نمایش مبدأ برای شرط احسن‌الخالقین شدن؛ اطاعت ولایت و بیزاری از دنیا

{{بسم الله}} 

{{جعبه اطلاعات فراداده سخنرانی|10111}}

وقتی خدای تبارک و تعالی بشر را خلق کرد، به خودش گفت: {{آیه|فتبارک الله أحسن‌الخالقین|سوره=23|آیه=14}}؛ یعنی خدای تبارک و تعالی به خودش احسن گفت. جای دیگری داریم که خداوند می‌فرماید: من اشرف‌مخلوقات خلق کردم. ما باید اندیشه داشته‌باشیم، آیا ما اشرف‌مخلوقات هستیم؟ خدای تبارک و تعالی که می‌فرماید: {{آیه|فتبارک الله أحسن‌الخالقین|سوره=23|آیه=14}}، احسنت به‌من! آیا ما اشرف‌مخلوقات هستیم؟ دل‌مان به این خوش باشد که ما اشرف‌مخلوقاتیم، یک‌وقت سر از خاک در قیامت برداریم و ببینیم ما اشرف‌مخلوقات نبودیم و خدا درست می‌گوید که من اشرف‌مخلوقات را خلق کردم. 

{{موضوع|دنیا اَلست کبیره است؛ یعنی خدا تو را مخیّر کرده که او را اطاعت کنی و در مقابل، خدا خدایی‌اش را به تو بدهد|الست/الست کبیره/تقدیر/مخیر بودن/اطاعت}} من عقیده‌ام این‌است که خدای تبارک و تعالی ما را در دنیا آورده که خدایی‌اش را به ما بدهد. ثابت می‌کنم که ما دو اَلست داریم. آن‌روز، آن اَلست، یک اَلست بوده، این‌جا اَلست کبیره است؛ یعنی آن‌جا خدای تبارک و تعالی ما را خلق کرده و تقدیر ما را معلوم‌کرده؛ اما تقدیر، کم و زیاد می‌شود. تقدیر، درست‌است. علمای‌اعلام، مروّج احکام بحثی راجع‌به این حرف‌ها دارند. بعضی‌ها می‌گویند: ما هر چه بودیم هستیم؛ اما اگر هر چه بودیم هستیم، معنا ندارد که خدا ما را در این دنیا بیاورد. این‌جا، اَلست کبیره است. اَلست کبیره به این معنا که خدا تو را مخیّر کرده‌است. اگر '''اطاعت''' او را کنی، خدای تبارک و تعالی خدایی‌اش را به تو می‌دهد. 

{{موضوع|انبیاء به‌غیر پیغمبر آخرالزمان کارکُن یک شیعه امیرالمؤمنین هستند|انبیاء/شیعه}} روایت داریم [که] می‌فرماید: انبیاء، کارکُن یک شیعه امیرالمؤمنین {{علیه}} می‌شوند، یک بنده‌خدا می‌شوند؛ اما اشتباه نکنیم: به‌غیر از پیغمبر آخرالزمان {{صلی}}. ایشان هم نبیّ است، هم ولیّ است. تمام انبیاء باید به '''اطاعت''' ولیّ باشند؛ اما پیغمبر آخرالزمان {{صلی}} خودش ولیّ است؛ هم ولیّ است، هم نبیّ است. انبیاء می‌آیند برای یک شیعه علی {{علیه}} کرنش می‌کنند. 

{{موضوع|پاسخ متقی به کسی‌که گفته‌بود: چرا امیرالمؤمنین می‌فرماید: «أنا الخالق»، در حالی‌که خدا خالق است؟؛ ثقلین به یک علی‌دیدن، رستگار می‌شوند؛ اما نگاه از روی اطاعت؛ وگرنه آن دو نفر هم پیغمبر را می‌دیدند، چرا جِبت و طاغوت شدند؟|امیرالمؤمنین/ولایت/بلوغ/امام‌جماعت/رستگاری/نگاه/دیدن/اطاعت}} یکی از اهل‌علم، خدمت یکی از مراجع بود، یک‌بحثی داشت. آن‌جا یک کتابی آورده‌بود. می‌گفت: خدا خالق است؛ اما امیرالمؤمنین {{علیه}} می‌فرماید: «أنا الخالق» این فرمایش با این‌که خدای تبارک و تعالی خالق است، چه مناسبتی دارد؟ آن‌مرد مُلّای مجتهد دانا هر جوری به این‌شخص می‌گفت، او قانع نمی‌شد. 

من به آن‌مرد عالم گفتم؛ ایشان را به‌من حواله کن! {{توضیح|«من» که می‌گویم تا نگویم، حرف معلوم نمی‌شود؛ وگرنه من نیستم. «من» را باید سینه دیوار زد. می‌خواهم یک‌جوری بگویم که خودمان حالی‌مان شود؛ اگر نه «من» را باید سینه دیوار زد، فقط باید خدا بگوییم}} گفتم: چه می‌گویی؟ گفت: خدا خالق است؛ اما امیرالمؤمنین {{علیه}} می‌فرماید: «أنا الخالق» گفتم: آخر، ولایت یک‌چیزی است که خدا به‌قدر مغز هر کسی ولایت را داده. است. ما هنوز به بلوغ نرسیدیم، ما به تکلیف [بلوغ] نرسیدیم که ولایت‌مان، ولایت کامل باشد. ما یک ولایت ناقصی داریم. ایشان خیلی ناراحت شد. من به او گفتم: فلانی! شما قبول‌کن! گفت: نه! گفتم: من الآن یک‌روایت برای تو می‌گویم که بدانی ما هنوز در ولایت ناقصیم. 

بنده به ایشان گفتم: {{توضیح|آن آقایی که آن‌جا بودند صاحب کتاب بودند}} {{دقیقه|5}} فلانی! این روایت درست‌است که شخصی خدمت پیغمبر اکرم {{صلی}} آمد و به تکبیرة‌الإحرام [نماز] نرسید و تا هفتاد شتر داد که به ثوابش برسد، پیغمبر {{صلی}} فرمود: نرسید؟ {{توضیح|اما این‌را به شما بگویم: امام‌جماعت باید پیغمبر {{صلی}} باشد، نه هر کسی؛ چون‌که امام‌جماعت باید هشت‌شرط داشته‌باشد، من اگر بخواهم شرط‌هایش را بگویم، یک‌قدری [بحث] طولانی می‌شود. شرط اوّلش این‌است که امام‌جماعت باید شیعه باشد}} 

بنده به ایشان گفتم: درست شد؟ گفتم: یک‌نفر به چهار رکعت نرسید، وقتی خدمت پیغمبر {{صلی}} آمد، عرض کردند: ایشان به چهار رکعت نرسیده‌است. پیغمبر {{صلی}} فرمود: کجا بودی؟ گفت: من در نخلستان‌ها رفتم [که] امیرالمؤمنین، علی {{علیه}} را ببینم. پیغمبر به جمعیت رُو کرد و فرمود: ثوابی را که این‌شخص کرده، اگر به ثقلین قسمت کنند، ثقلین رستگار می‌شوند. من به آن آقای اهل‌علم رُو کردم و گفتم: آیا تو عقل ولایت داری؟ پیغمبر {{صلی}} چه می‌گوید؟ حسابش چیست؟ مگر ما درک ولایت داریم؟ ثقلین، به یک علی {{علیه}} دیدن رستگار می‌شوند. البتّه ما باید بفهمیم که این‌چه دیدنی است؟ خب، خدا اوّلی و دومی را لعنت کند! {{توضیح|من جدّاً به این‌ها لعنت می‌کنم.}} این‌ها هم می‌دیدند. آیا این ثواب را می‌برند؟ نه، چون عقیده ندارند. این‌ها '''اطاعت''' نمی‌کنند. 

اصل دین، '''اطاعت''' است. اگر ما '''اطاعت''' کنیم، به جایی می‌رسیم. {{توضیح|من خواهشمندم، تو را به‌حق علی قسم! قدری تفکّر داشته‌باشید. اگر می‌خواهید این مطلب را بخوانید، بخوانید. والله! من مقصد ندارم. من یک‌روز می‌میرم و این حرف‌ها کم گیر شما می‌آید. تفکّر داشته‌باشید. یک‌قدری در این حرف‌ها خُرد شوید.}} این‌ها هم امیرالمؤمنین علی {{علیه}} را می‌دیدند. پس چرا جِبت و طاغوت شدند؟ چون '''اطاعت''' نمی‌کردند. 

پیغمبر {{صلی}} می‌فرماید: به یک نگاهِ علی {{علیه}}، این‌قدر به این آدم اجر دادند، ثواب دادند که تمام ثقلین رستگار می‌شود. ما می‌خواهیم بفهمیم [که] این نگاه، چه نگاهی است؟ این نگاه، '''اطاعت''' است، نه دیدن. {{درباره متقی|من خواهش می‌کنم یک‌قدری تفکّر داشته‌باشید، ببینید من چه می‌گویم؟ والله! من حرف خودم نیست. به امام‌زمان قسم! از امام‌زمان {{عج}} خواهش کردم، یک‌چیزی به‌من القاء کند [که] من بگویم. من که سوادی ندارم. من یک آدمی هستم [که] یک گوشه‌ای افتادم؛ اما دلم می‌خواهد شما رشد کنید.}} اگر پیغمبر {{صلی}} این‌طور می‌گوید، درست می‌گوید. 

بعد، من به این آقای روحانی گفتم: شما عقل ولایت داری؟ به آن‌آقا که کتاب می‌نوشت، گفتم: درست‌است؟ گفت: این کتابش است، این روایتش است؛ پس تأیید شد. 

پس ما باید یک‌قدری اندیشه داشته‌باشیم. ما باید '''اطاعت''' کنیم. اگر '''اطاعت''' کنیم، به جایی می‌رسیم. این‌قدر دست و پا این‌طرف و آن‌طرف نزنید! مگر شما به دین‌تان شک دارید که دائم پیش این [شخص] و آن [شخص] می‌روید؟! شما را گیج می‌کنند. 

{{موضوع|اویس با این‌که پیغمبر را ندیده‌بود؛ اما به پیغمبر ایمان داشت و مطیع بود؛ حالا پیغمبر درباره او می‌گوید: اویس برادر من است و بوی بهشت می‌دهد|اویس قرنی/مطیع بودن/اطاعت}} اویس‌قرن، شاید پیغمبر {{صلی}} را هم ندید؛ اما به پیغمبر {{صلی}} ایمان داشت. بیایید ما هم اویس بشویم! چرا این‌قدر این‌طرف و آن‌طرف می‌زنید؟! آخر، تو که حرف ولایت از این آقا سؤال می‌کنی، او اصلاً نمی‌داند [که] ولایت چیست؟ این آقا، ولایتش دنیاست. حضرت‌عباسی! قدری فکر کنید! این‌شخص، هنوز پابند یک‌قدری آجر و آهن و رنگ و سیمان است که روی‌هم بگذارد و داخلش برود. این پابند آن‌است، این به ولایت مربوط نیست. پدر و مادرش گفته که دوازده‌امام {{علیهم}} داریم، او هم می‌گوید: داریم. صد و بیست و چهار هزار پیغمبر داریم، او هم می‌گوید: داریم. این ولایت، القائی نیست. این آقا اهل‌دنیاست. شما هم یا این‌جا می‌زنی یا این‌جا. {{دقیقه|10}}

حالا من شما را به اویس‌قرن راهنمایی می‌کنم: مگر این روایت درست نیست؟! صحیح است. به پیغمبر قسم! صحیح است. پیغمبر {{صلی}} می‌فرماید: اویس، بوی بهشت می‌دهد. یک‌جا می‌گوید: من برادر امیرالمؤمنین {{علیه}} هستم، یک‌جا می‌گوید: اویس، برادر من است. پیغمبر {{صلی}} به اویس خطاب برادری می‌کند. 

اویس، یک‌نفر شترچران است. {{توضیح|اتّفاقاً روایت داریم؛ این کچنه {{ارجاع|چوپانی که گله گوسفند یا شتر که متعلّق به دیگران است را می‌چراند}} می‌چراند؛ یعنی شترهایی به او می‌دادند و او تا شام آن‌ها را می‌چراند، بعد این‌ها می‌آمدند شترهایشان را می‌بردند.}} اویس یک‌آدم دارایی نبوده که مثلاً هزار شتر داشته‌باشد؛ اما رفتند دیدند [که] تمام شترها در بیابان پخش شدند. این‌ها فکر کردند بیابانی که این‌قدر شیر دارد، چه می‌شود؟ غروب شد، دیدند شیرها آمدند [و] تمام شترها را جمع کردند و دور آن‌ها خوابیدند. اویس هم دارد نماز می‌خواند. دارم به شما می‌گویم: این‌طرف و آن‌طرف‌زدن صحیح نیست. معلوم می‌شود که ولایت هنوز پیش شما لنگر نینداخته‌است [که] دائم پیش این و آن می‌روید. 

خب، حالا می‌گویم این‌طرف و آن‌طرف نرو! شما می‌گویی پس ما کجا برویم؟ من راه را نشان‌تان می‌دهم. شما بیایید درِ خانه امام‌زمان {{عج}} تا یک‌نگاه به شما بکند. خدا حاج‌شیخ‌عباس تهرانی را رحمت کند! می‌گفت: بعضی وقت‌ها حاج‌شیخ‌محمدتقی خوانساری (خدا رحمتش کند!) می‌گفت: ای امام‌زمان! آقاجان! تو اختیاردار خدا هستی. به سگ بگویی آدم شو! می‌شود، به آدم بگویی سگ شود، می‌شود؛ بگو تقی آدم شود. ایشان هم آدم بود [و] هم آدم شد. چرا این‌قدر این‌طرف و آن‌طرف می‌زنید؟ 

پیغمبر {{صلی}} می‌فرماید: اویس‌قرن، بوی بهشت می‌دهد. حالا اویس چیست؟ '''مطیع''' است. 

{{موضوع|اویس، ولایت را ندیده؛ اما در اَلست کبیر یعنی دنیا، امیرالمؤمنین را می‌شناسد|اویس قرنی}} روایتی داریم که یک‌قدری زیباست. ببینید '''مطیع''' نبودن، آدم را بدبخت می‌کند. خدا عمر و ابابکر و پیروان‌شان را لعنت کند! خدا إن‌شاءالله! باطن خود پیغمبر {{صلی}}، اگر ذرّه‌ای محبّت این‌ها در تمام گلوله‌های [گلبول‌های] خون ما هست، بیرون ببرد. پیغمبر {{صلی}} فرمود: دعای اویس مستجاب است. این‌ها بعد از پیغمبر اکرم {{صلی}}، بلند شدند و امیرالمؤمنین {{علیه}} را برداشتند و گفتند به دیدن اویس برویم. امیرالمؤمنین {{علیه}} چه‌کار کند؟ نمی‌تواند [به آن‌ها] بگوید [من] نمی‌آیم. می‌گویند: او با اویس هم خوب نیست. پیغمبر {{صلی}} با اویس خوب بوده؛ اما علی {{علیه}} با او خوب نیست. دید مورد تهمت می‌شود، گفت: برویم. 

وقتی آن‌جا رفتند، عمر پیش‌دستی کرد. گفت: اویس سرت سلامت؛ اما بشارت. سرت سلامت، پیغمبر {{صلی}} از دنیا رفت. بشارت، این‌که پیغمبر {{صلی}} فرمود: تو اهل‌بهشت هستی و دعایت مستجاب است، نفرینت هم گیراست. یک دعایی به ما دو تا؛ یعنی به ابابکر و خودش بکن! اویس گفت: من سؤالی از شما می‌کنم: در جنگ اُحد کدام دندان‌های پیغمبر {{صلی}} شکست؟ نتوانستند بگویند. ایشان جواب داد [و] گفت: چند سال پیش پیغمبرید؟ گفتند: شانزده، هفده‌سال. به این‌ها گفت: پیغمبر {{صلی}} چه‌کسی را جای خودش گذاشت؟ گفتند: اَشجع اُمّت، ابابکر را. بعد گفت: خدا شما دو تا را لعنت کند! خدا شما را دو تا را از رحمتش دور کند! یک نگاهی به امیرالمؤمنین {{علیه}} کرد و گفت: «سیماه رسول‌الله» تمام سیمای رسول‌الله {{صلی}} به این جوان جمع است. ببینید چطور ولایت قلب، او را باز کرده‌است؟ کسی‌که در اَلست، امیرالمؤمنین {{علیه}} را ندیده، در این اَلست کبیره، امیرالمؤمنین {{علیه}} را می‌شناسد. 

آقاجان! بیایید یک‌قدری تفکّر به‌هم بزنیم. آخر، تو قدری محبّتت توی دنیاست. یک‌قدری این‌طور است، یک‌قدری این‌طور است. آخر، شما لنگر نینداختید. خدا در قرآن‌مجید می‌فرماید: اگر بخواهید هدایت شوید، من شما را هدایت می‌کنم. 

{{موضوع|اطاعت امر، شرط اشرف‌مخلوقات بودن است|اشرف‌مخلوقات/مطیع‌بودن/اطاعت}} حالا بنا شد که بفهمیم چه‌کار کنیم که اشرف‌مخلوقات شویم؟ چطور ائمه‌طاهرین {{علیهم}} اشرف‌مخلوقات هستند؟ این‌ها چه‌کار کردند؟ این‌ها، '''مطیع''' خدا بودند و امر خدا را '''اطاعت''' کردند. {{دقیقه|15}} خدا قوم و خویشی با کسی ندارد. خدا به پیغمبر {{صلی}} گفت: یا محمّد! اگر از خودت حرف بزنی، رگ دلت را قطع می‌کنم. 

{{موضوع|خدا دنیا را خلق کرده تا در آن به تکامل برسیم؛ اما دنیا بی‌وفاست، اگر وفا داشت به ائمه‌طاهرین وفا می‌کرد، ما نباید تمام کارمان روی دنیا باشد|دنیا}} چرا این‌قدر ما دهان‌مان باز است؟ هر چه از دهان‌مان بیاید، می‌گوییم؟ چرا تهمت می‌زنیم؟ چرا شرافت و دین و همه‌چیز را گذاشتیم و همه حرف‌هایمان و کارهایمان دنیا شده‌است؟ آخر، اگر این دنیا خوب بود، به پیغمبر {{صلی}} وفا می‌کرد، به امیرالمؤمنین {{علیه}} وفا می‌کرد، به حضرت‌زهرا {{علیها}} وفا می‌کرد. 

دنیا اصلاً بی‌وفا است. البتّه این‌که می‌گویم دنیا، دنیا خوب است، اگر دنیا خوب نبود، خدا آن‌را خلق نمی‌کرد. ما را در دنیا آورده که تکامل به‌هم بزنیم. من نمی‌گویم که شما اصلاً خانه نداشته‌باش! فرش نداشته‌باش! دکّان نداشته‌باش! چیز نداشته‌باش! همه این‌ها به جایش؛ اما تا می‌گوید حرام است و قُرق است، جلو نرو؛ یعنی بفهم [که] خدای تبارک و تعالی تقدیر تو را این‌طور قرار داده‌است. به تقدیر خدا راضی باش؛ هم دنیا [و] هم آخرت داری. 

{{موضوع|شخصیّت و معنویّت به اطاعت و ولایت است، نه به طلا و دارایی؛ قضیّه آن یهودی که حضرت‌زهرا را به عروسی دخترش دعوت کرد، تا حضرت را خجالت دهد|معنویت/حضرت‌زهرا/اطاعت/ولایت/تکامل}} چرا ما این‌طور هستیم؟ چرا ما یک‌قدری اندیشه نداریم؟ شما به‌توسط یک مشتی آهن و سیمان؛ یا خانم به‌واسطه یک مشتی طلا و چادر زیبایش خیال می‌کند که یک معنویّتی به‌هم می‌زند. معنویّت به این [چیزها] که نیست. تو خودت چیزی نیستی! می‌خواهی به‌واسطه یک چادر و یک طلا معنویّت به‌هم بزنی؟ 

بگذارید من ثابت کنم که بدانید این‌چیزها معنویّت نیست. معنویّت را حضرت‌زهرا {{علیها}} داشت. در زمان پیغمبر {{صلی}} اشخاصی در مدینه بودند که یهودی بودند. این‌ها به خواستگاری حضرت‌زهرا {{علیها}} آمدند. گفتند: ما چند هزار شتر می‌دهیم، چقدر طلا می‌دهیم. حضرت فرمود: اختیار زهرا {{علیها}} با خداست، با من نیست. این‌ها قدری ناراحت شدند. 

یکی از یهودی‌ها یک‌دختری داشت. این دختر را می‌خواست شوهر بدهد. خدا می‌داند این چقدر طلا داشت. تختی از طلا درست کرد. همه لباس‌هایش زَرباف بود. {{توضیح|یهودی‌ها از اوّل هم پول‌دار بودند. خدا دنیا را نمی‌خواهد، به این‌ها داده‌است. این‌ها را هم نمی‌خواهد. ما نباید حواس‌مان این‌طرف و آن‌طرف برود.}} بعد آمدند حضرت‌زهرا {{علیها}} را دعوت کردند. حالا حضرت‌زهرا {{علیها}} یک چادر پینه‌ای دارد، یک کفش پینه‌ای دارد. فوراً جبرئیل نازل‌شد: یا محمّد! به حضرت‌زهرا {{علیها}} بگو: دعوت این‌ها را بپذیرد! حضرت پذیرفت. فوراً جبرئیل نازل‌شد و لباس برای حضرت‌زهرا {{علیها}} آورد. همین‌که حضرت وارد خانه شد، فرمود: «بسم‌الله الرّحمن الرّحیم.» عروس با تمام این طلا و زیورش از تخت به زمین افتاد و مُرد. نه این‌که حضرت [را] می‌خواستند ایشان را خجالت بدهند. ببینید شخصیّت چیست و عقوبت چیست؟ روی دست و پای حضرت‌زهرا {{علیها}} افتادند که زهراجان! همه‌اش عزا شد. بعد جبرئیل نازل‌شد و گفت: یا زهرا! همین‌که بخواهی این‌شخص زنده‌شود، زنده‌می‌شود. حضرت اشاره‌ای کرد و فوراً زنده شد. صدها یهودی آن‌جا مسلمان شدند. ببینید حضرت‌زهرا {{علیها}} با چه‌چیزی آن‌جا رفته‌است؟ با ولایت رفته، با یک دنیا معنویّت رفته. تمام این‌ها را جاذبه قرار داد. 

چرا این‌قدر شوهرت را اذیّت می‌کنی که این بنده‌خدا، یا دارد یا ندارد، به زحمت بیفتد که یک‌چیزی برای تو بگیرد؟ شخصیّت داشته‌باش! من دو مرتبه تکرار می‌کنم: شخصیّت به یک‌خانه بزرگ و دارایی نیست، شخصیّت این‌است که شما ولایت داشته‌باشید. شخصیّت به این‌است که '''مطیع''' باشی. تکامل این‌است. 

{{موضوع|تکامل واقعی به تقواست؛ تقوا یعنی مطیع و پیرو ولایت بودن؛ قضیه فخر فروشی عمر و ابابکر به سلمان به‌خاطر پدران‌شان|تکامل/سلمان/تقوا/مطیع بودن}} ما همه‌اش در تکامل خارجی‌ها می‌رویم. اصلاً تکامل خارجی‌ها به‌غیر [از] تکامل ماست. این‌ها اگر کشتی درست کنند، رادیو درست کنند، تلویزیون درست کنند، ماشینِ این‌جوری درست کنند، به هم‌دیگر می‌نازند که ایشان، این‌جور است، ایشان این‌جور؛ این مال بی‌دین‌هاست؛ {{دقیقه|20}} اما خدا چه می‌گوید؟ من یک جمله دیگر بگویم که شما بدانید این‌ها (عمَر و ابابکر) چقدر خبیث‌اند! خبیث همه‌اش نیش می‌زند. بیشتر ما هم این‌جور هستیم. ما یک خباثت درون‌مان است. 

خدای تبارک و تعالی به سلمان، سلام رساند. یک سلمانی که ایرانی است، بچّه اطراف شیراز است، ببینید به کجا رسید؟ پیغمبر {{صلی}} می‌فرماید: «سلمان منّا أهل‌البیت» عدّه‌ای بودند از جمله عمر و ابابکر که بُخل‌شان آمد. در مسجد نشسته‌بودند. گفتند: چه کنیم که سلمان را خجالت بدهیم؟ گفتند: سلمان، پدرش ایرانی است، چیزی هم نداشته‌است. در زمان قدیم پدرش مشرک بوده، بیاییم خجالتش بدهیم. بنا کردند از پدرهایشان گفتند. عمر گفت: پدر من، خَطّاب بوده، خَطّاب به معنی شتردار مکّه بوده، دیگری گفت: پدر من اَبوقُحافه، کلیددار خانه‌خدا بوده. از این حرف‌ها [گفتند]. یک‌دفعه به سلمان گفتند: تو هم پدرت را معرّفی کن! گفت: من در سابق مشرک بودم و به‌دست پیغمبر {{صلی}} مسلمان شدم، الآن اوّل موحّد هستم. فوراً جبرئیل نازل‌شد: یا محمّد! این‌ها چه می‌گویند که دارند پدرهایشان را به رُخ سلمان یا به رُخ دیگری می‌کشند؟ {{آیه|إنّ أکرمکم عندالله أتقاکم|سوره=49|آیه=13}} هر [کسی] که تقوایش بیشتر است، در نزد من عزیزتر است. همیشه این‌ها توسری‌خور بودند. همیشه این‌ها کِنِف بودند؛ اما این‌قدر پُررُو بودند که خودشان را از دست نمی‌دادند. فوراً این آیه نازل‌شد. پیامبر {{صلی}} فرمود: چه می‌گفتید؟ سلمان گفت: یا رسول‌الله! این‌ها دور من آمدند و گفتند: بیایید از پدران‌مان بگوییم. حالا تو چه می‌خواهی بگویی که من خانه‌ام این‌جور است، من طلایم این‌جور است، سرمایه‌ام این‌جور است؟ آیا دین‌داری؟ آیا ولایت داری؟ آیا دستِ‌دهنده داری؟ آیا '''مطیع''' هستی. آیا خدا را '''اطاعت''' می‌کنی؟ این حرف‌ها چیست که شما می‌زنید؟ 

من از دوستی که ادّعای دوستی امیرالمؤمنین {{علیه}} می‌کند، ادّعای دوستی حضرت‌زهرا {{علیها}} می‌کند انتظار ندارم در این رویّه باشد. این رویّه خیلی خطرناک است. {{آیه|إنّ أکرمکم عندالله أتقاکم|سوره=49|آیه=13}} تقوا باید داشته‌باشی! تقوا چیست؟ ولایت. باید پیرو باشیم. اگر پیرو باشی، تو به جایی می‌رسی. 

{{موضوع|اصحاب امام‌حسین با اطاعت به جایی رسیدند که امام‌زمان درباره‌شان می‌فرماید: پدر و مادرم به قربان‌تان؛ قضایای زهیر|اصحاب امام‌حسین/مطیع بودن/امام‌زمان/سنخه‌بودن/محبّت دنیا/امام‌حسین/زهیر}}شما حسابش [را] بکن! این اصحاب امام‌حسین {{علیه}} چطور پیرو بودند؟ به کجا رسیدند؟ '''مطیع''' امام خودشان بودند. حالا اگر ما دست‌مان به امام‌حسین {{علیه}} نمی‌رسد، دست‌مان به امام‌زمانِ خودمان که می‌رسد. تو خیال کردی خدا، امام‌زمان {{عج}} را یک‌جایی زندان کرده‌است و جای ایشان یک‌جای محدودی است؟ تمام کُرات عالم در نظر امام‌زمان {{عج}} است. خدا امام‌زمان {{عج}} را طوری خلق کرده که تمام کُرات عالم مدّ نظرش است. چرا ما نباید امام‌زمانِ خود را ببینیم؟ چون، سنخه نیستیم. 

من یک‌دوستی داشتم. یک خانه‌ای داشت. اختلافی به‌هم زد و خانه زمینش عوضی بود. همه‌اش امام‌زمان، امام‌زمان کرد. بعد گفت: امام‌زمان! چرا جواب من را نمی‌دهی؟ حضرت به‌صورت شَبَحی به او فرموده‌بود: من دارم دعا می‌کنم [که] خدا محبّت دنیا را از دل شما بیرون ببرد، بعد، من پیش شما بیایم. ببین امام‌زمان {{عج}} دارد دعا می‌کند که این مِهر دنیا را از دلت بیرون کند. تو سر تا پایت دنیاست. سر تا پای تو، [محبّت] دشمن مادرش زهراست. چطور تو را بپذیرد؟ 

من قضیّه آقا امام‌حسین {{علیه}} را می‌گویم که شما بدانید آدم می‌تواند به چه جایی برسد؟ امام‌حسین {{علیه}} از اوّل به اصحابش گفت [که] کشته‌می‌شوید. خُدعه‌بازی نبود؛ مثل بعضی‌ها که می‌گویند: ما به کجا می‌رسیم؟ نه! به زهیر گفت: ما کشته‌می‌شویم. اگر می‌خواهی بیایی بیا! گفت: به دیده‌منّت دارم. 

قضایای زهیر این‌بود: ایشان از مدینه به کوفه می‌آمد. به هوای {{دقیقه|25}}این‌که دزدها، قافله او را نزنند، یک‌جا که قافله امام‌حسین {{علیه}} چادر می‌زد، او هم چادر می‌زد. یک‌وقت امام‌حسین {{علیه}} پی [دنبال] او روانه کرد. داشت ناهار می‌خورد. یک‌دفعه چنده‌اش [یعنی لرزه‌اش] گرفت. زنش گفت: زهیر! چه شد؟ پسر پیغمبر {{صلی}} است. برو ببین چه می‌گوید؟ گفت: چشم. {{توضیح|آدم باید این‌جور به حرف زنش برود؛ نه این‌که موارد خلاف شرع به حرفش برود.}} پا [بلند] شد [و] آمد. گفت: ای پسر پیغمبر! چه می‌گویی؟ گفت: زهیر! ما داریم [به] کربلا می‌رویم و کشته‌می‌شویم. اگر طرف ما بیایی، من قول بهشت می‌دهم. گفت: به دیده‌منّت. اجازه بده [که] من بروم [و] به زنم بگویم. ایشان یا برگردد، یا هر جور دلش می‌خواهد عمل کند. پیش زنش آمد. زنش گفت: زهیر! من تو را حسینی کردم. مرا پیش حضرت بِبَر که مادرش زهرا {{علیها}} از من شفاعت کند. او هم آمد. امام فرمود: من قول می‌دهم که مادرم زهرا {{علیها}} تو را شفاعت کند، من خودم تو را شفاعت می‌کنم. حالا زهیر آمد. امام‌زمانِ خودش را '''اطاعت''' کرده‌است. من همه‌اش حرفم در '''اطاعت''' است. عبادت، ذوق '''اطاعت''' است. اگر شما '''اطاعت''' کردی، عبادتت فایده دارد. خدا عمر را لعنت کند! گفت: عبادت کنید! تا حتّی گفت: نمازهای نافله را به جماعت بخوانید! همه‌اش در عبادت بود، توی '''اطاعت''' نبود. ما هم که '''اطاعت''' نمی‌کنیم، پیرو همان [عمر] هستیم؛ یعنی آن قانون را قبول داریم. ما باید این‌را از کَلِه‌مان بیرون کنیم. همه‌اش [دنبال] نماز شب، ذکر، ورد بدو! یک‌وقت خیال نکنید بگویم این عبادت‌ها را نکنید! عبادت کنید! اما عبادت با '''اطاعت'''. 

حالا من این حرف را می‌زنم که روشن شوید! این‌ها و اصحاب آقا امام‌حسین {{علیه}} دنبال امام‌حسین {{علیه}} آمدند. اول خیلی زیاد بودند و بیعت کردند. {{روضه|امام‌حسین {{علیه}} در شب‌عاشورا گفت: ای اصحاب من! من بیعت را از دوش شما برداشتم، هر که می‌خواهد برود. مردم فوج‌فوج رفتند، تا این‌که عدّه معدودی ماندند. خودتان بهتر از من می‌دانید. حالا امام فرمود: عباس‌جان! تو هم اگر می‌خواهی بروی، دست خواهرت را بگیر و برو! گفت: برادر! من نمی‌خواهم مدینه را بی [بدون] تو ببینم. من جانم، دینم، فدای توست. تو امام‌زمانِ من هستی. تو جانِ من هستی، تو دینِ من هستی، من کجا بروم؟ هر کدام بلند شدند. بعضی‌ها گفتند: هفتاد دفعه کشته‌شویم و زنده‌شویم، باز جان‌مان را فدایت می‌کنیم. یکی‌دیگر گفت: حسین‌جان! گرگ‌های بیابان ما را بخورد، اگر دست از تو برداریم. حالا که '''اطاعت''' کردند، یک‌دفعه امام‌حسین {{علیه}} امر کرد، نگاه کنند! نگاه کردند، دیدند هر نفری یک حوریه دارد که این‌ها را دعوت می‌کند. باز هم این‌ها قانع نبودند. باز سر به زیر انداختند. امام‌حسین {{علیه}} دید این‌ها خیلی خوشحال نشدند. گفتند: حسین‌جان! ما تو را می‌خواهیم. آقا امام‌حسین {{علیه}} یک نظری کرد، دیدند امام‌حسین {{علیه}} جلو است، این‌ها هم پشت‌سر امام‌حسین {{علیه}} هستند. ببین! این‌ها به کجا رسیدند؟|امام‌حسین}} 

فلان‌آقا، یا فلان‌مجتهد یا فلانی می‌خواهد امام‌زمان {{عج}} را ببیند. آرزو دارد ببیند. اگر یک‌دفعه هم دید، برای او یک دکّانی می‌شود که فلانی، امام‌زمانی است. فلانی، عالم رؤیا را سیر کرده‌است. برای آدم یک دکّانی می‌شود؛ یعنی ما طاقت نداریم. من شما را دارم به بالاتر از این حرف دعوت می‌کنم. حالا آقا امام‌زمان {{عج}} درباره اصحاب جدّش که '''مطیع''' جدّش بودند چه می‌گوید؟ می‌گوید: «السلام علیک یا '''مطیع''' لله و لِرسوله. العبد الصالح» پدر و مادرم به‌قربانت! 

بابا! بیایید این‌جور بشوید. اگر شما '''مطیع''' خدا بشوید! آقا امام‌زمان {{عج}} این‌طور دارد می‌گوید. امام‌زمان {{عج}} به یک غلام‌سیاه حبشی که از جنگل آمده، می‌گوید: پدر و مادرم به‌قربانت! بیایید رشد کنید! والله! رشد، دنیا نیست. به‌دینم قسم! رشد، دنیا نیست. به‌دنیا پشت پا بزنید! دنیا، طوری است که بیشتر از آن قدری که آدم امورش بگذرد و دستش جلوی مردم دراز نشود، وِزر و وَبال است. 

حالا ببین امام‌زمان {{عج}} درباره این‌ها چه می‌گوید؟ این‌ها به کجا رسیدند؟ {{دقیقه|30}} آیا به‌غیر از این‌است که این‌ها '''مطیع''' بودند؟ آیا به‌غیر از این‌است که '''مطیع''' امام‌زمان‌شان بودند؟ بیایید ما هم '''مطیع''' امام‌زمان‌مان بشویم! بیایید ما هم آن‌طور شویم! 

{{موضوع|به عمل هر قومی راضی باشی، جزء آن قوم هستی؛ قضایای جابر|راضی به عمل قومی بودن/جابر}} وقتی جابربن‌عبدالله انصاری سر قبر آقا امام‌حسین {{علیه}} آمد، یک‌قدری فریاد کشید: حسین‌جان! من با شهدای تو شریکم. عطیّه می‌گوید: جابر! چه می‌گویی؟ این‌ها دستان‌شان جدا شده، سرهایشان جدا شده، جابر می‌گوید: از پیغمبر {{صلی}} شنیدم: کسی‌که به عمل قومی راضی باشد، جزء آن قوم است. جابر گفت: من به عمل این‌ها راضی بودم، پس من جزء این قومم. حالا ما باید بفهمیم، یک‌قدری اندیشه داشته‌باشیم، به عمل هر قومی راضی نباشیم. اگر به عمل یک قوم ظالم راضی بودید، جزء آن هستی. اگر من می‌گویم که این‌قدر این‌طرف و آن‌طرف نزن! برای این‌است. یک‌قدری اندیشه داشته‌باش! بیا به عمل قوم امام‌حسین {{علیه}} راضی باش! بیا ما جزء شهدا باشیم. چرا ما این‌طوری هستیم؟ 

{{موضوع|خدا قرآن را برای متقی نازل کرده، نه برای هدایت گنه‌کارها؛ چون فقط متقی قرآن را اطاعت می‌کند|نزول قرآن/متقی}} روایت داریم که خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: من قرآن را برای متقی نازل کردم. اگر متقی است، چرا قرآن برایش نازل می‌شود؟ بین ما و علمایمان کسانی هستند که یک‌قدری اندیشه ندارند. خیال می‌کنند خدا قرآن را نازل کرد که منِ گنه‌کار را هدایت کند. خدا می‌گوید: قرآن را برای متقی نازل کردیم. این گیج‌کننده است. متقی که خودش متقی است. چرا؟ چون متقی، قرآن را قبول دارد، متقی، قرآن را '''اطاعت''' می‌کند. کس دیگری که نمی‌کند. پس می‌گوید من قرآن را برای متقی نازل کردم. 

{{موضوع|اگر امام‌زمان شما را نمی‌پذیرد؛ به‌خاطر محبت دنیاست؛ اگر مِهر دوازده‌امام چهارده‌معصوم در قلب شما باشد، به جایی می‌رسید که زیارت شما مطابق زیارت جمع ائمه می‌شود|مطیع‌بودن/محبّت دنیا}} حالا که حرف آقا امام‌زمان {{عج}} شد. من یک‌قدری این حرف را شرح دهم که یک‌قدری بهتر بفهمیم. {{توضیح|من خودم هم می‌خواهم بهتر بفهمم. من خواهشمندم اگر کسی نوار را گوش می‌دهد، اگر عللی [و] خللی دارد، بیاید به خودِ من بگوید. بیایید به‌من بگویید [تا] من کم و زیاد رفعش را بکنم.}} آقا امام‌زمان {{عج}} به ما چه می‌گوید؟ ما باید قدری '''مطیع''' باشیم. اگر '''مطیع''' امام‌حسین {{علیه}} در آن‌زمان نباشیم، بیاییم '''مطیع''' آقا امام‌زمان {{عج}} شویم. آقا امام‌زمان {{عج}} آمادگی دارد. می‌فرماید: من دارم دعا می‌کنم که دنیا از دل شما بیرون برود، من بیایم شما را بپذیرم؛ پس معلوم می‌شود عیب از ماست. معلوم می‌شود اگر ما عیب نداشته‌باشیم، آقا امام‌زمان {{عج}} ما را می‌پذیرد. چرا ما این‌جوری شدیم؟ چرا ما این‌جوری هستیم؟ 

شخصی خدمت حضرت آمد، می‌گوید: یابن‌رسول‌الله! من دلم می‌خواهد شما را زیارت کنم. عربی هستم، یک‌قدری وضعم ناجور است. سختم است. امام فرمود: آیا می‌خواهی جمع ما را زیارت کنی؟ می‌گوید: از این بهتر چه؟ فرمود: در آن‌اطراف، ملاقات یکی از دوستان امیرالمؤمنین {{علیه}} برو! ببین! چقدر این‌ها ما را به مقام رساندند؟ اما آیا من هم دوستِ امیرالمؤمنین {{علیه}} هستم؟ من چه دوستی دارم؟ من دوستیِ دنیا دارم. او، مِهر دوازده‌امام، چهارده‌معصوم {{علیهم}} در دلش است، این‌شخص می‌رود [و] آن نور را زیارت می‌کند. بشر به جایی می‌رسد که دیدنش، ثواب زیارت دوازده‌امام، چهارده‌معصوم {{علیهم}} را دارد. بابا! بیایید این‌طور بشویم که خدا برای دیدن شما، ثواب دوازده‌امام، چهارده‌معصوم {{علیهم}} را بدهد. این فرمایش آقا امام‌صادق {{علیه}} است. 

{{موضوع|نگاه به روی ظلمه باعث غضب خدا می‌شود؛ قضیّه دوست حضرت‌موسی که برای شفاعت یک مؤمن درِ خانه ظلمه رفته‌بود|نگاه/ظلمه/لقای خدا}} از آن‌طرف هم می‌گوید: یک‌نگاه، به روی ظلمه بکنی، خدای تبارک و تعالی از دست ما خشن می‌شود. من روایتش را بگویم که شما قبول کنید! حضرت‌موسی یک‌دوستی داشت. وقتی موسی به مسافرت رفته‌بود، این دوستش مُرده‌بود. چشم‌هایش را یا کلاغ یا حیوانی خورده‌بود، ساق پایش را هم قدری خورده‌بود. وقتی موسی آمد، گفت: خدایا! مگر این [شخص] مؤمن نبود؟ {{دقیقه|35}} خدا فرمود: بله! گفت: پس چرا او را حفظ نکردی؟ {{توضیح|موسی قدری غَیور بود، این عیب نیست. قدری اندیشه داشت، می‌خواست بهتر بفهمد؛ چون فرق انبیاء با ائمه‌طاهرین {{علیهم}} این‌است: خدای تبارک و تعالی تمام علوم را به امام‌زمان {{عج}} داده‌است. امام، کسری ندارد. تمام علوم را به این دوازده‌امام، چهارده‌معصوم {{علیهم}} داده‌است. به‌غیر از پیغمبر آخرالزمان {{صلی}}، سایر انبیاء باید یا به ایشان وحی یا ندایی برسد، یا خوابی ببینند؛ چون‌که آن‌ها منتظر امرند. اما تمام علوم در قلب و سینه آقا امام‌زمان {{عج}} است؛ پس این‌را بدانید! اگر من این صحبت را می‌کنم این‌جوری است.}} خدا می‌فرماید: این‌شخص به‌خاطر شفاعت یک مؤمن درِ خانه یک ظلمه رفت. [حالا] اگر بخواهد به لقای من برسد، پا و چشمش باید سزایش را ببیند. 

{{موضوع|دنیا، پدر و مادر اهل‌دنیاست|دنیا/اهل‌دنیا}} یک‌روایتی الآن یادم آمد، این روایت جالب است. خدا دشمنان دین را لعنت کند! خدا بنی‌عباس را لعنت کند! بنی‌عباس آمدند هیاهو کردند، بیایید امام‌حسین {{علیه}} را کشتند. مردم همه کمک کردند. آمدند خلافت را گرفتند. این‌ها از بنی‌امیّه بدتر بودند. بنی‌عباس تمام ائمه ما را کشتند. این‌ها پسر عمو بودند. شما ببینید مِهر دنیا به کجا می‌رسد؟ امامِ خودش را می‌کُشد. این یک‌چیزی تعجّبی نیست. اگر کسی با شما بد شد، یا فحشی به شما داد یا یک توهین به شما کرد. شما اگر اندیشه داشته‌باشی، از او توقّع نداری. شخص به جایی می‌رسد که برای دنیا، امامِ خودش را می‌کُشد، پسر عموی خودش را می‌کُشد. مگر امام‌رضا {{علیه}} را نکشتند؟ مگر موسی‌بن‌جعفر {{علیهما}} را نکشتند؟ خود امام‌حسین {{علیه}} را به‌خاطر دنیا کشتند. اگر یک توهینی به شما شد، شما نمی‌خواهد خیلی ناراحت شوید. این‌ها از برای دنیا این‌جوری می‌کنند. دنیا، پدر و مادر اهل‌دنیاست، او را دوست دارد. شما آمدید می‌گویید من پدر و مادرم را دوست نداشته‌باشم؟ این پدر و مادر من است. چرا دوستش نداشته‌باشم؟ من دوستش دارم. پدر من است، مادر من است. 

روایت داریم؛ من بی‌روایت حرف نمی‌زنم، می‌فرماید: دنیا، پدر و مادرش است. خب، پدر و مادرش را دوست دارد؛ اما امیرالمؤمنین {{علیه}} می‌فرماید: دنیا پیش پسر ابوطالب، به منزله استخوان خوک در دهان سگ خوره‌دار است. او می‌داند دنیا، چه دنیایی است؟ در جایی دیگری داریم که می‌فرماید: «حبُّ الدنیا، رَأسُ کلِّ خَطیئة» دنیا، کلید همه گناهان است. چه‌چیزی می‌گویند؟ درست می‌گویند. همه‌اش دارد به تو هشدار می‌دهد. می‌گوید: اهل‌دنیا نشو! ما اصلاً گوش نمی‌دهیم. داریم راه خودمان را می‌رویم. فردای‌قیامت هم می‌شود می‌بینیم که این‌طور نبوده و ما '''مطیع''' نبودیم. 

{{موضوع|شما مثل ائمه نمی‌شوید؛ اما بیایید مثل سلمان و اباذر و مقداد شوید|مطیع بودن/سلمان/اباذر/مقداد}} شخصی خدمت امام‌صادق {{علیه}} می‌آید و عرض می‌کند: یابن‌رسول‌الله! من می‌خواهم ایمانم را به شما ارائه بدهم. می‌گوید: اگر اناری از درخت بچینم و شما بگویید نصفش حلال است، نصفش حرام است، نصف حرام را دور می‌ریزم، حلال را می‌خورم. حضرت می‌فرماید: همین‌است. ما باید این‌طور '''مطیع''' باشیم. چرا سلمان «سلمان منّا أهل‌البیت» شد؟ ما باید اندیشه داشته‌باشیم. از چه راهی رفت؟ از چه دری رفت؟ ما از همان در برویم. امیرالمؤمنین {{علیه}} دارد می‌رود، سلمان پایش را جای پای امیرالمؤمنین {{علیه}} می‌گذارد. می‌گوید می‌خواهم پایم را جای پایش بگذارم. این‌قدر '''مطیع''' است. به کجا می‌رسد؟ پیغمبر می‌فرماید: «سلمان منّا أهل‌البیت» تو هم بیا سلمان بشو! 

ائمه {{علیهم}} خودشان گفتند ما نمی‌شوید. خود پیغمبر {{صلی}} فرمود: شما ما نمی‌شوید. خود امیرالمؤمنین {{علیه}} فرمود: شما ما نمی‌شوید؛ اما سلمان که می‌توانیم بشویم، اباذر که می‌توانیم بشویم. چرا ما برای شکم‌مان این‌طور هستیم؟!

عثمان قدری عسل و روغن و دو تا خیک برای اباذر داد. {{دقیقه|40}} یک پولی هم توی ظرف گذاشت، به غلامش داد. این غلام هم پدر و مادر داشت. گفت: ای غلام! هر طور می‌توانی این‌را به اباذر قبول‌کن؛ یعنی طوری کن که اباذر قبول کند. اگر قبول کرد، من آزادت می‌کنم. حالا این‌ها را به او داد. دختر اباذر، در را باز کرد، گرسنه بودند، به این‌ها دیگر بیت‌المال نمی‌دادند. {{توضیح|الآن خدا به ما، به‌اصطلاح شیعه‌های مصنوعی، یک عنایتی کرده‌است. آن‌آقا دکّانی دارد، آن‌آقا می‌رود بانک، آن‌آقا کار می‌کند و از کارش می‌خورد؛ یعنی ما تحت بیت‌المال نیستیم. بدانید! آن‌زمان آن‌ها تحت بیت‌المال بودند. هر کسی‌که با عمر یا ابابکر یا عثمان نبود، بیت‌المالش را قطع می‌کردند. بیت‌المالش که قطع می‌کردند، [دیگر] هیچ‌چیز نداشت. این‌که می‌گویند: مقداد دو روز چیز گیرش نیامد، آمد توی کوچه، امیرالمؤمنین {{علیه}} می‌فرماید: مقدادجان! کجا بودی؟ می‌گوید: خودت می‌دانی. می‌فرماید: دلم می‌خواهد بگویی. می‌گوید: دو روز است [که] چیزی گیر بچّه‌هایم نیامده‌است. می‌فرماید: من یک‌روز است، چیزی گیر بچّه‌هایم نیامده‌است. این‌را بگیر و بستان و برو! پس این‌ها تحت‌نظر بیت‌المال نبودند. بیت‌المال این‌ها قطع شده‌بود}} حالا یک خیک عسل، یک خیک روغن داده، یک‌مقدار پول هم به غلامش داده، می‌گوید: این‌را بِبَر که قبول کند تا من تو را آزاد می‌کنم. من فدای دختر اباذر بشوم! فدای خاک کف پایش شوم! آمد و مقداری از این [عسل و روغن] را خورد. اباذر آمده، می‌گوید: دخترجان! این چیست؟ می‌گوید: عسل و روغن است. می‌گوید: [عثمان] این‌را داده که دست از علی {{علیه}} برداریم. دختر انگشت زد [و] برگرداند. من بی‌خودی نمی‌گویم [که] من فدای خاک کف پایش شوم که این‌قدر ولایتش محکم است. گرسنه است، ندارد؛ اما برمی‌گرداند. ما چه می‌گوییم؟! هر چه می‌کنیم، هر چه می‌زنیم، درون شکم ترکیده می‌ریزیم. ما هیچ اندیشه نداریم. حلال شد؟ حرام شد؟ دروغ شد؟ درون شکم‌مان می‌ریزیم. حالا می‌گوید: اباذرجان! اگر قبول کنی، من آزاد می‌شوم. می‌گوید: تو آزاد می‌شوی؛ ولی من بنده می‌شوم. برو به او بده! بگو این‌ها مال مردم است؛ قبول نکرد. چرا ما فکر نمی‌کنیم؟! دنیا دور ما را گرفته‌است، هوا گرفته، هوس گرفته، عشق و محبّت دنیا و زن و بچّه، این‌قدر ما را احاطه کرده که در این فکرها نمی‌رویم. 

{{موضوع|فردای‌قیامت ما هم مثل همان تاجری هستیم که هر چه به او گفته‌بودند بیاور، چیز دیگر آورده‌بود؛ ما هم آنچه که از ما خواسته‌شده، نمی‌بریم و عمل عوضی می‌بریم}} سابق یک کاروان‌سرا به‌نام کاروانسرای بزّازها بود، {{توضیح|در خیابان آذر است. حالا هم هست.}} تجّار این‌جا می‌آمدند. {{توضیح|قم که به این بزرگی نبود.}} مردم قم [آن‌جا] جمع می‌شدند. یکی می‌گفت: شما [فلان شهر] می‌روید، قدری برای ما اُرمک بیاور! دیگری می‌گفت: مثلاً چِلوار بیاور! دیگری می‌گفت: مثلاً گاواردین بیاور! این‌ها را می‌نوشتند [و] به تجّار می‌دادند. وقتی آن تاجر می‌آمد، آن [کسی] را که گفته‌بود، اُرمک بیاور! یک‌مقدار نخ [برایش] آورده‌بود. آن [کسی] که گفته‌بود پارچه گاواردین بیاور! یک‌مقدار پشم [برایش] آورده. آن [کسی] که گفته‌بود چِلوار بیاور! یک‌ذرّه پنبه آورده‌بود. ما مانند این [تاجر] هستیم. والله! ما وقتی [به] قیامت برویم، می‌بینیم آن‌جا عوضی بردیم. آن‌چیزی را که خدا و پیغمبر {{صلی}} می‌خواهد، ما نیاوردیم. ما آن‌جا خیلی رسواییم! هر چیزی را خدا و امام‌زمان {{عج}} به ما دستور داده، ما نبردیم. 

{{موضوع|امام‌حسین غریب نیست، قوی است؛ غریب کسی است که ولایتش سست است|امام‌حسین/غریب}} قربان‌تان شوم! فدایتان شوم! بیایید یک‌ذرّه اندیشه داشته‌باشید. والله! من دارم مانند امام‌حسین {{علیه}} «هل من ناصر» می‌گویم. بدانید! اگر می‌خواهید گریه کنید، گریه برای توهین به امام‌حسین {{علیه}} بکنید. این گریه‌ها گریه نیست که ما می‌کنیم. ما امام‌حسین {{علیه}} را یک‌آدم غریب می‌دانیم، من نمی‌گویم [که] تو ولایت نداری که جسارت بشود؛ اما در باطنِ من، این ولایت نیست که تو داری. امام‌حسین {{علیه}} دارد «هل من ناصر» می‌گوید. می‌بیند همه آن‌طرف رفتند و دارند جهنّمی می‌شوند. می‌فرماید: یکی بیاید من را یاری {{دقیقه|45}} دهد. دارد یکی را از جهنّم نجات می‌دهد. اگر امام‌حسین {{علیه}} «هل من ناصر» می‌گوید، این‌را [دارد] می‌گوید. تمام ممکنات در اختیار امام‌زمان {{عج}} است. تمام ممکنات، امر ایشان را باید '''اطاعت''' کند. امام‌حسین {{علیه}} غریب نبوده‌است. هر کسی می‌گوید امام‌حسین {{علیه}} غریب است، نفهمیده‌است. امام‌حسین {{علیه}} قوی است. غریب، توی بدبخت هستی که ولایتت سُست است. آقا امام‌حسین {{علیه}} آمده [که] مردم را به تکامل برساند و قرآن را پیاده کند. 

{{موضوع|امام‌حسین در صحرای‌کربلا، در حال اطاعت امر خداست؛ ما هم باید مثل ایشان امر را اطاعت کنیم، چرا که انسان از اطاعت‌امر به جایی می‌رسد|امام‌حسین/اطاعت}} امام‌حسین {{علیه}} وقتی صحرای‌کربلا آمد، چه‌کار کرد؟ دوازده‌فرسخ زمین را خرید. ببین! خود امام‌حسین {{علیه}} دارد '''اطاعت''' می‌کند. آمدند [و] گفتند: حسین‌جان! این زمین [که] قابل ندارد. گفت: این زمین در معرض تاخت و تاز اسب‌ها قرار می‌گیرد و به آن آسیب می‌رسد. سراغ صاحب‌زمین را گرفت تا [این‌که] آمد و از او خرید. ببینید امام‌حسین {{علیه}}، چطور دارد '''اطاعت''' خدا را می‌کند؟ ما هم باید این‌جور '''اطاعت''' خدا را بکنیم. ما هم باید '''اطاعت''' امام‌زمانِ خودمان را بکنیم. حالا آقا امام‌حسین {{علیه}} این‌جور است. 

خب، اگر '''اطاعت''' کردی، به جایی می‌رسی. اگر '''اطاعت''' نکردی، به کجا می‌رسی؟ ما باید بفهمیم که این‌ها چه‌کار کردند؟ چه‌طوری هستند؟ این زمینی که می‌خواهی بروی [آن‌را] بِخَری، ببین مال کیست؟ چه‌طوری است؟ ابعادش را به‌دست بیاور! نه این‌که زمینی که مجهول‌المالک باشد؛ یا مال بچّه یتیم باشد، را بِخَری. یک‌نفر بود، با من سلام و علیکی داشت. [این‌شخص] در این فکرها می‌رفت، یک‌دفعه می‌رفت یک آب‌انبار می‌خرید. زمین‌های به این‌صورت را می‌خرید. والله! خیلی مال به‌هم زد. یک‌دفعه جوان‌مرگ شد. آخر، مال جمع‌کردن برای ما چه فایده دارد؟! مال جمع‌کردن درست‌است؛ اما خوردنش حساب است، مسئولیّتش حساب است. چرا ما فکر مسئولیّت یک‌کاری را نمی‌کنیم؟ آمد و صبح مُردی. چطور جواب خدا را می‌دهی؟ چه‌چیزی به خدا می‌گویی؟ 

{{موضوع|سرمایه متقی، امیدواری به خداست|درباره متقی}} {{درباره متقی|خدا می‌داند! به‌دینم قسم! من یک‌پاره‌وقت‌ها می‌گویم: خدایا! اگر من را آن‌جا بِبَری و به‌من بگویی [که] چه‌چیزی آوردی؟ می‌گویم: امیدواری به تو را آوردم. من، هیچ‌چیز در دستم نیست. فقط می‌گویم: خدایا! امیدواری به تو را آوردم. من که دارم حرف می‌زنم، خودم، بدبخت‌تر از شما هستم. این‌را شما بدانید. نه این‌که من بخواهم طوری بگویم که از شما بهترم. والله! به‌دینم راست می‌گویم. می‌گویم: خدایا! ما امیدواری به سوی تو آوردیم. من هیچ‌چیز ندارم. آخر، من در مقابل خدا چه بگویم؟ من چه '''اطاعت'''ی کردم؟ من چه‌چیزی بگویم؟ هر چه گفته بکن! که نکردیم. هر چه گفته نکن! کردیم.}}

{{موضوع|زیارت، با اطاعت و معرفت صحیح است|درباره متقی/زیارت/اطاعت}}خدا حاج‌شیخ‌عباس تهرانی را بیامرزد! {{درباره متقی|من چندین‌سال خدمت ایشان بودم. من خیلی دلم می‌خواست [به] کربلا بروم. این‌قدر دلم می‌خواست بروم که اصلاً برای زیارت امام‌حسین {{علیه}} دیوانه شده‌بودم. واقعاً دیوانه شده‌بودم. من تقریباً یک پسر داشتم که شش‌ماهه بود. شش‌ماه بود که ما بچّه‌دار شده‌بودیم. شاید یک‌سال بود که زن آورده‌بودیم. آدم که یک‌سال است زن آورده، زن به او علاقه دارد، او هم علاقه دارد. من از بس به هوا و به طاق نگاه می‌کردم، زنم گفت: پا [بلند] شو برو! تو دیوانه می‌شوی. یک‌روز حاج‌شیخ‌عباس به‌من گفت: حسین! گفتم: بله، آقا! گفت: تو کربلا می‌روی؛ اما ایشان یک مثالی می‌زد. می‌گفت: امام‌حسین {{علیه}} برای شما یک‌نامه داده که این‌طور بکن! این‌طور بکن! تو نامه‌اش را دور انداخته‌ای، می‌خواهی دور قبرش بگردی؟! آیا این درست‌است؟!}} می‌گفت: زیارتِ با معرفت خوب است. اگر آدم با معرفت برود؛ یعنی امام‌زمانِ خودش را '''اطاعت''' کرده‌باشد، [این] زیارت خوب است. 

شما هر سال کجا عمره و مکّه می‌روی؟ تو ببین چه پولی داری؟ چه پولی جمع کردی؟ خب، یک‌دفعه [به] مکّه رفتی، دو دفعه [به] مکّه رفتی، بس است. تو ببین! خواهرت، بنده‌خدا، آه ندارد. خب، به او بده! تو برادرت نمی‌تواند زن بگیرد، {{دقیقه|50}} برایش زن‌بگیر! یکی است که خیلی ثروت‌مند بود، بس‌که زمین و چیز داشت. خانه‌ای داشت، این‌خانه شاید پانصد تومان می‌ارزید. یک بچّه خواهر داشت. بچّه‌ها جمع شدند و گفتند: این [خانه] را به او. بده! ما می‌خواهیم برایش زن بگیریم. گفت: مال زنم است. خدا می‌داند این‌شخص، چقدر زمین داشت. حالا یک‌قدر زمین‌هایش را گرفتند. سکته کرده و توی خانه افتاده‌است. بابا! اگر به او می‌دادی که سکته نمی‌کردی. اگر به او می‌دادی که آن‌ها نمی‌آمدند زمینت را آن‌طور بگیرند. من نمی‌گویم زمین و این‌ها را گرفتند، خوب است یا بد؟ من عقل این حرف‌ها را ندارم. به این‌کارها هم کار ندارم؛ اما می‌خواهم بگویم ما خودمان تقصیر داریم. تو هر سال پا [بلند] می‌شوی [به] مکّه بروی، چه‌کار کنی؟ چه پولی [به] مکّه می‌بری؟ مگر باید آن‌جا آمرزیده‌شوی؟ 

خدا آقای نجفی را رحمت کند! خدا درجه‌اش عالی است، متعالی کند! یکی از اهل‌علم با من رفیق است. هر سال [به] مکّه می‌رفت. گفت: حسین! امسال که ما پیش ایشان رفتیم، به‌من گفت: حَجّاج! کجا می‌خواهی بروی؟ این‌شخص تکانی خورده‌بود. البتّه تکانش تا درِ خانه بود. دوباره هم رفت. این مرد عالم دارد به تو حالی می‌کند. حَجّاج‌بن‌یوسف [ثقفی] این‌قدر [به] مکّه رفت که به او حَجّاج گفتند. خدا لعنتش کند! آن‌وقت یک زندان درست کرده‌بود که طاق نداشت. هر [کسی] که بمیرد یا هر کاری کند، آن‌جا باشد. این‌چه مکّه‌ای است که او دارد می‌رود؟ 

{{موضوع|اگر ظالمی را تأیید کنی، آنچه را که گناه کرده‌است، گردن توست و در آن شریک هستی؛ قضیّه جمّال و هارون‌الرشید|جمّال/راضی به عمل قومی بودن/ظالم را تایید کردن/اطاعت}} من یک مثالی بزنم. خوب است بدانیم که ما چقدر مسئول هستیم. یک‌نفر گویا به‌نام عبدالله جَمّال بود. شترهایش را به هارون‌الرشید می‌داد. موسی‌بن‌جعفر {{علیهما}} گفت: جَمّال! آیا تو شترهایت را به هارون‌الرشید می‌دهی؟ عرض کرد: یابن‌رسول‌الله! من شترهایم را که برای معصیت نمی‌دهم. او [به] مکّه می‌رود. امام فرمود: آیا تو راضی هستی، هارون برگردد و شترها و پول اجاره‌اش را به تو بدهد؟ گفت: بله! فرمود: این‌شخص، هر چه گناه بکند، تو هم شریک هستی. جمّال، شترهایش را فروخت. سال دیگر هارون پی‌اش روانه کرد. گفت: شترها را فروختم. گفت: چرا؟ گفت: پیرمرد شدم و نمی‌توانستم این‌ها را اداره کنم. گفت: نَفَس کس دیگری به تو خورده‌است. ببینید! اگر ما بخواهیم ظالمی را تأیید کنیم، آنچه را که ظالم گناه کرده‌است، گردن ماست. عزیز من! بیا قدری ساکت شو! حرف بشنو! ببین امام چه می‌فرماید؟ فرمود: تو شترهایت را برای مکّه می‌دهی؛ اما حاضری ظالم روی زمین باشد. چرا ما اندیشه نداریم؟ ما باید پیرو باشیم. ما باید امر را '''اطاعت''' کنیم. 

{{موضوع|برای اشرف‌مخلوقات شدن، باید دینِ با ولایت داشت؛ اما اگر امام‌حسین می‌فرماید دین با جهاد، منظور ایشان از جهاد، جنگ نیست، بلکه منظور حضرت اطاعت‌امر است|اشرف‌مخلوقات/ولایت/جهاد/اطاعت}} دو نفر از استادهای دانشگاه آمدند و از من سؤالی کردند. گفتند: ما اگر بخواهیم آن‌طور که خدا می‌گوید اشرف‌مخلوقات باشیم، باید چگونه باشیم؟ گفتم: باید دینِ با ولایت داشته‌باشید. گفتند: آقا امام‌حسین {{علیه}} می‌گوید که دین با جهاد. گفتم: قرآن ابعاد دارد، حرف امام هم ابعاد دارد. ما باید ابعادش را بفهمیم. گفتند: ابعادش چیست؟ گفتم: اگر آقا امام‌حسین {{علیه}} جهاد می‌گوید، درست‌است. پس آیا این‌است که تو یک شمشیر درست‌کنی و اگر جنگی پیش‌آمد؛ یا آقا امام‌زمان {{عج}} آمد، بروی؟ نه! گفتند: پس چیست؟ گفتم: می‌گوید شما حاجت برادر مؤمن را برآوری، انگار که در راه خدا جهاد کردی. 

شخصی خدمت پیغمبر {{صلی}} آمد [و] گفت: یا رسول‌الله! من می‌خواهم جنگ بیایم. از اصحاب {{مبهم}} هم هستم؛ یعنی زن و بچّه‌ای ندارم. یک مادر دارم که به‌من می‌گوید پیشش باشم. حضرت فرمود: فلانی! اگر نیم‌ساعت با مادرت بیتوته کنی، خدا ثواب {{دقیقه|55}} هفتاد شهید به تو می‌دهد. به این‌ها گفتم: اگر امام‌حسین {{علیه}} می‌گوید، این‌است که اگر شاربت عرق کند، جزء شهدا هستی. اگر در راه خدا '''اطاعت''' کنی، جزء شهدا هستی. این استادهای دانشگاه خیلی خوش‌شان آمد. گفتند: در دانشگاه از این حرف‌ها نیست. 

ما باید قدری اندیشه داشته‌باشیم. اگر آقا امام‌حسین {{علیه}} می‌گوید، درست می‌گوید. ما باید یک‌قدری فکر کنیم، '''اطاعت''' کنیم. چرا می‌گوید یک‌ساعت فکر کنی، خدا ثواب هفتاد سال عبادت را به تو می‌دهد؟ حرف من این‌است. این‌ها دارند '''اطاعت '''می‌کنند. خدا گفته این‌کار را بکن! می‌کند، خدا گفته پدر را نوازش کن! '''اطاعت''' کن! می‌کند. خدا گفته صِله‌رَحِم کن! می‌کند. مگر ما می‌خواهیم چقدر در دنیا بمانیم؟! ما خیلی بمانیم هفتاد سال، به‌قول پیغمبر اکرم {{صلی}} فرمود: اُمّت من میان شصت و هفتاد سال عمر دارند. همین‌است دیگر؛ اما می‌گوید: ثواب هفتاد سال عبادت را به تو می‌دهد. یک‌ذرّه کنار مادر پیرت، پدر پیرت، یا یک‌دوستی که داری، بنشین! 

حضرت می‌فرماید: به مکّه نگاه کنی، به‌قرآن نگاه کنی، به‌صورت یک مؤمن نگاه بکنی، ثواب دارد. یک مؤمن را همراه قرآن می‌آورد. اگر ما در طایفه‌مان یک‌نفر از اولیاء خدا باشد، ولی ندار باشد و مجلسی داشته‌باشیم، او را دعوت نمی‌کنیم. می‌گوییم آبرویمان را می‌ریزد. آبرو چیست؟ آیا آبرو لباس‌های اوست؟ پس من اگر '''اطاعت '''می‌گویم، '''اطاعت''' این‌است. تو باید این بنده‌خدا را احترام کنی. خدا گفته احترامش کن! 

{{موضوع|ابراهیم با اطاعت، خلیل‌خدا شد|حضرت‌ابراهیم/خلیل‌الله/اطاعت}} چرا حضرت‌ابراهیم خلیل‌خدا شد؟ جبرئیل نازل‌شده و می‌گوید: یا ابراهیم! یکی از مخلوقین خدا، خلیل‌خدا شد. حضرت‌ابراهیم گفت: این مخلوق کیست که من بروم و نوکرش شوم؟ ببین! می‌گوید من نوکرش شوم. همیشه ما می‌خواهیم به مال و به‌دنیا برای مردم آقایی کنیم. حالا چرا حضرت‌ابراهیم می‌خواهد نوکر شود؟ وقتی جبرئیل گفت که این خلیل‌خداست، من که ابراهیم هستم، می‌خواهم بروم [و] نوکر بنده‌خدا شوم. ببین! چقدر دارد '''اطاعت''' می‌کند؟ آن‌وقت خلیل‌خدا می‌شود. این خلیل‌خدا شدن برای چیست؟ برای این‌است که ایشان دارد '''اطاعت''' امر می‌کند. 

{{موضوع|روضه و نماز شب اطاعت نیست، این‌ها عبادت است؛ برای اطاعت‌امر باید یک‌قدری هوا و هوس را کنار گذاشت|عبادت/اطاعت}} اگر من می‌گویم '''اطاعت،''' همین‌است. '''اطاعت''' همین‌است که ما ارزش داشته‌باشیم. ما داریم خیلی عوضی می‌رویم. به خیال‌مان '''اطاعت،''' روضه است، یا '''اطاعت،''' نماز شب است. این‌ها '''اطاعت''' نیست، این‌ها عبادت است. بشر با '''اطاعت''' به جایی می‌رسد. اگر '''اطاعت''' کردی، به جایی می‌رسی. برای '''اطاعت''' باید یک‌اندازه هوا و هوست کنار برود. تا آن‌وقت که این هوا و هوس ما را احاطه کرده‌است برای ما قدری '''اطاعت''' کردن مشکل است. حالا خدا می‌گوید '''اطاعت'''. {{توضیح|من چند دفعه گفتم. این‌که دوباره تکرار می‌کنم به این خاطر است که هر دفعه یک‌حرفی به گوش‌تان خورد، دوباره بخورد، مثل یک زنگی است که بخورد؛ وگرنه می‌دانم این [مطلب] را گفتم. تکرار من [برای] این‌است که اگر گوش دادید، دوباره هم '''اطاعت''' به گوش‌تان بخورد، سه‌باره بخورد، تا شما به جایی برسید.}} اگر شما '''اطاعت''' کردید، به جایی می‌رسید. به کجا می‌رسید؟ 

{{موضوع|حضرت‌عیسی مانند حضرت‌زهرا از دنیا بیزار است؛ قضایای حضرت‌عیسی که پسری را دارا کرد تا با دختر سلطان ازدواج کند|حضرت‌عیسی/دنیا}} من یک‌دوستی دارم، امروز قضیّه حضرت‌عیسی را برای ایشان گفتم. هوا ناجور شد و حضرت‌عیسی خانه یک‌زنی آمد. دید هیچ‌چیز ندارد و این‌ها خیلی ناراحتند. می‌گوید: چرا ناراحتید؟ می‌گوید: من مشکلی دارم. مشکل من این‌است که پسر من، دختر سلطان {{دقیقه|60}} را مافوق این عمارت دیده‌است، ایشان مریض شده‌است. [عیسی] گفت: إن‌شاءالله درست می‌شود. گفت: فلانی! تو دیگر ما را مسخره نکن! چه‌چیزی درست می‌شود؟ چه‌موقع ما می‌توانیم به دختر سلطان دسترسی داشته‌باشیم؟ صبح، حضرت‌عیسی یک‌مُشت ریگ را در دامان این [پسر] ریخت و [او هم آن‌ها را پیش سلطان] برد. پسر به سلطان گفت: من دختر تو را می‌خواهم. {{توضیح|همه را ولایت به این‌ها [انبیاء] نظر کرده‌است}} دو مرتبه ایشان گفت: یک رنگ دیگر بیاور! آورد. خلاصه آمدند و لباس‌های او را عوض کردند و دختر را عقد کردند و به او دادند. وقتی پسر می‌خواست در حِجله برود، به حضرت‌عیسی گفت: پس چرا خودت همچنین هستی؟ گفت: ما به‌جای دیگر اعتقاد داریم. ما از دنیای شما بیزاریم. حضرت‌زهرا {{علیها}} هم همین جمله را می‌گوید. می‌گوید: من از دنیای شما بیزارم. حضرت‌عیسی هم همان حرف حضرت‌زهرا {{علیها}} را زد. بعد از آن، پسر گفت: پس من هم دنبال تو می‌آیم. 

{{یا علی}}

==ارجاعات==
[[رده: نوارها]]