روایت: غبطه امام به مجلس ولایت
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ‌فَضَّالٍ عَنِ ابْنِ‌مُسْكَانَ عَنْ مُيَسِّرٍ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام قَالَ: قَالَ لِی أَ تَخْلُونَ وَ تَتَحَدَّثُونَ وَ تَقُولُونَ مَا شِئْتُمْ؟ فَقُلْتُ: إِی وَ اللَّهِ إِنَّا لَنَخْلُو وَ نَتَحَدَّثُ وَ نَقُولُ مَا شِئْنَا، فَقَالَ: أَمَا وَ اللَّهِ لَوَدِدْتُ أَنِّی مَعَكُمْ فِی بَعْضِ تِلْكَ الْمَوَاطِنِ أَمَا وَ اللَّهِ إِنِّی لَأُحِبُّ رِیحَكُمْ وَ أَرْوَاحَكُمْ وَ إِنَّكُمْ عَلَی دِینِ اللَّهِ وَ دِینِ مَلَائِكَتِهِ فَأَعِینُوا بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ.
میسر گوید: امام باقر علیه‌السلام به من فرمود: آیا شما [شیعیان] خلوت میکنید و حدیث [ما را] میگویید و آن‌چه خواهید میگویید؟ عرض کردم: آری به خدا که ما خلوت میکنیم و حدیث می‌گوییم و آن‌چه خواهیم می‌گوییم، فرمود: همانا به خدا من دوست دارم که در بعضی از آن مجالس با شما باشم، همانا به خدا که من بوی شما و ارواح شما را دوست دارم و شمائید که بر دین خدا و دین ملائکه او هستید، پس مرا با پرهیز از گناه و کوشش [در طاعت] یاری دهید.
اصول کافی، جلد ۳، صفحه ۲۶۹، روایت ۵
