمده‌اید؟! | ||
| − | حالا هارون دستور می‌دهد که حضرت را بگیرند. در ظاهر او را به زندان می‌برد. یک اشخاصی که روی منبر می‌نشینند، روی منبر | + | حالا هارون دستور می‌دهد که حضرت را بگیرند. در ظاهر او را به زندان می‌برد. یک اشخاصی که روی منبر می‌نشینند، روی منبر ولایت؛ اما ولایت‌شان القایی نیست، یک حرف‌هایی می‌زنند! یکی از این منبری‌ها می‌گفت که دیدند سِندی‌بن‌شاهک از زندان با شلّاق بیرون می‌آید، آخر تو چه می‌گویی؟! غلط می‌کند آن شلّاقی که به موسیبنجعفر {{علیه}} بخورد! به کسی‌که تمام خلقت در قدرتش و به امرش است! وقتی این حرف را زد، این‌قدر من ناراحت شدم! |
هارون، موسیبنجعفر {{علیه}} را به زندان برده؛ اما حضرت دارد عظماییت نشان می‌دهد، زندان‌بان می‌بیند که همیشه موسیبنجعفر {{علیه}} بیرونِ زندان است، می‌آید و می‌گوید: بابا! این‌که همیشه بیرون است. شما فکر کنید آقا موسیبنجعفر {{علیه}} که می‌گویید بیست و پنج سال در زندان بوده، چطور این بیست و پنج سال زن گرفته است؟! چقدر بچه دارد! امام که توی زندان نبوده است. | هارون، موسیبنجعفر {{علیه}} را به زندان برده؛ اما حضرت دارد عظماییت نشان می‌دهد، زندان‌بان می‌بیند که همیشه موسیبنجعفر {{علیه}} بیرونِ زندان است، می‌آید و می‌گوید: بابا! این‌که همیشه بیرون است. شما فکر کنید آقا موسیبنجعفر {{علیه}} که می‌گویید بیست و پنج سال در زندان بوده، چطور این بیست و پنج سال زن گرفته است؟! چقدر بچه دارد! امام که توی زندان نبوده است. | ||
| سطر ۱۱۰: | سطر ۱۱۰: | ||
خدایا! روزی نیاید که ما از یاد امام حسین {{علیه}} و غدیر و رجعت؛ یعنی علی {{علیه}} و زهرا {{علیها}} غافل باشیم. | خدایا! روزی نیاید که ما از یاد امام حسین {{علیه}} و غدیر و رجعت؛ یعنی علی {{علیه}} و زهرا {{علیها}} غافل باشیم. | ||
| − | [[ | + | ==شهادت موسیبنجعفر{{ارجاع|[[عید مبعث 81]] و [[شناخت نجوا]] 77 (دقیقه 55) و [[ولایت امر خداست]] 77 (دقیقه 20)}}== |
| + | {{صوت منتخب|imam-kazem-2}} | ||
| + | |||
| + | امروز به اصطلاح ما، روزِ قتل آقا موسیبنجعفر {{علیه}} است، شنبه هم روز بعثت است؛ یک اندازه‌ای با توسّل و توکّل حرف بزنیم. والله، بالله، به دینم قسم! جبین‌های [پیشانی] نورانی شما را می‌بینم. اگر غُلوّ نکنم، یک اندازه‌ای ولایت شما را می‌فهمم. حرف زدن در مقابل شما، مگر این‌که خدا آدم را یاری کند یا این‌که زهرای مرضیه {{علیها}} یاری کند؛ وگرنه شما نسبت به خودتان پیش‌رفته یک ایران هستید. ما که هیچ‌جوری توان نداریم، این‌قدر خدا درکش را به من داده است؛ اما شما هم همین تشخیص را دادید؛ وگرنه گوش به حرف من نمی‌دادید. امیدوارم که خدا هم عقیده مرا و هم عقیده شما را بپذیرد و عیدی به ما بدهد؛ یعنی ولایت ما را کامل کند. اگر آدم ولایتش کامل باشد، تمام حرف ولایت را می‌پذیرد؛ چون‌که ولایت کامل است. صحبت یک اندازه‌ای در مقابل ولایت ناقص است، باید ناقصیِ ما کامل شود؛ آن هم در صورتی‌که ولایت بپذیرد؛ اگر ولایت پذیرفت، آن‌موقع کامل است. امیدوارم به حقّ پیامبر، به حقّ آقا موسیبنجعفر، خدا و پیامبر {{صلی}} این حرف‌ها و بیان شما را بپذیرند. خدا عمر طولانی به شما بدهد؛ اما عمری که اتّصال به ولایت باشد.{{ارجاع|[[عید مبعث 81]]}} | ||
| + | |||
| + | خدا حاج شیخ عباس را رحمت کند! گفت: در زمان آقا موسیبنجعفر {{علیه}}، یک امریّه‌ای صادر شد که دوستان ائمه {{علیهم}} یک اندازه‌ای به تَعَب [سختی و رنج] بیفتند. حضرت فرمود: ای خدا! من زندان می‌روم که شیعه‌های من راحت باشند. زندان را در ظاهر به خاطر راحتی شما برای خودش می‌خرد. چقدر ما بی‌عاطفه‌ایم که جایی دیگر می‌رویم! امام دارد زندان را می‌خرد که شما راحت باشید! کجا می‌رویم؟! عزیزان من! فدایتان بشوم، بیایید اندیشه و فکر داشته باشید! والله، آقا موسیبنجعفر {{علیه}} دارد با تمام شیعه‌ها نجوا می‌کند؛ نجوا یعنی این. {{ارجاع|[[شناخت نجوا]] 77}} | ||
| + | |||
| + | من برای شما روایت بگویم که قبول کنید و امام‌مان را بشناسیم. حالا زنِ مُغَنیّه بهترین و زیباترینِ تمام زنان در آن زمان بوده، هارون به او پول می‌دهد و می‌گوید: به زندان برو! قدری برقص و بخوان! وقتی این زن از زندان بیرون آمد، دیدند دارد می‌گوید: {{روایت|«سُبّوحٌ قُدّوس ربّ الملائکة و الرّوح»}}، چه خبر است؟! گفت: دیدم باغ‌هایی است که چشم روزگار به خود ندیده، امام یک نگاه به من کرد، دهانم بسته‌شد. ولایت در قلب این زن نفوذ کرد، حالا می‌گوید: {{روایت|«سُبوحٌ قُدّوس ربّ الملائکة و الرّوح.»}} رفقای عزیز! ببینید من دلم می‌خواهد که ما هم این‌طوری ولایت را بشناسیم و ولایت در قلب‌مان نفوذ کند. هارون دستور کشتن این زن را داد. وقتی هارون دید همین‌طور خباثتش دارد افشا می‌شود، دستور داد که موسیبنجعفر {{علیه}} را زهر دادند و برای حفظ خلافت و جانِ خودش دستور داد که جسم علیین موسیبنجعفر {{علیه}} را روی جِسرِ [پُل] بغداد گذاشتند، پُلی بود که به آن {{متمایز|«ریحانه»}} می‌گویند، از بس مردم گُل آوردند و آن‌جا ریختند. هارون «لعنة الله علیه» می‌خواست از شیعیان و دوستان آقا موسیبنجعفر {{علیه}} امضا بگیرد که امام به مرگ خدایی مُرده و جانش عیب نکرده است؛ گفت که شیعه‌ها بیایند و ببینند. همه آمدند و امضا کردند که امام به مرگ خدایی از دنیا رفته است. {{درباره متقی|والله، بالله، از موقعی‌که به تکلیف رسیدم، عقیده‌ام همین است، به دینم! من این روایت را نشنیده بودم؛ اما عقیده‌ام همین است که امام مُرده و زنده ندارد.}} قبلاً به شما گفتم که ولایت نوشیدنی است! حالا در بین این جمعیّت یک نفر پیدا می‌شود که خدا ولایت را به او نوشانده؛ می‌گوید این حرف‌ها چیست که می‌زنید؟! از خودِ امام می‌پرسیم. می‌آید به او سلام می‌کند، اظهار ادب می‌کند و می‌گوید یا امام المتقین! یا موسیبنجعفر! ما شهادت می‌دهیم که شما مُرده و زنده ندارید، آیا شما را زهر دادند یا به مرگ خدایی از دنیا رفتید؟ حضرت دست مبارکش را باز می‌کند [و کف دستش را نشان می‌دهد؛ چون اثر زهر در کف دست پیدا می‌شود] و می‌گوید {{متمایز|«زَهراً زَهرا!»}} این‌چه مُرده‌ای است؟! والله، تو مُرده‌ای و روحت مُرده‌است! چه دارید می‌گویید؟! چرا این‌قدر این‌ها را پایین آوردید؟! چرا این‌ها را به مردم نگفتید تا امام‌شان را بشناسند و به مرگ جاهلیّت نَمیرند؟! ببین در بین این همه مردم و جمعیّت، یک نفر امام شناس است. رفقای عزیز! بیایید ما هم این‌جوری بشویم. تمام ائمه {{علیهم}} عظماییت نشان می‌دهند، می‌خواهند ما هدایت شویم. | ||
| + | |||
| + | هارون دید همین‌طور دارد رسواتر می‌شود. نستجیرُ بالله به‌اصطلاح جنازه را حرکت داد. حالا هم مگر دست از عنادش برداشته؟! آن زمان قبرستان دو جور بود: اعیان و اشراف در یک‌جا و آن‌هایی که فقیر بودند، در جای دیگر دفن می‌شدند. عدّه‌ای پیش هارون آمدند و گفتند: ما که امر تو را اطاعت می‌کنیم، جزء اعیان هستیم؛ اما آن عدّه‌ای که امرت را اطاعت نمی‌کنند، فقرا هستند؛ ما می‌خواهیم تاحتّی قبرستان‌مان هم جدا باشد. دستور داد که قبرستان این‌ها را جدا کنند. حالا سلیمان‌بن‌داوود می‌بیند که یک جنازه‌ای را دارند رُو به قبرستان اعیان می‌برند؛ اما روی تخته‌پاره‌ای گذاشته‌اند، چهار نفر هم زیر آن‌را گرفته‌اند؛ یکی هم صدا می‌زند: {{متمایز|«امامُ الرَّفضه»}}: مردم! این امام رافضی‌هاست. فوراً گفت: بروید ببینید این کیست که او را دارند در قبرستان اعیان می‌برند؟ وای بر ما و وای بر دل امیدوار ما! حالا آمد و گفت که این موسیبنجعفر {{علیه}} است. فوراً سلیمان دستور داد که آن‌ها را تنبیه کردند. کفنی که تمام قرآن به آن نوشته شده بود، به حضرت کردند؛ وقتی می‌خواستند آقا موسیبنجعفر {{علیه}} را در بهترین جا به ظاهر دفن کنند، تا زمین را کَندند، دیدند که آن‌جا سردابه‌ای است، جسم علیین امام را آن‌جا دفن کردند. سلیمان نامه‌ای به هارون نوشت که من دیدم از برای خلافتت ضرر دارد که این‌کار را کردم. {{ارجاع|[[ولایت امر خداست]] 77 و [[علی حقیقت قبله است]] 81 و [[عقاید]] 77}} | ||
| + | |||
{{یا علی}} | {{یا علی}} | ||
==ارجاعات== | ==ارجاعات== | ||
| − | [[رده: منتخب | + | [[رده: منتخب]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۲۶
السلام علیک یا أباعبدالله، السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است، حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
روایتهایی از امام کاظم[۱]
ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) عظماییت خودشان را فاش می‌کنند؛ آن‌وقت شما باید با عظماییت این‌ها شناخت ائمه (علیهم‌السلام) را داشته باشید و دنبال کسی نروید. شما ببین امام موسیبنجعفر (علیه‌السلام) چطور عظماییتش را افشا می‌کند! شخصی نزد پدرش امام صادق (علیه‌السلام) آمده و می‌گوید: آقاجان! امامِ بعد از شما کیست؟ حجّت خدا بعد از شما کیست؟ ببین امام چطور او را راهنمایی می‌کند؟ می‌فرماید: برو سرِ گهواره! رفت و سلام کرد. این‌جا آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) که به اصطلاح سه روز است در دنیا ظاهر شده، صحبت کرد و گفت: برو اسم دخترت را عوض کن! چرا ائمه (علیهم‌السلام) را مثل پدر و مادرتان، خلق حساب می‌کنید؟! چرا معرفت در حق حجّت خدا ندارید؟!
حالا این شخص نزد امام صادق (علیه‌السلام) برمی‌گردد و می‌گوید: آقا! این‌طور به من گفت! امام می‌فرماید: برو به شهرتان و ببین چه خبر است؟ می‌گوید: چند وقت است که من از خانه‌ام بیرون آمده‌ام و خبر ندارم؛ اما زن‌ام حامله بود. وقتی به خانه‌اش برمی‌گردد، می‌بیند خدا به او دختری داده که اسمش را حمیرا گذاشته‌اند. حمیرا اسم عایشه است، امام می‌گوید: چرا اسم دشمن ما را روی بچّه‌ات گذاشتی؟! وای بر ما که دنبال دشمنان‌شان رفتیم و می‌رویم! وای بر ما که از دشمن خدا رزق می‌خواهیم! ادّعای مسلمانی هم می‌کنیم!
اگر شما قدری در این فکرها بروید، می‌فهمید که اگر بگویید ائمه (علیهم‌السلام) در دنیا آمده‌اند که به کمال برسند، توهین به ولایت کرده‌اید! اگر امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) خورشید را برگرداند، اگر می‌گوید یک نَفَسش افضل از عبادت ثقلین است یا یک ضربت شمشیرش افضل از عبادت جنّ و انس است؛ دارد به ما می‌گوید که دنبالش بروید تا سهام داشته باشید. مگر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نمی‌گوید به عمل هر کسی راضی باشی، جزء او هستی؟ بیا جزء علی (علیه‌السلام) بشو! بیا جزء ولایت بشو! اگر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) در دنیا ظاهر شده، می‌خواهد خلقتی را به کمال برساند. خدا عمر و ابابکر را لعنت کند که نگذاشتند این‌کار صورت بگیرد.[۲]
بار دیگر امام عظماییتش را فاش می‌کند: علی‌بن‌یقطین در دربار هارون نخست‌وزیر است؛ اما به امر موسیبنجعفر (علیه‌السلام) است. حالا به مکّه آمده، از آن‌جا خدمت حضرت آمده؛ اما راهش نداد. گفت: یابن رسول الله! فدایت شوم، همه‌جا امرت را اطاعت کردم، من چه تقصیری کردم؟ گفت: برو رضایت ساربان [شترچران] را بیاور! تو در طوس بودی، این ساربان با تو کاری داشت، چرا اهمال کردی؟
آقایان اداری‌ها! والله، شما فردای قیامت خیلی گیر هستید! چرا یکی که کُت و شلوارش نو هست، ماشینش مدل بالاست، کار او را راه می‌اندازی؟! کار مرا راه بینداز که چیزی ندارم! تو داری کار خدا را درست می‌کنی و راه می‌اندازی؛ یعنی داری امر خدا را اطاعت می‌کنی. چرا این کارها را می‌کنید؟! مگر اعتقاد به خدا و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و قرآن ندارید؟! معصیت ولایتی همین‌است.
آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) علی‌بن‌یقطین را راه نداد و گفت: چرا این ساربان که درِ خانه‌ات آمد، به او اعتنا نکردی؟ گفت: یابن رسول الله! حالا چه کار کنم؟ می‌توانم توبه کنم؟ گفت نه! شاهد عرض من این است که نمی‌شود توبه کرد؛ چون امام فرمود: باید بروی و رضایت او را کسب کنی. وای بر ما اگر فردای قیامت به ما بگویند که رضایت دوستان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را بیاورید! چه کار می‌کنیم؟! رفقای عزیز! بیایید دوستان علی (علیه‌السلام) را مراعات کنید و رضایت‌شان را کسب کنید!
علی‌بن‌یقطین گفت: آخر من چطور بروم؟ طوس کجا و این‌جا [یعنی مدینه] کجا؟! امام گفت: شتری سرِ قبرستان هست، سوار شو! تو را درِ خانه جَمّال می‌گذارد. سوار شتر شد، تا چشمش را هم گذاشت و نگذاشت، دید درِ خانه ساربان است. در را زد، ساربان بیرون آمد و یک دفعه وحشت کرد. گفت: نترس جانم! نترس! امامم مرا قبول نکرده، بیا پایت را روی صورتم بگذار! پا روی صورتش گذاشت، حالا که نزد امام آمد قبولش کرد. ببین، بی‌خود نیست که علی‌بن‌یقطین می‌شود. بترسید از آن روزی که امام قبول‌تان نکند!
والله، دنبال امام آمدن با باد و تکبّر نمی‌شود رفت! با خودخواهی و ریاست نمی‌شود رفت! همه این‌ها را دور بریزید! علی‌بن‌یقطین همین‌کار را کرد. مگر یک آدم عادی است؟! او نخست‌وزیر کسی است که می‌گوید: ای ابر! ببار! هر کجا بباری ملک من است! مؤمن باید فروتن باشد.
هارون که به ابر می‌گفت ببار! هر کجا بباری ملک من است! قدرت قلدری داشت؛ نه قدرت الهی! حالا کجا رفت؟! قبرش کجاست؟! بیایید تفکّر داشته باشید! آن کسی‌که می‌خواهد تکبّر و خودخواهی و ریاستش را نشان بدهد، تودهنی می‌خورد.[۳]
شما در صحیفه سجادیّه نگاه کن! ببین امام چطور حرف می‌زند! به قرآن مجید قسم! امام سجّاد (علیه‌السلام) «قدرة الله» است؛ قدرت همه عالم در قبضه قدرتش است؛ اما می‌گوید: «أنا عبد الذلیل»: خدایا! من در مقابل تو عبد ذلیلم! یقین دارد که خدا این قدرت را به او داده، می‌گوید: من عبد ذلیلم؛ خدایا! به من رحم کن! با خدا چطور حرف می‌زند؟ یاد من و تو داده است.
روایت داریم که شخصی هفت‌مو پیش هارون آورد و گفت: این‌ها موهای پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. گویا آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) تشریف داشتند. هارون گفت: یابن عمّ! آیا راست می‌گوید؟! حضرت فرمود: آتش بیاورید! آتش زلالی آوردند. حضرت یکی یکی موها را در آتش گرفت، پنج مو نسوخت، دوتا از موها سوخت. حضرت فرمود: این دوتا موی جدّم نبود! هارون به این شخص گفت: درست می‌گوید؟! او گفت: بله! آن دوتا را اضافه کردم که تعدادش زیاد شود؛ پس موی این‌ها هم نمی‌سوزد. امام سجّاد (علیه‌السلام) برای من و تو دارد حرف می‌زند، می‌خواهد آگاهی به ما بدهد که این‌قدر من، من نکنیم! چه کسی به تو قدرت داده؟ چه کسی این‌ها را به تو داده و تو را به این‌جا رسانیده است؟ [۴]
حالا امام موسی‌کاظم (علیه‌السلام) در بیابان آمده، می‌بیند چادری است که همه در آن گریه می‌کنند. زن و مرد و بچّه گریه می‌کنند. می‌پرسد: چه شده؟ می‌گویند: گاوی داشتیم که مُرده است. شیر به ما می‌داد، گاهی شیرش را پنیر می‌کردیم و به شهر می‌بردیم و می‌فروختیم و مایحتاج‌مان را تهیّه می‌کردیم.
امام یک اشاره‌ای کرد و این گاو به اذن خدا بلند شد. همه آن خانواده یک دفعه فریاد کشیدند که وای عیسی آمده! عیسی‌بن‌مریم است! صدها عیسی فدای موسیبنجعفر (علیه‌السلام) است! عیسی کیست؟! در آسمان چهارم نگهش داشتند؛ چون سوزن و نخ با خودش آورده بود. ای عیسوی مذهب‌ها! بیایید عیسای ما را قبول کنید؛ یعنی علی‌بن‌ابوطالب (علیه‌السلام) که در «قاب قوسین أو أدنی»[۵] رفته و زانو به زانوی الهی است. نگویید مگر خدا زانو دارد؟! علی (علیه‌السلام) امر خداست، مقصد خداست، همه چیز خداست.
حالا چطور این حیوان بلند شد و جان گرفت؟ خدا جان را به تمام ممکنات از چرنده و پرنده و آنچه در این خلقت است می‌دهد؛ وقتی آیه «إنّ الله و ملائکته یصلّون علی النبیّ یا أیّها الّذین آمنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیماً»[۶] نازل‌شد، این تسلیمیّت فقط مخصوص بشر نیست؛ بلکه کلّ ماورای خلقت باید تسلیم ولایت شوند. جانی که از این گاو بیرون رفته هم تسلیم امام است. امام به او امر می‌کند که چند وقت دیگر در نزد این بمان! همان‌طور که امام حسین (علیه‌السلام) به زَعفر گفت: نَفَس‌های این‌ها در قبضه قدرت من است یا وقتی حضرت زینب (علیهاالسلام) در دروازه کوفه گفت «اُسکُتوا!» نَفَس‌ها در سینه‌ها پیچید و دیگر نتوانستند تکان بخورند![۷]
یاد خیلی مهمّ است. آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) یک عمله داشت، در خانه امام کار می‌کرد؛ شب آن‌جا خوابید. قدری که از شب گذشت، دید موسیبنجعفر (علیه‌السلام) کناری رفت و تا صبح با خدا مناجات کرد و گریه کرد. مناجات امام یک خلقت است، خود امام یک خلقت است.
حالا این عمله نزد موسیبنجعفر (علیه‌السلام) آمد و گفت: آقاجان! من هر وقت بلند شدم، دیدم شما با خدا مناجات می‌کنید و گریه می‌کنید، خیلی من هم دلم می‌خواست مناجات کنم؛ اما خسته بودم. (رفقا! عملگی خیلی آدم را خسته می‌کند، خدا قسمت‌تان نکند! خدا شما را همیشه فرمانده قرار بدهد! بیایید فرمانده شوید! فرمان ببرید تا فرمانده شوید.)
امام موسیبنجعفر (علیه‌السلام) به او گفت: تو ثوابی کردی که از عبادت من بالاتر است. گفت: آقا! من چه کردم؟ امام فرمود: بلند شدی آب خوردی و یاد لب‌تشنه جدّم، حسین (علیه‌السلام) کردی و لعنت بر موکّلان آب فرات فرستادی. امام می‌خواهد اعلام کند که عبادت موجب محشوریّت با امام حسین (علیه‌السلام) و اصحابش نمی‌شود، یاد موجب محشوریّت می‌شود. این‌قدر این یاد مهمّ است که می‌گوید اگر برای امام حسین (علیه‌السلام) گریه‌ات نمی‌آید، تباکی کن! [یعنی خودت را به حال گریه بزن.] حالا می‌گوید اگر یاد امام حسین (علیه‌السلام) باشی و یک لکّه اشک بریزی، این‌قدر این اشک قیمت دارد که اگر آن را در جهنّم بریزند، جهنّم طوفان می‌شود؛ یعنی تعادل خودش را از دست می‌دهد؛ چون‌که یاد آقا امام حسین (علیه‌السلام) بودی.[۸]
شخصی بود که جمّال [شتردار] بود، شترهایش را به هارون الرشید قرض می‌داد تا مردم را به مکّه ببرد. این جمّال فکر می‌کرد این کاری که می‌کند معصیت نیست؛ چون سفر حجّ است و هارون دارد مردم را به زیارت می‌برد. حالا امام موسی کاظم (علیه‌السلام) به او رسید و فرمود: تو که عارف هستی، شناخت داری، چرا شترهایت را به هارون می‌دهی؟! ببین چه حرفی می‌زند؟ گفت: آقاجان! من که شترهایم را برای معصیت به او نمی‌دهم! او مردم را سوار می‌کند و به مکّه می‌برد.
امام به او فرمود: تو حاضر هستی که هارون از سفر مکّه برگردد و شترهایت را به تو برگرداند و پولش را به تو بدهد؟! گفت: بله! امام فرمود: همین‌قدر که حاضر هستی هارون بماند، هر چقدر گناه کند، گردن توست و با او شریک هستی. یک وقت شما در یک تأسیسه‌ای که صحیح نیست، کار خیری داری می‌کنی؛ اما با آنچه فساد در این تأسیسه هست، شریکی. من دلم می‌خواهد که شما شریک ظلمه نباشید، می‌خواهم با خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و مؤمن شریک بشوید و از این‌ها بهره ببرید نه از ظلمه.
جمّال رفت و شترهایش را فروخت، سال بعد هارون کسی را نزد او فرستاد و گفت: شترهایت را برای سفر حجّ آماده کن! جمّال گفت: من آن‌ها را فروختم. گفت: چرا؟ گفت: پیرمرد شده‌ام و خلاصه نمی‌توانم آن‌ها را اداره کنم. هارون گفت: نَفَس کس دیگری به تو خورده است؛ پس اگر ما ظالمی را تأیید کنیم، آنچه که گناه می‌کند به گردن ماست. [۹]
امام سجّاد (علیه‌السلام) می‌فرماید: سنگی را دوست داشته باشی، با آن محشور می‌شوی؛ یا پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرماید: هر کسی را دوست داشته باشی، با آن محشور می‌شوی. آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) دوستی داشت. یک روز با او راه می‌رفت، به او گفت: می‌دانی که فلانی چپی است؟! [یعنی جزء اصحاب شِمال است که نامه اعمالش به دست چپش داده می‌شود.] چرا با او نشست و برخاست داری؟! گفت: یابن رسول الله! آیه توبه برای چه کسی نازل‌شده؟ برای ما نازل شده، با هم هستیم و آخرش هم توبه می‌کنیم.
امام فرمود: یادت می‌رود که توبه کنی. گفت: من یادم می‌رود؟! گفت: آره! اسمت چیست؟ آن‌شخص اسمش را فراموش کرد و تا آخر عمر یادش نیامد. امام به او گفت: من بنده خدا هستم، به تو تصّرف کردم؛ بترس از روزی که خدا به تو تصرّف کند! [۱۰]
شخصی بود که بچّه‌های هارون الرشید؛ یعنی امین و مأمون را درس می‌داد. یک روز دید که هارون دارد گریه می‌کند! به او گفت: خلیفه! خدا خاطر شما را افسرده نکند، چه شده؟! ببین چقدر هارون خبیث بود! گفت: امروز پسر عمّم موسیبنجعفر حرفی به من زد که افسرده‌ام و این افسردگی تا آخر عمْرم از من جدا نمی‌شود! گفت: حضرت به شما چه گفت؟!
هارون گفت: به موسیبنجعفر گفتم که آقا! تقدیر بچّه‌هایم را به من بگو! گفت: ای هارون! بدان که این‌ها بعد از تو با هم دعوا می‌کنند. مأمون، امین را می‌کُشد و سرش را به درختی آویزان می‌کند و به مردم می‌گوید بیایید تُف به او بیندازید! همین‌جور هم شد. هارون قسم می‌خورد و می‌گوید که این کار می‌شود. ببین چطور می‌فهمد و می‌گوید این کار حتماً می‌شود! یعنی می‌فهمد که امام ماوراء را می‌داند. اصلاً چون ائمه (علیهم‌السلام) ماوراء را می‌دانستند، خلفاء آن‌ها را می‌کشتند که از ماوراء به مردم نگویند. [۱۱]
وقتی آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) به مکّه معظّمه مشرّف شد، قایم خانه خدا را گرفت و به‌قول ما سخنرانی کرد. [قایم یعنی ایشان یک حدودی از کعبه را گرفت.] فرمود: ای مردم! بدانید این کعبه معظّمه خیلی شرافت دارد! هر کسی‌که آن‌را بسازد؛ یا تعمیر کند؛ یا به این‌جا بیاید، چقدر اجر دارد! خیلی ایشان سفارش خانه خدا را کرد!
من عقیده‌ام این است که تمام عظمت این‌خانه به واسطه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است؛ یعنی این خانه زایشگاه علی (علیه‌السلام) است. بعداً فرمود: هر کسی توهین به یک مؤمن کند، انگار خانه خدا را خراب کرده است. [۱۲]
شخصی خدمت آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) آمد؛ شب بود. عرض کرد: یابن رسول الله! من همیشه این کهکشان فَلَک و آسمان‌ها را می‌بینم؛ چقدر زیباست! امام فرمود: ای شخص! بدان همین‌جور که زیبایی آسمان‌ها را می‌بینی، آسمان دارد به نور شیعیان ما زندگی می‌کند؛ یعنی آن نور، تجلّی‌اش بیشتر است. فقط جبرائیل، میکائیل، اسرافیل و عزرائیل می‌بینند؛ یعنی این چهار مَلَک مقرّب می‌بینند.
چرا این‌ها می‌بینند؟ تمام ملائکه‌های آسمان به غیر از ملائکه‌های مقرّب، توان نور شیعه را ندارند، اگر نور یک شیعه را ببینند رُبس می‌شوند. تمام این حرف‌ها که ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) زده‌اند، مال شیعه‌هایشان است. چرا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) گفت نمی‌توانند ببینند و رُبس می‌شوند؟! مگر موسی رُبس نشد؟! وقتی نور شیعه آخرالزّمان به کوه طور تجلّی کرد، موسی غش کرد و آن هفتاد نفر مردند!! من که بی‌روایت و حدیث حرف نمی‌زنم. [۱۳]
رفقا! من همیشه در فکر هستم که آگاهی شما زیاد بشود. کارها و عبادت‌های مردم همیشه یک قدری روی خیال بوده. حسابش را بکنید که هارون بلند شده، به حجّ آمده، عدّه‌ای را هم با خودش آورده؛ اما چه‌کار می‌کند؟ به مسجد النّبیّ می‌آید و به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌گوید: یا رسول الله! از تو عذر می‌خواهم، مملکت دارد دو دُرقه‌ای می‌شود، من می‌خواهم این پسرت را چند روز در تحت‌نظر بیاورم، ببینید چطوری دارد حرف می‌زند؟! به حجّ آمده؛ اما خیالش چیست؟ می‌خواهد موسیبنجعفر (علیه‌السلام) را بگیرد و به زندان ببرد. شما خیال نکنید آن هارون است. یک وقت می‌بینید که من هم هارون هستم، به چه خیالی آمده‌اید؟!
حالا هارون دستور می‌دهد که حضرت را بگیرند. در ظاهر او را به زندان می‌برد. یک اشخاصی که روی منبر می‌نشینند، روی منبر ولایت؛ اما ولایت‌شان القایی نیست، یک حرف‌هایی می‌زنند! یکی از این منبری‌ها می‌گفت که دیدند سِندی‌بن‌شاهک از زندان با شلّاق بیرون می‌آید، آخر تو چه می‌گویی؟! غلط می‌کند آن شلّاقی که به موسیبنجعفر (علیه‌السلام) بخورد! به کسی‌که تمام خلقت در قدرتش و به امرش است! وقتی این حرف را زد، این‌قدر من ناراحت شدم!
هارون، موسیبنجعفر (علیه‌السلام) را به زندان برده؛ اما حضرت دارد عظماییت نشان می‌دهد، زندان‌بان می‌بیند که همیشه موسیبنجعفر (علیه‌السلام) بیرونِ زندان است، می‌آید و می‌گوید: بابا! این‌که همیشه بیرون است. شما فکر کنید آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) که می‌گویید بیست و پنج سال در زندان بوده، چطور این بیست و پنج سال زن گرفته است؟! چقدر بچه دارد! امام که توی زندان نبوده است.
روایت بگویم که قبول کنید و امام‌تان را بشناسید. حالا زنِ مُغنّیه بهترین و زیباترینِ تمام زنان در آن زمان بوده، هارون به او پول می‌دهد و می‌گوید: به زندان برو! قدری برقص و بخوان! وقتی این زن از زندان بیرون آمد، دیدند دارد می‌گوید: «سُبّوحٌ قُدّوس ربّ الملائکة و الرّوح»، چه خبر است؟! گفت: دیدم باغ‌هایی است که چشم روزگار به خود ندیده، امام یک نگاه به من کرد، دهانم بسته‌شد. ولایت در قلب این زن نفوذ کرد، حالا می‌گوید: «سُبوحٌ قُدّوس ربّ الملائکه و الرّوح.» رفقای عزیز! ببینید من دلم می‌خواهد که ما هم این‌جوری ولایت را بشناسیم و ولایت در قلب‌مان نفوذ کند. هارون دستور داد که این زن را کشتند.
این حرف‌ها را که می‌زنم، می‌خواهم نتیجه‌گیری کنم. حالا دید همین‌طور خباثتش دارد افشا می‌شود. دستور داد که موسیبنجعفر (علیه‌السلام) را زهر دادند و برای حفظ خلافت و جانِ خودش دستور داد که موسیبنجعفر (علیه‌السلام) را روی آن جِسر [پُل] گذاشتند، پلی بود که به آن «ریحانه» می‌گویند، از بس مردم گُل آوردند و آن‌جا ریختند. هارون «لعنة الله علیه» می‌خواست از شیعیان و دوستان موسیبنجعفر (علیه‌السلام) امضا بگیرد که امام به مرگ خدایی مُرده و جانش عیب نکرده است. گفت؛ شیعه‌ها بیایند و ببینند. همه آمدند و امضا کردند که به مرگ خدایی از دنیا رفته است.
والله، بالله، از موقعی‌که به تکلیف رسیدم، عقیده‌ام همین است که امام مُرده و زنده ندارد. قبلاً به شما گفتم که ولایت نوشیدنی است! حالا در بین این جمعیّت یک نفر پیدا می‌شود که خدا ولایت را به او نوشانده؛ می‌گوید این حرف‌ها چیست که می‌زنید؟! از خودِ امام می‌پرسیم. می‌آید به او سلام می‌کند، اظهار ادب می‌کند و می‌گوید یا امام المتقین! یا موسیبنجعفر! ما شهادت می‌دهیم که شما مُرده و زنده ندارید، آیا شما را زهر دادند یا به مرگ خدایی از دنیا رفتید؟ در بین این همه مردم، یک نفر امام شناس است. رفقای عزیز! بیایید ما هم این‌جوری بشویم. حضرت دست مبارکش را بالا می‌برد و می‌گوید «زهراً زهرا!» این‌چه مُرده‌ای است؟! والله! تو مُرده‌ای و روحت مُرده است! چه دارید می‌گویید؟! چرا این‌قدر این‌ها را پایین آوردید؟! چرا این‌ها را به مردم نگفتید تا امام‌شان را بشناسند و به مرگ جاهلیّت نَمیرند؟!
هارون دید همین‌طور دارد رسواتر می‌شود. نستجیرُ بالله به‌اصطلاح جنازه را حرکت داد. حالا هم مگر دست از عنادش برداشته؟! آن زمان قبرستان دو جور بود: اعیان و اشراف در یک‌جا و آن‌هایی که فقیر بودند، در جای دیگر دفن می‌شدند. عدّه‌ای پیش هارون آمدند و گفتند: ما که امر تو را اطاعت می‌کنیم، جزء اعیان هستیم؛ اما آن عدّه‌ای که امرت را اطاعت نمی‌کنند، فقرا هستند؛ ما می‌خواهیم تاحتّی قبرستان‌مان هم جدا باشد. دستور داد که قبرستان این‌ها را جدا کنند.
حالا سلیمان‌بن‌داوود می‌بیند که یک جنازه‌ای را دارند رُو به قبرستان اعیان می‌برند؛ اما روی تخته‌پاره‌ای گذاشته‌اند، چهار نفر هم زیر این جنازه را گرفته‌اند؛ یکی هم صدا می‌زند: «امامُ الرَّفضه»: مردم! این امام رافضی‌هاست. فوراً گفت: بروید ببینید این چه کسی است که او را دارند در قبرستان اعیان می‌برند؟ وای بر ما و وای بر امید ما! حالا آمد و گفت که این موسیبنجعفر است.
فوراً سلیمان دستور داد که آن‌ها را تنبیه کردند. کفنی که تمام قرآن به آن نوشته شده بود، به حضرت کردند؛ وقتی می‌خواستند موسیبنجعفر (علیه‌السلام) را در بهترین جا به ظاهر دفن کنند، تا زمین را کَندند، دیدند که آن‌جا سردابه‌ای است، جسم علیین امام را آن‌جا دفن کردند. سلیمان نامه‌ای به هارون نوشت که من دیدم از برای خلافتت ضرر دارد که این‌کار را کردم. [۱۴]
الآن شما حرف می‌زنید؛ اما امر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را اطاعت نمی‌کنید! امر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) این است که اوّلاً سخی باشید؛ دوم این‌که سخاوت‌تان به دوستان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) برسد؛ سوم این‌که اهل دنیا نباشید. کدام‌یک از شما اهل دنیا نیستید؟! چرا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌آید به متقی سر می‌زند؟ چرا امام حسین (علیه‌السلام) می‌فرماید: متقی وکیل من است؟ چرا امام رضا (علیه‌السلام) به متقی می‌فرماید: برو مردم را راهنمایی کن؟ چرا امام موسی کاظم (علیه‌السلام) به متقی می‌فرماید: حسین! غصّه نخور! حرف‌هایت را در جهان پخش می‌کنیم؟ چون امام به متقی نظر دارد، متقی هم نظرش با امام است. چرا نظر امام به شما نیست؟ چون شما اهل دنیا هستید. چرا اهل دنیا می‌شوید؟ چون می‌خواهید دنیا کارهایتان را تکمیل کند. [۱۵]
خدایا! ما مَست ولایت باشیم؛ نه مَست دنیا.
خدایا! روزی نیاید که ما از یاد امام حسین (علیه‌السلام) و غدیر و رجعت؛ یعنی علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) غافل باشیم.
شهادت موسیبنجعفر[۱۶]
امروز به اصطلاح ما، روزِ قتل آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) است، شنبه هم روز بعثت است؛ یک اندازه‌ای با توسّل و توکّل حرف بزنیم. والله، بالله، به دینم قسم! جبین‌های [پیشانی] نورانی شما را می‌بینم. اگر غُلوّ نکنم، یک اندازه‌ای ولایت شما را می‌فهمم. حرف زدن در مقابل شما، مگر این‌که خدا آدم را یاری کند یا این‌که زهرای مرضیه (علیهاالسلام) یاری کند؛ وگرنه شما نسبت به خودتان پیش‌رفته یک ایران هستید. ما که هیچ‌جوری توان نداریم، این‌قدر خدا درکش را به من داده است؛ اما شما هم همین تشخیص را دادید؛ وگرنه گوش به حرف من نمی‌دادید. امیدوارم که خدا هم عقیده مرا و هم عقیده شما را بپذیرد و عیدی به ما بدهد؛ یعنی ولایت ما را کامل کند. اگر آدم ولایتش کامل باشد، تمام حرف ولایت را می‌پذیرد؛ چون‌که ولایت کامل است. صحبت یک اندازه‌ای در مقابل ولایت ناقص است، باید ناقصیِ ما کامل شود؛ آن هم در صورتی‌که ولایت بپذیرد؛ اگر ولایت پذیرفت، آن‌موقع کامل است. امیدوارم به حقّ پیامبر، به حقّ آقا موسیبنجعفر، خدا و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) این حرف‌ها و بیان شما را بپذیرند. خدا عمر طولانی به شما بدهد؛ اما عمری که اتّصال به ولایت باشد.[۱۷]
خدا حاج شیخ عباس را رحمت کند! گفت: در زمان آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام)، یک امریّه‌ای صادر شد که دوستان ائمه (علیهم‌السلام) یک اندازه‌ای به تَعَب [سختی و رنج] بیفتند. حضرت فرمود: ای خدا! من زندان می‌روم که شیعه‌های من راحت باشند. زندان را در ظاهر به خاطر راحتی شما برای خودش می‌خرد. چقدر ما بی‌عاطفه‌ایم که جایی دیگر می‌رویم! امام دارد زندان را می‌خرد که شما راحت باشید! کجا می‌رویم؟! عزیزان من! فدایتان بشوم، بیایید اندیشه و فکر داشته باشید! والله، آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) دارد با تمام شیعه‌ها نجوا می‌کند؛ نجوا یعنی این. [۱۸]
من برای شما روایت بگویم که قبول کنید و امام‌مان را بشناسیم. حالا زنِ مُغَنیّه بهترین و زیباترینِ تمام زنان در آن زمان بوده، هارون به او پول می‌دهد و می‌گوید: به زندان برو! قدری برقص و بخوان! وقتی این زن از زندان بیرون آمد، دیدند دارد می‌گوید: «سُبّوحٌ قُدّوس ربّ الملائکة و الرّوح»، چه خبر است؟! گفت: دیدم باغ‌هایی است که چشم روزگار به خود ندیده، امام یک نگاه به من کرد، دهانم بسته‌شد. ولایت در قلب این زن نفوذ کرد، حالا می‌گوید: «سُبوحٌ قُدّوس ربّ الملائکة و الرّوح.» رفقای عزیز! ببینید من دلم می‌خواهد که ما هم این‌طوری ولایت را بشناسیم و ولایت در قلب‌مان نفوذ کند. هارون دستور کشتن این زن را داد. وقتی هارون دید همین‌طور خباثتش دارد افشا می‌شود، دستور داد که موسیبنجعفر (علیه‌السلام) را زهر دادند و برای حفظ خلافت و جانِ خودش دستور داد که جسم علیین موسیبنجعفر (علیه‌السلام) را روی جِسرِ [پُل] بغداد گذاشتند، پُلی بود که به آن «ریحانه» می‌گویند، از بس مردم گُل آوردند و آن‌جا ریختند. هارون «لعنة الله علیه» می‌خواست از شیعیان و دوستان آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) امضا بگیرد که امام به مرگ خدایی مُرده و جانش عیب نکرده است؛ گفت که شیعه‌ها بیایند و ببینند. همه آمدند و امضا کردند که امام به مرگ خدایی از دنیا رفته است. والله، بالله، از موقعی‌که به تکلیف رسیدم، عقیده‌ام همین است، به دینم! من این روایت را نشنیده بودم؛ اما عقیده‌ام همین است که امام مُرده و زنده ندارد. قبلاً به شما گفتم که ولایت نوشیدنی است! حالا در بین این جمعیّت یک نفر پیدا می‌شود که خدا ولایت را به او نوشانده؛ می‌گوید این حرف‌ها چیست که می‌زنید؟! از خودِ امام می‌پرسیم. می‌آید به او سلام می‌کند، اظهار ادب می‌کند و می‌گوید یا امام المتقین! یا موسیبنجعفر! ما شهادت می‌دهیم که شما مُرده و زنده ندارید، آیا شما را زهر دادند یا به مرگ خدایی از دنیا رفتید؟ حضرت دست مبارکش را باز می‌کند [و کف دستش را نشان می‌دهد؛ چون اثر زهر در کف دست پیدا می‌شود] و می‌گوید «زَهراً زَهرا!» این‌چه مُرده‌ای است؟! والله، تو مُرده‌ای و روحت مُرده‌است! چه دارید می‌گویید؟! چرا این‌قدر این‌ها را پایین آوردید؟! چرا این‌ها را به مردم نگفتید تا امام‌شان را بشناسند و به مرگ جاهلیّت نَمیرند؟! ببین در بین این همه مردم و جمعیّت، یک نفر امام شناس است. رفقای عزیز! بیایید ما هم این‌جوری بشویم. تمام ائمه (علیهم‌السلام) عظماییت نشان می‌دهند، می‌خواهند ما هدایت شویم.
هارون دید همین‌طور دارد رسواتر می‌شود. نستجیرُ بالله به‌اصطلاح جنازه را حرکت داد. حالا هم مگر دست از عنادش برداشته؟! آن زمان قبرستان دو جور بود: اعیان و اشراف در یک‌جا و آن‌هایی که فقیر بودند، در جای دیگر دفن می‌شدند. عدّه‌ای پیش هارون آمدند و گفتند: ما که امر تو را اطاعت می‌کنیم، جزء اعیان هستیم؛ اما آن عدّه‌ای که امرت را اطاعت نمی‌کنند، فقرا هستند؛ ما می‌خواهیم تاحتّی قبرستان‌مان هم جدا باشد. دستور داد که قبرستان این‌ها را جدا کنند. حالا سلیمان‌بن‌داوود می‌بیند که یک جنازه‌ای را دارند رُو به قبرستان اعیان می‌برند؛ اما روی تخته‌پاره‌ای گذاشته‌اند، چهار نفر هم زیر آن‌را گرفته‌اند؛ یکی هم صدا می‌زند: «امامُ الرَّفضه»: مردم! این امام رافضی‌هاست. فوراً گفت: بروید ببینید این کیست که او را دارند در قبرستان اعیان می‌برند؟ وای بر ما و وای بر دل امیدوار ما! حالا آمد و گفت که این موسیبنجعفر (علیه‌السلام) است. فوراً سلیمان دستور داد که آن‌ها را تنبیه کردند. کفنی که تمام قرآن به آن نوشته شده بود، به حضرت کردند؛ وقتی می‌خواستند آقا موسیبنجعفر (علیه‌السلام) را در بهترین جا به ظاهر دفن کنند، تا زمین را کَندند، دیدند که آن‌جا سردابه‌ای است، جسم علیین امام را آن‌جا دفن کردند. سلیمان نامه‌ای به هارون نوشت که من دیدم از برای خلافتت ضرر دارد که این‌کار را کردم. [۱۹]
ارجاعات
- ↑ پرچم امر و پرچم من 78 (دقیقه 13) و یاد 81 (دقیقه 5)
- ↑ سخنرانی پرچم امر و پرچم من 78 و فلسفه 77
- ↑ سخنرانی پرچم امر و پرچم من 78 و سواد و تفکر و تذکر احکام؛ یقین
- ↑ سخنرانی لا اله الا الله
- ↑ (سوره النجم، آیه ۹)
- ↑ (سوره الأحزاب، آیه ۵۶)
- ↑ سخنرانی پرچم امر و پرچم من 78 و ماه‌مبارک رمضان و شب‌قدر 78
- ↑ سخنرانی یاد
- ↑ سخنرانی اقتصاد 79 و کامپیوتر جهانی - جلسه اول و شرط احسن‌الخالقین شدن؛ اطاعت ولایت و بیزاری از دنیا
- ↑ سخنرانی دادگاه ولایت
- ↑ سخنرانی تشخیص صنایع و تشخیص توحید 84
- ↑ سخنرانی ناراحتی از حرف خلق 74
- ↑ سخنرانی اصحاب‌یمین 1 77
- ↑ سخنرانی ولایت امر خداست؛ سر الله و علی، حقیقت قبله است و عقاید 77
- ↑ کتاب امام‌زمان با متقی
- ↑ عید مبعث 81 و شناخت نجوا 77 (دقیقه 55) و ولایت امر خداست 77 (دقیقه 20)
- ↑ عید مبعث 81
- ↑ شناخت نجوا 77
- ↑ ولایت امر خداست 77 و علی حقیقت قبله است 81 و عقاید 77
