روایت: کسی که یک نفر را گمراه کند او را کشته است
الكليني، عَنْ عِدَّهٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَی عَنْ سَمَاعَهَ، عَنْ أَبِی عَبْدِاَللَّهِ عَلَیْهِ‌اَلسَّلاَمُ، قلت له: قول الله: «مَن قَتَلَ نَفْسًا بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا وَ مَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا». قال: مَنْ أَخْرَجَهَا مِنْ ضَلَالٍ إِلی هُدًی فَکَأَنَّمَا أَحْیَاهَا، وَ مَنْ أَخْرَجَهَا مِنْ هُدًی إِلی ضَلَالٍ فَقَدْ قَتَلَهَا.
سماعه گوید از امام صادق علیه‌السلام معنی این آیه را پرسیدم: «هر که انسانی را بکشد بی آن‌که مقتول کسی را کشته یا در جامعه فساد به بار آورده باشد، گویا همه مردم را کشته است و هر که او را زنده کند [و از مرگ نجات بدهد]، گویا به همه مردم زندگی بخشیده است» [آیه۳۲ سوره مائده]. فرمود: هر که او را از گمراهی به سوی هدایت برد گویا او را زنده کرده و هر که او را از هدایت به گمراهی کشاند قطعاً او را کشته است.
الكافي، ج ۲، ص ۲۱۰
