روایت: جلساتی که نباید در آنها شرکت کرد
الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَعْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ مُوسَى قَالَ حَدَّثَنِی أَخِى وَ عَمِّى عَنْ أَبِى عَبْدِاللَّهِ علیه‌السلام قَالَ: ثَلَاثَةُ مَجَالِسَ يَمْقُتُهَا اللَّهُ وَ يُرْسِلُ نَقِمَتَهُ عَلَى أَهْلِهَا فَلَا تُقَاعِدُوهُمْ وَ لَا تُجَالِسُوهُمْ: مَجْلِساً فِیهِ مَنْ يَصِفُ لِسَانُهُ كَذِباً فِى فُتْيَاهُ وَ مَجْلِساً ذِكْرُ أَعْدَائِنَا فِیهِ جَدِیدٌ وَ ذِكْرُنَا فِیهِ رَثٌّ وَ مَجْلِساً فِیهِ مَنْ يَصُدُّ عَنَّا وَ أَنْتَ تَعْلَمُ. قَالَ: ثُمَّ تَلَا أَبُو عَبْدِاللَّهِ علیه‌السلام ثَلَاثَ آيَاتٍ مِنْ كِتَابِ اللَّهِ كَأَنَّمَا كُنَّ فِى فِیهِ أَوْ قَالَ فِى كَفِّهِ «وَ لا تَسُبُّوا الَّذِینَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ»، «وَ إِذا رَأَيْتَ الَّذِینَ يَخُوضُونَ فِى آیاتِنا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِى حَدِیثٍ غَيْرِهِ»، «وَ لا تَقُولُوا لِما تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هذا حَلالٌ وَ هذا حَرامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ»
امام صادق علیه‌السلام فرمود: سه مجلس است که خداوند آنها را دشمن دارد و عذاب خود را بر اهل آن می‌فرستد، پس با آنان ننشینید و مجالست نکنید: یکى آن مجلسى که در آن کسى باشد که در فتواى خود دروغ گوید، و مجلسى که ذکر دشمنان ما در آن تازه و نو ولى ذکر ما در آن کهنه باشد، و مجلسى که در آن کسى است که [مردم را] از ما باز می‌دارد و تو می‌دانى [که چنین است]. سپس حضرت صادق علیه‌السلام سه آیه از کتاب خدا خواند که گویا در دهانش بود یا گویا در مشتش بود: [سوره انعام آیه ۱۰۸] و آنهايی كه [مردم] بجز خدا میخوانند را دشنام مدهيد كه آنان از روی دشمنی [و] به نادانی خدا را دشنام خواهند داد. [دشنام دادن به ولی خدا دشنام دادن به خداست.] [سوره انعام آیه ۶۸] و چون ببينی كسانی [به قصد تخطئه و شبهه افکنی] در آيات ما بحث می‌کنند از ايشان روی برتاب، تا در سخنی غير از آن درآيند. [سوره نحل آیه ۱۱۶] و به سبب دروغی که زبانهایتان گویای به آن است مگویید اين حلال است و این حرام که به دروغ بر خدا افترا بنديد.
اصول کافى جلد۴، صفحه۸۷، روایت ۱۲
