منتخب: امام‌حسین دفاع کرد نه قیام
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة‌الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است. حضرت‌زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته‌باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
روضه متقی [۱]
رفقای‌عزیز! امام‌حسین (علیه‌السلام) قدرة‌الله است. خدا تمام قدرتش را به او داده؛ اصلاً در مقابل قدرت ائمه (علیهم‌السلام)، قدرتی وجود ندارد. ما قدرت را با قلدری فرق نمی‌گذاریم! قدرت آن‌است که زمین و آسمان، لوح و قلم، تمام ممکنات خدا در قبضه او باشند؛ اما یزید و یزیدیان قلدرند! آن‌هایی که به دوستان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) ظلم می‌کنند، قلدرند نه قدرت‌مند! در شب‌عاشورا امام‌حسین (علیه‌السلام) به زَعفر فرمود: نَفَس‌هایی که این‌ها [لشکر ابن‌زیاد] می‌کِشند، در قبضه قدرت من است. الآن نَفَس‌هایی که ما می‌کِشیم، در اختیار امام‌زمان حجّة‌بن‌الحسن (عجل‌الله‌فرجه) است؛ اما کدام‌مان در اختیار او هستیم؟!
عزیزان من! اگر کسی گفت که امام‌حسین (علیه‌السلام) قیام کرده، فوراً به او لبّیک نگویید، با فکر و اندیشه باشید! اگر امام قیام کرده‌باشد؛ پس قدرت یزید بیشتر است که او را کُشت! اگر امام قیام کند و سپس سقوط کند که قدرت ندارد! وقتی امام اراده می‌کند، تمام خلقت به وجودش است. تمام ملائکه و جنّ لشکرش هستند، زمین به امرش است. هفتاد هزار نفر در مقابل قدرت امام‌حسین (علیه‌السلام) چه قدرتی دارند؟! چرا ما نمی‌فهمیم؟! این توهین به قُدس ولایت است. امام‌حسین (علیه‌السلام) در ظاهر دفاع از جان خودش کرد؛ اما در ماوراء حرف‌هایی بوده‌است.
عمر «لعنة‌الله‌علیه» مسیر دین را عوض کرد، بعد از او، خلافت به‌دست عثمان و سپس معاویه و یزد افتاد. این‌ها کمر بسته‌بودند که تمام زحمت‌های پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را از بین ببرند. این‌ها یک باندی بودند که هدف‌شان این‌بود که دَم از اسلام بزنند و ایمان را از بین ببرند. این مطلب را می‌گویم که از من قبول کنید: معاویه دوستی داشت که خیلی با او رفیق بود. پسرش به او گفت: باباجان! چرا با معاویه رفیق هستی؟ گفت: دنیا به او رُو کرده، ما هم که اهل دنیاییم، خلاصه ما را اداره می‌کند.
روزی این‌شخص جلوی پسرش به معاویه بد گفت، پسر تعجّب کرد و گفت: باباجان! تو که خیلی با معاویه دوست بودی، چطور شده که الآن به او بد می‌گویی؟! مگر کمِ تو گذاشته؟! گفت: نه بابا! امروز پیش معاویه رفتم، دوتایی با هم بودیم؛ به او گفتم: علی که کشته‌شد و دیگر در ظاهر نیست، بیا قدری با ترّحم و مسالمت‌آمیز با این‌ها رفتار کن! گفت: من هدفم مردم نیست. در همین‌موقع مؤذّن اذان گفت؛ تا «أشهد أنّ محمّداً رسول‌الله» گفت، معاویه به او گفت من می‌خواهم این اسم را از بین ببرم؛ این‌ها هدف‌شان این‌بود که ایمان را با اسلام از بین ببرند.
پس امام‌حسین (علیه‌السلام) دفاع کرد نه قیام. قیام فقط مختص حجّة‌بن‌الحسن امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. ایشان ظهور می‌کند و تمام عالم را مُسخّر می‌کند؛ آن‌موقع دنیا لغو شده، دیگر شیعه به‌وجود نمی‌آید. امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌آید تا دنیا را به بلوغ برساند. [۲]
یک‌روایت خیلی جالب داریم! وقتی دور امام‌حسین (علیه‌السلام) را گرفتند و او را شهید کردند، تمام ملائکه آسمان ضجّه زدند و توان‌شان از دست رفت، نزدیک بود که دیگر امر خدا را اطاعت نکنند. فقط گفتند: خدایا! یک بنده روی زمین داری، این‌طوری دورش را گرفته‌اند و با او چه‌کار می‌کنند؟! خدا ندا داد: ای ملائکه من! به ساق عرش نگاه کنید! دیدند جوانی با شمشیر ایستاده‌است، گفت: به عزّت و جلالم قسم! به‌دست این جوان، از دشمنان حسینم احقاق حقّ می‌کنم. [۳]
- ↑ سخنرانی اصول‌دین و سلامت‌ولایت 78 (دقیقه 30 و دقیقه 41) و امام‌حسین؛ شناخت ولایت (دقیقه 2) و شناخت امام‌حسین و محرم (دقیقه 47)
- ↑ شناخت امام‌حسین و محرم و درباره حضرت‌زینب و اصول‌دین و سلامت‌ولایت 78 و امام‌حسین؛ شناخت ولایت
- ↑ شناخت امام‌حسین و محرم و یقین
