منتخب: ماه رمضان 11
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است. حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
گفتار متقی[۱]
عزیز من! یک ساعت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) راجع به این ماه صحبت کرده، گفته افضلش این است که یک حاجتی را برآوری، یک چیزی به یکی بدهی، شما اصلاً این‌قدر هست که تا یک ماه دیگر هم بخورند، اطعام کردید؛ شما خواست ائمه (علیهم‌السلام) را دارید به جا می‌آورید؛ اما دو چیز است که شیطان خیلی دارد دست و پا می‌زند، بعضی وقت‌ها هم موفّق می‌شود: یکی انفاق است که خدا می‌گوید: من صفاتی دارم به نام صفات الله، آن را به کسی‌که سخی است، می‌دهم. شما با سخاوت صفات خدا را می‌گیرید. یکی هم گناه است که امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: شما عضو ما هستید، گناه کنید جدا می‌شوید.
به تمام آیات قرآن، اگر از این مجلس جدا شوی، از امام صادق (علیه‌السلام) هم جدا شدی، حالی‌ات نیست که از او هم جدا شدی؛ چون‌که خواست امام صادق (علیه‌السلام) این مجلس است! تو از این هم جدا شدی، برو یک فکری بکن عزیز من! یک‌وقت این حرف‌ها تند می‌شود، آن تندی من کندی است، شما را می‌خواهم. می‌خواهم شما دوش به دوش امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشید، می‌خواهم زهرای عزیز (علیهاالسلام) بیاید و با شما مصافحه کند، می‌خواهم شما توی جهنم بپرید جهنّم را خاموش کنید، نه یک نفر را نجات بدهید، میلیارد، میلیارد را یک مؤمن، یک متقی نجات می‌دهد، میلیارد را نجات می‌دهد، چرا دست بر می‌دارید؟
می‌خواهم تمام‌تان متقی شوید. من دارم «هل من ناصر» می‌گویم! خدا مرا به دین یهودی بمیراند اگر دروغ بگویم! وقتی می‌خواهم بگویم همه شما از من بهترید، این‌قدر خجالت می‌کشم که نگو، شما می‌گویید من آدم خوبی هستم، من دلم می‌خواهد همه شما از من خوب‌تر بشوید! کوس ولایت بزنید! پرچم ولایت در قیامت داشته‌باشید! به تمام صحنه محشر افتخار کنید! [۲]
این ماه مبارک رمضان إن‌شاءالله می‌خواهم همه شما وقتی از این ماه می‌گذرید، متقی باشید! آن رویه‌های باطل‌تان را دور بیندازید و متقی باشید. الآن به دینم، در تمام ایران یک همچین مجلسی نیست، برو ببین من راست می‌گویم یا نه؟ هر کجا بروید تأیید است، تأیید خلق است، نه تأیید زهرا (علیهاالسلام) ، نه تأیید حسین (علیه‌السلام) ، نه تأیید امام زمان (عجل‌الله‌فرجه). چه خبر است؟! از اوّلش هم همین‌طور بوده. آن اشخاص که نمُردند، نسل‌شان هنوز هم هست، هفتاد هزار نفر دنبال عمر و ابابکر رفتند، ده، دوازده نفر دنبال علی (علیه‌السلام) بودند. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) دید این‌ها قبول ندارند، رفت توی چاه حرف زد! به دینم، دمرو روی آن چاه افتادم، چاه می‌گفت: علی! علی! علی! کجایی؟! جانم! تو دلت باید چاه باشد، علی (علیه‌السلام) تویش باشد، بگوید علی! علی! علی ! نه بگوید ماهواره و ویدیو و تلویزیون!
بیایید عوض بشوید! این مجلس جانم! عوض‌تان بکند، قربان‌تان بروم! فدای‌تان بشوم! الآن گفتم تمام‌تان اهل بهشت هستید، نگاه نکن من این‌جور می‌گویم. می‌دانید چرا؟ من خودم نگاه می‌کنم، هر کسی هر کاری کرده، حلالش می‌کنم؛ خب خدا هم إن‌شاءالله شما را حلال می‌کند؛ اما دوتا حرف است، یک‌وقت آدم خودش یک کاری کرده، یک وقت یکی دیگر برایش کار می‌کند، آدم خجالت می‌کشد؛ اگرنه من قسم می‌خورم همه شما اهل بهشت هستید. من نگاه به خودم می‌کنم، اگر خدا بخواهد کارهای ما را ببیند؛ پس بهشت را برای چه درست کرده؟ کسی در آن نمی‌رود. [۳]
