نمایش مبدأ برای روایت: گریه تمام خلقت برای امام حسین حتی جهنم

{{قالب روایت|
{{روایت|عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ ثُوَیْرٍ وَ ابْنِ ظَبْیَانَ وَ أَبِی‌سَلَمَةَ السَّرَّاجِ وَ الْمُفَضَّلِ کُلِّهِمْ قَالُوا: سَمِعْنَا أَبَا عَبْدِاللَّهِ علیه‌السلام یَقُولُ: إِنَّ أَبَا عَبْدِ‌اللَّهِ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ علیهماالسلام لَمَّا مَضَی بَکَتْ عَلَیْهِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ السَّبْعُ وَ مَا فِیهِنَّ وَ مَا بَیْنَهُنَّ وَ مَنْ یَتَقَلَّبُ عَلَیْهِنَّ وَ الْجَنَّةُ وَ النَّارُ وَ مَنْ خَلَقَ رَبَّنَا وَ مَا یُرَی وَ مَا لَا یُرَی.}}

امام صادق علیه‌السلام: وقتی امام حسین علیه‌السّلام شهید شد، آسمان‌های هفت‌گانه و زمین‌های هفت‌گانه و آن‌چه در آنهاست و آن‌چه مابین آنهاست و آن‌چه بر روی آن‌ها حرکت می‌کند و بهشت و جهنم و آن‌چه پروردگار ما خلق کرده و آن‌چه که دیده می‌شود و آن‌چه دیده نمی‌شود، بر او گریستند. 

کامل الزیاره، ج۲۶، ص۷۹
{{سه ستاره}}
{{روایت|قَالَ أَبُو عَبْدِاللَّهِ علیه‌السلام: یَا زُرَارَةُ! إِنَّ السَّمَاءَ بَکَتْ عَلَی الْحُسَیْنِ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالدَّمِ وَ إِنَّ الْأَرْضَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالسَّوَادِ وَ إِنَّ الشَّمْسَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالْکُسُوفِ وَ الْحُمْرَةِ وَ إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَةَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً عَلَی الْحُسَیْنِ وَ مَا اخْتَضَبَتْ مِنَّا امْرَأَةٌ وَ لَا ادَّهَنَتْ وَ لَا اکْتَحَلَتْ وَ لَا رَجَّلَتْ حَتَّی أَتَانَا رَأْسُ عُبَیْدِاللَّهِ بْنِ زِیَادٍ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ مَا زِلْنَا فِی عَبْرَةٍ بَعْدَهُ. وَ کَانَ جَدِّی إِذَا ذَکَرَهُ بَکَی حَتَّی تَمْلَأَ عَیْنَاهُ لِحْیَتَهُ وَ حَتَّی یَبْکِیَ لِبُکَائِهِ رَحْمَةً لَهُ مَنْ رَآهُ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَةَ الَّذِینَ عِنْدَ قَبْرِهِ لَیَبْکُونَ، فَیَبْکِی لِبُکَائِهِمْ کُلُّ مَنْ فِی الْهَوَاءِ وَ السَّمَاءِ مِنَ الْمَلَائِکَةِ وَ لَقَدْ خَرَجَتْ نَفْسُهُ علیه‌السلام فَزَفَرَتْ جَهَنَّمُ زَفْرَةً کَادَتِ الْأَرْضُ تَنْشَقُّ لِزَفْرَتِهَا وَ لَقَدْ خَرَجَتْ نَفْسُ عُبَیْدِاللَّهِ بْنِ زِیَادٍ وَ یَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَةَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَشَهَقَتْ جَهَنَّمُ شَهْقَةً لَوْ لَا أَنَّ اللَّهَ حَبَسَهَا بِخُزَّانِهَا لَأَحْرَقَتْ مَنْ عَلَی ظَهْرِ الْأَرْضِ مِنْ فَوْرِهَا وَ لَوْ یُؤْذَنُ لَهَا مَا بَقِیَ شَیْءٌ إِلَّا ابْتَلَعَتْهُ وَ لَکِنَّهَا مَأْمُورَةٌ مَصْفُودَةٌ وَ لَقَدْ عَتَتْ عَلَی الْخُزَّانِ غَیْرَ مَرَّةٍ حَتَّی أَتَاهَا جَبْرَئِیلُ فَضَرَبَهَا بِجَنَاحِهِ فَسَکَنَتْ وَ إِنَّهَا لَتَبْکِیهِ وَ تَنْدُبُهُ وَ إِنَّهَا لَتَتَلَظَّی عَلَی قَاتِلِهِ وَ لَوْ لَا مَنْ عَلَی الْأَرْضِ مِنْ حُجَجِ اللَّهِ لَنَقَضَتِ الْأَرْضَ وَ أَکْفَأَتْ مَا عَلَیْهَا...}}

امام جعفر صادق علیه‌السّلام: ای زراره! آسمان چهل روز برای امام حسین علیه‌السّلام گریه کرد با خون باریدن و زمین چهل روز گریه کرد با تاریک شدن و خورشید چهل روز گریه کرد با گرفتن و قرمز شدن و کوه‌ها قطعه قطعه و پراکنده شدند و دریاها روان گشتند و ملائکه چهل روز بر امام حسین علیه‌السّلام گریه کردند و هیچ زنی از ما خضاب نکرد و روغن نمالید و سرمه نکشید و موی سر شانه ننمود تا آن موقعی که سر عبیداللَّه بن زیاد خدا لعنتش کند را نزد ما آوردند و بعد از آن دائماً اشک ما جاری بود و جدم هنگامی که او را یاد می‌کرد به قدری گریه می‌کرد که چشمانش، ریش مبارکش را پر اشک می‌کرد و تا این‌که به خاطر گریه او، هر کسی او را می‌دید، از روی رحمت بر آن حضرت گریه می‌کرد و ملائکه‌ای که نزد قبر او هستند گریه می‌کنند و به خاطر گریه آنها تمام ملائکه‌ای که در هوا و آسمان هستند گریه می‌کنند. موقعی که ایشان جان سپرد، جهنم به نحوی برافروخته شد و فریاد زد که نزدیک بود از صدای فریادش زمین شکافته شود و هنگامی که عبیداللَّه بن زیاد و یزید بن معاویه لعنهم اللَّه مردند، جهنم نعره‌ای زد که اگر خدا آن را به وسیله خازنانش حبس نمی‌کرد، هر کس روی زمین بود از جوشش آن می‌سوخت و اگر به جهنم اجازه داده می‌شد هیچ چیزی نبود مگر این که آن را می‌بلعید، ولی جهنم مأمور و مهار شده است و چند مرتبه بر خازنان خود سرکشی نمود تا این که جبرئیل نزدش آمد و با بالش به آن زد و ساکن شد و جهنم برای امام حسین علیه‌السّلام گریه و ندبه می‌کند و برای قاتل او زبانه می‌کشد و اگر حجت‌های خدا روی زمین نبودند، زمین در هم شکسته می‌شد و آنچه روی آن بود فرو می‌ریخت...

کامل الزیارات، ج۱، ص۸۰
}}