منتخب: نجوا با ائمه در قلبت

نجوا با ائمه (علیهم‌السلام) در قلبت

شما قلبت باید یا علی! یا زهرا! یا حسین! بگوید. محبت چهارده‌معصوم (علیهم‌السلام) درون قلب شما باشد، آن‌وقت شما داری ائمه (علیهم‌السلام) را به اعضاء و جوارحت افشا می‌کنی. خدایا، علی را در قلب ما بگذار تا با خدا دیدن کند، چون خدا گفت: در قلب مؤمن هستم. خدایا، علی هم بیاید در قلب ما با خدا دیدن کند. آن‌وقت این نجوا ارتباط و اتصال است و شما به «حبل‌المتین» یا ریسمان الهی چنگ زده‌ای. «حبل‌المتین» یعنی ائمه (علیهم‌السلام)؛ شما به ائمه چنگ زده‌ای، دیگر به خلق چنگ نمی‌زنی.

اصحاب امام‌حسین (علیه‌السلام) با امام‌حسین (علیه‌السلام) نجوا کردند؛ اتصال به امام‌حسین (علیه‌السلام) پیدا کردند. امام‌حسین (علیه‌السلام) «حبل‌المتین» است.

شما باید با خدا نجوا کنی، اشک بریزی.

با امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نجوا کنی، اشک بریزی.

با زهرای‌عزیز (علیهاالسلام) نجوا کنی، اشک بریزی.

با امام‌حسین (علیه‌السلام) نجوا کنی، اشک بریزی.

آن‌وقت، آن اشک، ارزش دارد.

اگر افشای ولایت، درون قلبت نباشد، حرف است؛ ارتباط با ولایت نیست. اغلب مردم اینطور هستند، چون پیرو خلقند و کنار نرفتند و درون قلبشان نجوا نیست. من از اول دنبال خلق نرفتم، کارهایی برای خودم جور می‌کردم و از آن لذت می‌بردم، شما که داری کار می‌کنی، مهندس یا دکتر یا کاسب هستی یا درس می‌خوانی، شما باید با روح کل خلقت ارتباط و اتصال داشته‌باشی. روح کل خلقت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است. الان هم به‌وجود مبارک امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) اتصال پیدا کنی و اگر هدفت این‌باشد، شما داری نجوا می‌کنی.

نتیجه‌ای که شما باید از این حرف‌ها بگیرید، این‌است که وقتی کار می‌کنی، درس می‌خوانی، راه می‌روی، نجوا می‌کنی، این‌قدر فکر و خیال نکن! شما در نجوای با خدا باش! حالا مشتری آمد یا نیامد، پول‌ها را هم جمع کردی، یک‌خانه هم ساختی، آخرش می‌خواهی با آن چه‌کار کنی؟! حالا یک دامادی قسمتت می‌شود که همه را از چنگت در می‌آورد! پس شما باید از نجوای با خدا دست برنداری و ارتباطت را با ائمه (علیهم‌السلام) حفظ کنی.

آقای‌مهندس! آقای‌دکتر! آقای دبیر! آقای کارگر! خوب کار کن! اما نظرت با امام‌حسین (علیه‌السلام) و امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشد. آن‌وقت شما متصل هستی. دلت را جای دیگر نبر. من همین‌طور بودم، دلم همه‌اش در این‌بود که بعد از کار بروم گوشه‌ای، بگویم خدا! امام‌زمان! آن‌وقت لذت می‌بردم. شما هم همینطور باشید. ما باید به جایی برسیم که از لقای خدا لذت ببریم؛ نه از خلق، لهو و لعب و جاهای شلوغ و ماهواره و فضای مجازی.

به‌دینم قسم، تمام گُل‌های عالم، پیش من مقواست؛ چون آخر ندارد. من چیزی را انتخاب می‌کنم که آخر داشته‌باشد. تفریح برو، اما حواست پیش ائمه (علیهم‌السلام) باشد. دلت را از آن‌ها جدا نکن و با آن‌ها ارتباط داشته‌باش. نتیجه‌ای که می‌گیریم این‌است که وقتی ارتباطتان را از خدا و ولایت جدا کردید، والله، چوب می‌خورید.

مرجع: کتاب نجوا

تاریخ درج: [ 1397/10/02 ]

یا علی