روایت: امام، امرش است

عَنِ الْبَطَائِنِیِّ عَنِ الْقَاسِمِ الصَّیْرَفِیِّ عَنِ ابْنِ‌مُسْکَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ‌اللَّهِ علیه‌السلام قَالَ: قَوْمٌ یَزْعُمُونَ أَنِّی إِمَامُهُمْ، وَاللَّهِ مَا أَنَا لَهُمْ بِإِمَامٍ، لَعَنَهُمُ الله، کُلَّمَا سَتَرْتُ سِتْراً هَتَکُوهُ، أَقُولُ کَذَا وَ کَذَا فَیَقُولُونَ إِنَّمَا یَعْنِی کَذَا وَ کَذَا، إِنَّمَا أَنَا إِمَامُ مَنْ أَطَاعَنِی.

امام صادق علیه‌السلام: عده‌ای گمان می‌کنند که من امام آنها هستم، به خدا سوگند من امام آنها نیستم، خدا آنها را لعنت کند، هر سری که پنهان کردم، آن را آشکار کردند، می‌گویم چنین و چنان است، می‌گویند همانا یعنی چنان و چنین است، [کلام مرا هرطور می‌خواهند معنا می‌کنند]، به راستی من امام کسی هستم که مرا اطاعت کند.

بحارالأنوار، ج۲، ص۸۰

[ فهرست روایات ]

صفحاتی که به این روایت ارجاع داده‌اند