روایت: اگر نور ابوطالب تجلی کند، تمام مردم رُبس می‌شوند
امام‌حسین از پدر خود امیرالمؤمنین نقل نموده که آن حضرت روزی در رحبه کوفه نشسته بود و مردم اطراف او را گرفته بودند و شخصی برخاست و گفت: یا امیرالمؤمنین خداوند شما را در جایگاه و منزلتی قرار داده ولکن پدر شما در آتش معذّب می‌باشد. و امیرالمؤمنین به او فرمود: ساکت شو، خدا دهانت را خرد کند. سوگند به خدایی که حضرت محمّد را به حق به پیامبری مبعوث نمود، اگر پدر من در قیامت از همه مردم روی زمین شفاعت کند، خداوند شفاعت او را می‌پذیرد. سپس فرمود: آیا پدر من در آتش معذّب می‌باشد و فرزند او «قسیم الجنّة و النار» است؟! تا این که فرمود: سوگند به خدایی که حضرت محمّد را به حق مبعوث نمود، نور ابوطالب در قیامت انوار همه خلایق را خاموش می‌کند، جز انوار محمّد و علیّ و فاطمه و حسن و حسین و فرزندان حسین را، همانا نور او از نور ما می‌باشد، و خداوند دو هزار سال قبل از خلقت آدم نور او را آفریده است. (امالی طوسی ص۳۰۵، الغدیر ج۷ص۳۸۷)
