منتخب: مجلس امام حسین 4
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است. حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
گفتار متقی[۱]
رفقای عزیز! کجا ما مجلس تأییدی داریم؟! اغلب مجالس تعریفی است؛ یعنی در آن از خلق تعریف می‌شود! در مجلس زهرا (علیهاالسلام) باید از علی (علیه‌السلام) تعریف کرد! در مجلس زهرا (علیهاالسلام) باید از نور زهرا (علیهاالسلام) یعنی امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) تعریف کرد. در مجلسِ زهرا (علیهاالسلام) باید تعریفِ زینب و امّ‌کلثوم و رقیّه (علیهم‌السلام) را کرد. شما تعریف چه کسی را می‌کنید؟! این است که با تمام آن مجالس و عبادت‌هایتان بی‌دین از دنیا می‌روید. [۲]
خدا می‌داند، به دینم قسم می‌خورم، من سابق در تمام مجلس امام حسین (علیه‌السلام) بی‌وضو نرفتم! یک زمانی بود که این‌جای پایم یک کورکی زده بود، یک ذرّه این‌جایم نجس بود، توی مسجد نرفتم. گفتم آخر من چطور جلوی زهرای عزیز (علیهاالسلام) بیایم، با این پای نجس چطور بیایم؟! خجالت می‌کشم. مجلسی که امام حسین (علیه‌السلام) را باید ببینید، آن‌ها را ببینید، آن‌ها را احترام کنید! باباجان! من چه کسی هستم؟! من چی‌ام؟ [۳]
حالا ببین امام صادق (علیه‌السلام) چه می‌گوید؟ می‌گوید: وقتی دور هم می‌نشینید حرف ما را بزنید، من غبطه به آن جلسه می‌خورم. امام صادق (علیه‌السلام) به جلسه بنی‌ساعده غبطه نمی‌خورد، باید توجّه داشته باشید. امام صادق (علیه‌السلام) به چه چیز غبطه می‌خورد؟ به جایی‌که حرف آن‌ها زده شود، چرا حرف آن‌ها؟ چون‌که حرف، اتّصال به امر است. وقتی شما حرف امامت را شنیدی، اتّصال به امر می‌شوی. وقتی اتّصال به امر شدی، کارت درست است؛ اما نه اتّصال به خلق بشوی؛ حرف من این است.
بعضی جلسات اتّصال به خلق است، تو باید جلسه بگیری، اتّصال به امر بشوی. وقتی اتّصال به امر شدی، این را امام صادق (علیه‌السلام) تأیید کرده، می‌گوید من غبطه می‌خورم؛ یعنی کاش من در این جلسه شرکت می‌کردم. حالا این جلسه این‌قدر احترام دارد! نه این‌که فقط احترام این‌جا دارد، احترام به ماوراء دارد، احترام به ملائکه آسمان دارد. ملائکه آسمان این‌قدر در پیش‌گاه اقدس الهی گریه و زاری می‌کنند که خدایا! ما در مجلس امام حسین (علیه‌السلام) برویم. حالا وقتی می‌آیند، مجلس طی شده؛ خودشان را به دیوارها می‌مالند و حرکت می‌کنند.
حالا ملائکه‌های دیگر می‌آیند این‌ها را می‌بوسند، این عین همان است که شما الآن می‌روی امام حسین (علیه‌السلام) را زیارت می‌کنی، می‌آیند تو را می‌بوسند. می‌گوید: تا هفتاد نفر، کسی زائر امام حسین را ببوسد، ثواب می‌برد. تا هفتاد نفر که بیایند، ایشان را ببوسند؛ نه یک‌نفر، او بوسیده، او بوسیده، او بوسیده، تا هفتاد نفر ثواب می‌برد. چرا؟ این به جسم اتّصال شد؛ اما الآن این‌که من می‌گویم، به روح اتّصال می‌شود، بالاتر است؛ پس ملائکه همه افتخار می‌کنند به این‌که اجازه گرفته‌اند، در مجلس امام حسین (علیه‌السلام) آمده‌اند؛ اما مجلس امام حسین (علیه‌السلام) باشد. این مجلس، مجلس امام حسین (علیه‌السلام) باشد؛ نه جلسه بنی‌ساعده. [۴]
