روایت: خدا دنیا را به دوست و دشمن می‌دهد
و عنه، عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ عَلَیْهِ‌السَّلاَمُ قَالَ: إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یُعْطِی اَلدُّنْیَا مَنْ یُحِبُّ وَ یُبْغِضُ وَ لاَ یُعْطِی اَلْآخِرَهَ إِلاَّ مَنْ أَحَبَّ وَ إِنَّ اَلْمُؤْمِنَ یَسْأَلُ رَبَّهُ مَوْضِعَ سَوْطِهِ مِنَ اَلدُّنْیَا فَلاَ یُعْطِیهِ وَ یَسْأَلُهُ اَلْآخِرَهَ فَیُعْطِیهِ مَا شَاءَ وَ یُعْطِی اَلْکَافِرَ فِی اَلدُّنْیَا قَبْلَ أَنْ یَسْأَلَهُ مَا شَاءَ وَ یَسْأَلُهُ مَوْضِعَ سَوْطٍ فِی اَلْآخِرَهِ فَلاَ یُعْطِیهِ إِیَّاهُ.
امام باقر علیه‌السلام فرمود: خداوند عز و جل دنیا را به دوست و دشمن خود می‌دهد اما آخرت را جز به کسی که دوستش دارد نمی‌دهد. همانا مؤمن از پروردگار به اندازه جای یک تازیانه در دنیا درخواست می‌کند و خداوند به او نمی‌دهد؛ اما آخرت را می‌طلبد و خداوند هرچه خواهد به او دهد؛ و به کافر در دنیا قبل از این‌که هر چه خواهد درخواست کند می‌دهد، ولی در آخرت به اندازه جای یک تازیانه می‌طلبد و به او نمی‌دهد. المؤمن، ص ۲۷، ح ۴۷.
