روایت: خلق‌پرستی با خداپرستی منافات دارد
رَوَى اَلثَّعْلَبِيُّ بِإِسْنَادِهِ عَنْ عَدِيِّ بْنِ حَاتِمٍ قَالَ: أَتَيْتُ رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ فِي عُنُقِي صَلِيبٌ مِنْ ذَهَبٍ، فَقَالَ لِي: يَا عَدِيُّ! اِطْرَحْ هَذَا اَلرِّبَقَ مِنْ عُنُقِك. قَالَ: فَطَرَحْتُهُ ثُمَّ اِنْتَهَيْتُ إِلَيْهِ، وَ هُوَ يَقْرَأُ مِنْ سُورَةِ بَرَاءَةَ هَذِهِ اَلْآيَةَ "اتَّخَذُواْ أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَاباً مِن دُونِ الله" حَتَّى فَرَغَ مِنْهَا. فَقُلْتُ لَهُ: إِنَّا لَسْنَا نَعْبُدُهُمْ. فَقَالَ: أَلَيْسَ يُحَرِّمُونَ مَا أَحَلَّ اَللهَ فَتُحَرِّمُونَهُ، وَ يُحِلُّونَ مَا حَرَّمَ اَللهَ فَتَسْتَحِلُّونَهُ؟ قَالَ: فَقُلْتُ: بَلَى، قَالَ: فَتِلْكَ عِبَادَتُهُمْ.
ثعلبی با اسنادش از عدی بن حاتم روایت كرد كه گفت: نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمدم در حالی كه صلیبی از طلا به گردنم بود. به من فرمود: ای عدی! این رشته را از گردنت بردار. گفت: آن را برداشتم، سپس به ایشان رسیدم. ایشان در حال خواندن این آیه از سوره برائت بود: "علما و راهبان خود را به جای خدا، ربّ قرار دادند" [آیه۳۱، سوره توبه] تا این كه از خواندن آن فارغ شد. به ایشان عرض كردم: ما آنان را نمی‌پرستیم. فرمود: آیا آن‌چه را خدا حلال نموده است حرام نمی‌كنند و شما نیز آن را حرام می‌کنید و آن‌چه را خدا حرام كرده حلال نمی‌كنند و شما نیز آن را حلال می‌دانید؟ گفت: عرض كردم: بلی. فرمود: این کار، پرستیدن ایشان است.
تفسیر اهل‌بیت علیهم‌السلام، ج۲، ص۶۲۴ و تفسير نور الثقلين، ج ۲، ص ۲۰۹ و البرهان في تفسير القرآن، ج ۲، ص ۷۶۹
یُونُسَ بْنِ عَبْدِ اَلرَّحْمَنِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی‌اَلْحَسَنِ اَلْأَوَّلِ عَلَیْهِ‌اَلسَّلاَمُ بِمَا أُوَحِّدُ اَللَّهَ؟ فَقَالَ: یَا یُونُسُ! لاَ تَکُونَنَّ مُبْتَدِعاً، مَنْ نَظَرَ بِرَأْیِهِ هَلَکَ وَ مَنْ تَرَکَ أَهْلَ بَیْتِ نَبِیِّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ ضَلَّ وَ مَنْ تَرَکَ کِتَابَ اَللَّهِ وَ قَوْلَ نَبِیِّهِ کَفَرَ.
یونس بن عبدالرحمن گوید به موسی بن جعفر علیهماالسلام عرض کردم: به چه وسیله خدا را به یگانگی پرستم؟ فرمود: ای یونس! بدعت‌گذار مباش، کسی که به رأی خویش توجه کند هلاک شود و هر که اهل‌بیت پیغمبرش را رها کند گمراه گردد و کسی که کتاب خدا و گفتار پیغمبرش را رها کند کافر گردد.
الکافی، جلد ۱، صفحه ۵۶
رَسُولُ اَللهِ صَلَّى اَلله عَلَيْهِ وَ آلِهِ: إِنَّمَا أَخَافُ عَلَى أُمَّتِي اَلْأَئِمَّةَ اَلْمُضِلِّينَ وَ إِذَا وَقَعَ عَلَيْهِمُ اَلسَّيْفُ لَمْ يُرْفَعْ عَنْهُمْ إِلَى يَوْمِ اَلْقِيَامَةِ وَ لاَ تَقُومُ اَلسَّاعَةُ حَتَّى يَلْحَقَ حَيٌّ مِنْ أُمَّتِي بِالْمُشْرِكِينَ وَ حَتَّى تُعْبَدَ فِي أُمَّتِيَ اَلْأَوْثَانُ.
رسول الله صلی الله علیه و آله: جز این نیست که برای امتم از رهبران گمراه کننده می‌ترسم، زیرا هنگامی که شمشیر بر سرشان فرود آید تا روز قیامت از آنها برداشته نمی‌شود و ساعت برپا نمی‌شود تا این‌که گروهی از امت من به مشرکان ملحق شوند و تا این‌که در امت من بتها پرستیده شوند.
بحارالأنوار، ج ۲۸، ص۳۲
أَبِی‌بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِالله عَلَیْهِ‌السَّلاَمُ قَالَ: قُلْتُ لَهُ: «اِتَّخَذُوا أَحْبٰارَهُمْ وَ رُهْبٰانَهُمْ أَرْبٰاباً مِنْ دُونِ الله»، فَقَالَ: أَمَا وَالله مَا دَعَوْهُمْ إِلَی عِبَادَةِ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ دَعَوْهُمْ مَا أَجَابُوهُمْ، وَلَکِنْ أَحَلُّوا لَهُمْ حَرَاماً وَ حَرَّمُوا عَلَیْهِمْ حَلاَلاً، فَعَبَدُوهُمْ مِنْ حَیْثُ لاَ یَشْعُرُونَ.
ابوبصیر گوید: از امام صادق علیه‌السلام درباره آیه ۳۱ سوره توبه «علما و راهبانشان را به جای خدا، پروردگار خود گرفتند» پرسیدم، فرمود: آگاه باش! به خدا سوگند که علما و راهبان مردم را به عبادت خویش نخواندند و اگر می‌خواندند، مردم از آنها نمی‌پذیرفتند؛ ولی حرامی را برای آنها حلال و حلالی را بر آنان حرام کردند، پس مردم ندانسته ایشان را پرستیدند.
المحاسن، ج۱، ص۲۴۶ و الکافی، ج۱، ص۵۳ و تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة، ج۲۷، ص۱۲۴ و بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمةالأطهار علیهم‌السلام، ج۲، ص۹۸ و تفسير نورالثقلين، ج۲، ص۲۰۹
