منتخب: عصاره روایت حسین منی و انا من حسین

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة‌ الله و برکاته

امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است. حضرت‌ زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته‌ باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.

گفتار متقی

پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرماید: «حسینُ مِنّی و أنا مِن حسین»: حسین از من است و من از حسینم. عصاره این حرف چیست؟ امام‌ حسین (علیه‌السلام) که در ظاهر از رسول‌ الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است، پسرش است؛ اما چرا می‌گوید من از حسین (علیه‌السلام) هستم؟ والله، نظر ولایتی من این‌ است که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دارد سفارش حسین (علیه‌السلام) را می‌کند و می‌فرماید: ای اهل‌ تسنّن! ای کسانی‌که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را قبول ندارید! بدانید که من از حسین (علیه‌السلام) هستم، مبادا حسینِ مرا اذیّت کنید! مبادا با حسینِ من بدرفتاری کنید! پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌خواهد بگوید که مقصد من این‌ است که تمام مردم را اصلاح کنم، حسین (علیه‌السلام) هم مقصدش همین‌ است، ما یک مقصد و یک هدف داریم، یکی هستیم.

این‌ها هدف‌شان دین خدا و ولایت است، هر چیزی پایبند به دینش است؛ ارزش هر بشری به‌ واسطه دینش است. حالا پیامبر می‌فرماید: حسین (علیه‌السلام) دین مرا رهبری می‌کند؛ یعنی اگر او نبود، تمام زحمت‌هایم را از بین می‌بردند، عمر و ابابکر می‌خواستند از بین ببرند. هر چند ائمه‌ طاهرین (علیهم‌السلام) نور خدا هستند؛ اما خدا می‌خواهد که آن‌ها در دنیا یک برتری خلقی هم داشته‌ باشند؛ تا ما دنبال کس دیگری نرویم، فقط دنبال آن‌ها برویم. مثلاً امام‌ حسین (علیه‌السلام) از انگشت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شیر خورد. چطور برادرش آقا امام‌ حسن (علیه‌السلام) نخورد؟ خدا به‌ هیچ پیامبری مگر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بلّغ نگفت؛ این‌که امام‌ حسین (علیه‌السلام) از انگشت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شیر خورد، می‌خواهد بگوید که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پرورش ولایت می‌دهد و رسول‌ الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هم می‌گوید که حسین (علیه‌السلام) خودِ من است؛ چون هیچ‌کس مثل امام‌ حسین (علیه‌السلام) نیست. امتیازی که خدا به او داده، به هیچ‌کدام از ائمه‌ طاهرین (علیهم‌السلام) نداده؛ امتیازش این‌ است که می‌گوید: «یا ثار الله و ابن‌ثاره» چون امام‌ حسین (علیه‌السلام) خودش را فدای خون خدا، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کرد. خدا که خون ندارد، این‌که می‌گوید حسین (علیه‌السلام) خون من است؛ یعنی می‌گوید حیات من ولایت است، مقصد من علی (علیه‌السلام) است. امام‌ حسین (علیه‌السلام) خودش ولایت است؛ اما فدایِ حقیقت ولایت، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) شد.

کاری که امام‌ حسین (علیه‌السلام) کرد، هیچ‌کدام از ائمه نکردند. «لَا إکراه فِی الدِّین» خدا به تمام آن‌ها ابلاغ کرد: می‌خواهم واقعه عاشورا انجام‌ شود، وقتی به اسیری ناموس می‌رسید، همه می‌گفتند: خدایا! اگر امر کنی، انجام می‌دهیم؛ اما می‌ترسیم از امتحان در نیاییم. فقط امام‌ حسین (علیه‌السلام) گفت: من این‌ کار را می‌کنم، ای‌ خدا! تمام فدای تو! ناموسم فدای تو! زینب (علیهاالسلام) فدای تو! دخترم فدای تو! پسرم فدای تو! علی‌اکبرم فدای تو! علی‌اصغرم فدای تو! این‌ کاری که امام‌ حسین (علیه‌السلام) کرد، نجات‌ دهنده تمام خلقت است. حالا که همه عزیزانش را داده و در قتل‌گاه افتاده، می‌گوید: «رضاً برضائک، تسلیماً لِأمرک» ای معبود سماء! ای‌خدا! امرت را اطاعت کردم.

چرا امام‌ حسین (علیه‌السلام) این‌ همه درجه دارد؟ چون سفینه نجات است. همه ائمه (علیهم‌السلام) یک نور هستند، تمام‌شان کِشتی‌اند؛ اما سفینه، امام‌ حسین (علیه‌السلام) است. تربتش هم شفا دهنده کلّ خلقت است. چرا این‌قدر امام‌ حسین (علیه‌السلام) عزیز است؟ چون به‌ فکر نجات و هدایت است. برادرش، جوانانش، همه را داده؛ تمام آن مصیبت‌ها به‌ جای خود؛ اما «هَل مِن ناصر» می‌گوید.

اگر این مطلب را می‌خواهید بفهمید که تمام خلقت به امر امام است، امام‌ حسین (علیه‌السلام) روز عاشورا به شمشیرها امر کرد که اگر دین جدّم رسول‌ الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) باقی می‌ماند، به‌ من بخورید؛ یعنی من فدای دین جدّم و دین پدرم، امر خدا، علی‌بن‌ابی‌طالب (علیهماالسلام) می‌شوم.

امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) هم حسینش را خیلی دوست دارد؛ چون‌که خودش را فدای ولایت کرد. وقتی امام رُو به اهل‌ کوفه کرد و فرمود: تقصیر مرا بگویید که چیست؟ آیا حلالی را حرام کردم یا حرامی را حلال؟ چرا مرا می‌کُشید؟ گفتند: «بُغضاً لِأبیک»: به‌ خاطر بغضی که با پدرت علی داریم، تو را می‌کُشیم؛ آن‌وقت امام‌ حسین (علیه‌السلام) دست به شمشیر کرد و تمام آن‌ها را تا دوازده‌ فرسخ روی‌ هم ریخت؛ چون دید تمام‌شان کافر شده‌اند.

فهرست فرمایشات منتخب

یا علی