نمایش مبدأ برای اربعین 92؛ نه اسلام داریم، نه ولایت

{{بسم الله}}

{{جعبه اطلاعات فراداده سخنرانی|10354}}

{{موضوع|تنها مقصد متقی این‌است که می‌خواهد شما رستگار شوید}}
یک‌نفر بود مرید امام‌صادق {{علیه}} بود. آن‌وقت یک برادر داشت، برادرش قدری اوباش بود. رفت برادرش را نصیحت کرد و بالاخره او هم به‌قول ما یک پالتو بلندی پوشید و خودش را ظاهر الصلاح نشان داد. آن‌وقت برادرش خبر خوشحالی را به امام‌صادق {{علیه}} داد. گفت: آقا جان، برادرم که بد بود، خوب شد و توبه کرد. امام فرمود: اگر خوب شده‌بود در بلخ آن قضایا واقع نمی‌شد. صدها فرسخ تا بلخ است. در بلخ یک دریاچه بود. کنار بلخ با یک‌زنی دوستی کرده‌بود. ببین، امام خبر دارد. گفت: در بلخ آن قضایا واقع نمی‌شد. چه‌خبر است؟ تو را به حضرت‌عباس، کدام‌یک از شما امام‌زمان {{عج}} را اینطور می‌شناسید؟ همه‌شما پی کارتان هستید. آیا ما امام‌زمان {{عج}} را اینطور می‌شناسیم؟ 

دلم می‌خواهد آقایانی که این‌جا می‌آیند تصفیه شوند. مثل آبی که تصفیه می‌شود. ببین، چقدر خوب است؟ یعنی شما کُر شوید، نه این‌که نجس شوید، نجس را پاک کنید. من این توقع را از شما دارم. ان‌شاءالله امیدوارم که همه‌شما همین‌سان باشید. خواست متقی مثل خواست این دوازده‌امام، چهارده‌معصوم است، فقط دلش می‌خواهد شما هدایت شوید، هیچ نظر دیگری ندارد. شما اگر حس کنید که متقی اینطوری است، خوب است. 

ببین، این دو نفر نگذاشتند امیرالمؤمنین علی، یعسوب‌الدین، امام‌المبین، حجت‌خدا، وصی رسول‌الله مردم را هدایت کند. این‌ها هر کدامشان یک دستوراتی داشتند، مثلاً می‌گویند امام‌رضا {{علیه}} رزاق رزق است. رزق را تقسیم می‌کند. امیرالمؤمنین {{علیه}} هم آمده‌بود مردم را هدایت کند. حالا وقتی می‌خواهد در ظاهر از دنیا برود، خدا نمی‌گذارد با دل پر غصه برود. حالا جبرئیل به او کمک کرد. اشاره‌شد به جبرئیل، یا اخا جبرئیل، علی {{علیه}} را کشتند. {{دقیقه|5}} جبرئیل به تمام این دنیا و شاید به تمام این خلقت گفت: ارکان خدا شکست؛ یعنی امیرالمؤمنین {{علیه}} ارکان خداست؛ یعنی مقصد خداست. شما که می‌دانید ارکان خیلی بالاست. حالا آن‌ها که در جهنم بودند بغض امیرالمؤمنین {{علیه}} نداشتند، گناه کرده‌بودند و به‌توسط گناهشان در جهنم رفتند، آن‌ها مخلد نیستند، اهل‌جهنم هستند. به همه اهل‌جهنم یک‌دفعه این ندا رسید، تمام آن‌ها توبه کردند و ضجه کردند و خدا همه آن‌ها را نجات داد. این‌که می‌گوید اول ماه چقدر آمرزیده می‌شود، وسط ماه چقدر، آخر ماه به‌قدر همه ماه، آمرزیده می‌شود، این‌ها دائم دیگر در جهنم نمی‌سوزند. حالا یک‌دفعه امیرالمؤمنین {{علیه}} گفت: «فزت و رب الکعبه» به پروردگار کعبه؛ یعنی به خدای کعبه رستگار شدم؛ یعنی به مقصدم رسیدم. 

به تمام آیات قرآن، متقی هم همین‌جور است. مقصدش این‌است که شما رستگار شوید. هیچ مقصدی ندارد. ببین، پیامبر {{صلی}} چه‌چیزی گفت؟ پیامبر {{صلی}} وقتی می‌خواست از دنیا برود، خدا به او فرصتی داد و ایشان صحبت کرد. گفت: مردم، وقتی خدای تبارک و تعالی من را به رسالت امر کرد، شما چطور بودید؟ آب شما از چاله‌ها بود، گوشت شما مار و موش بود، حالا چطور شدید؟ اعیان‌ترین مردم شدید. همه گفتند: بله. گفت: من هیچ مزد رسالت نمی‌خواهم، فقط «ذوی القربی» من را احترام کنید؛ یعنی بچه‌های من را احترام کنید. امام‌صادق {{علیه}} می‌گوید: اگر پیامبر {{صلی}} گفته‌بود بدترین اذیت را بکنید، این‌ها عوض سفارش‌های پیامبر {{صلی}} اذیتی نبود که نکردند. 

به تمام آیات قرآن، متقی همین‌جور است. دلش خون‌است. اشک می‌ریزد، دلش می‌خواهد شما رستگار شوید. پیامبر {{صلی}} گفت: مزد رسالت نمی‌خواهم، ما که رسالت نداریم. من الان هشتاد و چهار پنج‌سال است که دارم داد می‌زنم. هیچ‌چیز هم از شما نمی‌خواهم، فقط تقوا می‌خواهم. تقوا؛ یعنی پرهیزکاری، تقوا؛ یعنی امر اطاعت‌کردن. دلم می‌خواهد همه‌شما همین‌سان باشید. 

حالا خدا برای شما پیام داده. من پیام خدا را می‌گویم. می‌گوید: اگر بخواهید شما را هدایت می‌کنم. این {{مبهم|پیامبر {{صلی}}}} برای ما مشکل به‌وجود آورده و شما توجه ندارید. (شما را احترام می‌کنم، نمی‌گویم نمی‌فهمید، ان‌شاءالله توجه ندارید.) چرا؟ {{دقیقه|10}} اگر بخواهی رستگار شوی، باید مثل آن گدا باشی. آمد پیش امام‌حسن {{علیه}} و گفت: حسن‌جان، من چیزی ندارم، بچه‌هایم چیزی ندارند. گفت: من فقیرم، چیزی ندارم. امام فرمود: آیا ولایت ما، خانواده را می‌فروشی. گفت: حرف ولایت را نزن، جان می‌دهم و ولایت را نمی‌فروشم. اگر تمام دنیا را به‌من بدهی ولایت را نمی‌دهم، حرف آن‌را نزن. خب، این فقیر، ولایت را خواسته، امام به او گفت: تو تهیدست هستی، فقیر نیستی. علی {{علیه}} داری، حسن {{علیه}} داری، حسین {{علیه}} داری، زهرا {{علیها}} داری، تقوا داری، گناه نداری. کدام‌یک از ما اینطور هستیم؟ 

قربانتان بروم، همین‌جور که الان شما مهندسید، به‌فکر معدن هستید، به‌فکر این هستید که کارگرتان چطوری باشد، تفکر را هم یک‌کاری حساب کنید، یک‌مقدار فکر کنید. تفکر را در کارهایتان بیاورید. من تفکر را در کارهایم آورده‌ام. تو اگر در کارهایت تفکر بیاوری، نمی‌روی زمین مردم را، ملک مردم را بگیری. قربانت بروم، چه‌کار داری می‌کنی؟ کجایی ای رفیق؟ من به جرأت قسم خوردم که من هم هیچ‌چیز از شما نمی‌خواهم. شما اگر میوه‌ای گرفتید، چیزی گرفتید، پولی گرفتید، این‌چیزها، در خزانه خودتان می‌رود. به‌من که مربوط نیست، اما من شما را تشویق می‌کنم. فردای‌قیامت از آن‌ها نیستید که پشت دستتان را دندان بگیرید.

{{موضوع|اغلب این‌مردم نه به قیامت اعتقاد دارند، نه به رجعت}}
به تمام آیات قرآن، اغلب این‌مردم نه به قیامت اعتقاد دارند، نه به رجعت. اصلاً در دایره قم، من از اول عمرم پای منبرها بودم. منبری نیست که من با او صحبت نکرده‌باشم و با او نبوده باشم. من نشنیدم کسی حرف رجعت را بزند. اگر کسی شنیده بیاید به‌من بگوید که من به او انعام بدهم. رجعت دمده شده‌است. اتفاقاً رجعت بیدارکن بشر است، هوشیار کننده بشر است، عقیده واقعی {{دقیقه|15}} بشر است، هدایت بشر است، هشدار دهنده بشر است، دیگر رجعت را فراموش کردند، تمام شد. تو باید عزیز من، خودت را مهیا کنی برای رجعت. رجعة دین. دین اعتقاد به رجعت است. عزیز من، اگر تو اعتقاد به رجعت داشته‌باشی، این‌کارها را نمی‌کنی. چرا از رجعت نمی‌گویند؟ این‌ها خودشان مبتلا هستند. چه‌چیزی بگوید؟ بگوید من اعتقاد به رجعت دارم؟ 

خدا رحمت کند علما را. من یادم می‌آید. مرحوم حجت یک الاغ داشت، مرحوم حاج‌شیخ، الاغ داشت. الاغ سوار می‌شدند. تو داری چه‌چیزی سوار می‌شوی؟ بابا، تو کجا می‌خواهی بروی؟ ماشین شصت یا هفتاد میلیونی را می‌خواهی چه‌کنی؟ آیا می‌خواهی این آقا حرف رجعت بزند؟ 

من امروز ان‌شاءالله می‌خواهم بگویم نه ما اسلام داریم نه ولایت. حالا این پیش منبری‌اش بود. ان‌شاءالله به امید خدا می‌خواهم از اولش که حضرت‌زینب {{علیها}} از کربلا حرکت کرده برای شما بگویم تا رفت شام و برگشت. ان‌شاءالله یک نوار اینجوری داشته‌باشیم. 
{{مخفی|آن‌وقت آقای موسی زاده و دکتر و آقای پیشوایی هم یک کمکی بکنند. {{دقیقه|20}}
[موسی زاده:] چرا امام‌زمان {{عج}} تنهاست؟ چون شما به این حرف‌ها یقین نمی‌کنید چون شما به این حرف‌ها عمل نمی‌کنید. 

چرا امام‌حسین {{علیه}} را کشتند؟ چون به حرف خلق رفتند. چون به دنبال برانگیخته خلق یعنی شریح‌قاضی رفتند، نه برانگیخته خدا. 

چرا تمام فهمهای دنیا توی این حرف‌هاست؟ چون این حرف‌ها با القاء و افشاء گفته شده، نه با سواد. 

چرا تکیه به علی داریم؟ خداوند گفته علی، ما هم می‌گوییم علی، تمام خلقت می‌گوید علی. اگر خدا نگفته‌بود که اگر او را نخواهید به‌رو به جهنم اندازمتان. من علی را دوست دارم، نگاه کردم به تمام خلقت، دیدم از علی بهتر نیست. 

چرا شما بی‌دین می‌روید؟ چون شما شاخصهایی که خلق تعریف و برانگیخته کرده قبول می‌کنید اما شاخصی که خداوند تأیید کرده یعنی متقی و امام‌زمان {{عج}} را قبول ندارید. 

چرا ما شبیه مصریم؟ چون گناه توی ماست. از ترس حکومت اجرا نمی‌کنیم. 

چرا صدای خدا و علی از تمام خلقت می‌آید؟ چون همه خلقت آن حرف را تصدیق می‌کنند. همه می‌گویند علی. خلقتی که فرمان می‌برد می‌گوید علی. اما آن‌ها که فرمان نمی‌برند می‌گویند ناعلی. پس خلقتی که فرمان می‌برد، نه همه خلقت. 

چرا آدمی که امامش را می‌شناسد آرامش دارد؟ چون او دیگری آرزویی ندارد. 

چرا متقی غریب است؟ غریبی متقی این‌است که قبولش ندارند. مثل امام‌رضا. تازه متقی غصه شما را می‌خورد نه خودش را. {{دقیقه|25}}

چرا مقدس این‌قدر تکذیب است؟ مقدس یک‌وقت کارش گناه نیست، اما بی‌امری است. به‌فکر خودش می‌گوید این درست‌است. مقدس را یک‌وقت اگر سرش را ببرند، زنا نمی‌کند؛ اما بی‌امری می‌کند. آن بی‌امری‌اش از کارش بدتر است. چون‌که بی‌امر گمراه‌کننده است. اما آن‌کار گمراه‌کننده نیست، گناه است. حالی‌اش هم نیست. آن بی‌امری یواش‌یواش گناه هم می‌شود. او می‌رود یکی را قبول می‌کند که مردم را گمراه می‌کند این می‌شود بی‌امری و از گناه بدتر است. 

چرا امیرالمؤمنین {{علیه}} بالای سر همه می‌آید؟ علی می‌آید سفارش دوستانش را بکند. بالای سر آن کافر هم می‌آید، من به دردت می‌خوردم چرا جای دیگری رفتی؟ 

چرا این‌قدر مهر امیرالمؤمنین {{علیه}} تکرار شده‌است؟ چون خدا را نمی‌شود منکر شد، اما ولایت را می‌شود. چون ولایت امر خداست. اگر امر خدا را منکری خدا را منکری. 

چرا مردم این‌قدر گمراه و بدبخت شدند؟ چون بعد از رسول‌الله مردم رفتند پی اکثریت. رفتند پی شاخص خلق، رفتند پی سابقه و مقدسی، رفتند پی سواد. 

چرا می‌گوید با یک مؤمن بساز؟ چون او یک‌حرفی می‌زند که با ایده شما درست نیست، اما با ایده خدا درست‌است. 
[حاج‌آقا:]}}
الان یک‌حرفی است که با ایده مردم خیلی نادرست است، اما آن حرف خودش درست‌است. می‌گوید شما را که در قبر می‌گذارند، دو تا نور است که می‌آید. یک نور ولایت است، یک نور از آن‌هم روشن‌تر است. می‌گوید آن نور، سرور در قلب مؤمن است. کسی است که دوست‌علی {{علیه}} را دوست دارد. اما آخرالزمان دوست‌علی {{علیه}} را دشمن دارند. این خیلی مهم است که می‌فرماید از نور ولایت روشن‌تر است. من دارم روایت می‌گویم. آخر می‌شود باور کرد؟ این‌قدر ولایت بالاست، آن‌وقت می‌گوید آن نور سرور در قلب مؤمن است. چرا؟ تو آن سروری که در قلب مؤمن کردی، البته مؤمن را هم باید بشناسی، نه هر کس. مؤمن، متقی است. متوجه هستید؟ حالا از آن نور روشن‌تر است. ما کجاییم؟ حالا به متقی می‌گویند حرف نزن. همه‌شما هم چیزی نمی‌گویید. 
{{مخفی|
[موسی زاده:] چرا امام‌زمان {{عج}} تنهاست؟ چون همه ما یا پابند دنیاییم، یا پابند خلقیم، یا پابند امر خلقیم. {{دقیقه|30}}

چرا پیرو بدعت‌گذار بودن این‌قدر بد است؟ چون‌که آن بی‌امر است و پیرو ولایت بودن با امر است. 

چرا الان عده‌ای روایات را برخورد حساب می‌کنند و عمقش را نمی‌دانند و نمی‌فهمند؟ چون آن‌ها معنی‌شان کتابی است و به آن کتابی که خوانده‌اند مغرورند و وقتی مغرور هستند خدا آن‌ها را واگذار می‌کند. 
[حاج‌آقا:]}}
آن‌ها که مغرورند، مغبونند. آن‌وقت این‌مردم بیچاره را با همان نفهمی هدایت می‌کنند. آن هدایت به‌دینم ضلالت است. هدایت نیست، ضلالت است. هدایت باید به امر ولی باشد. آن هدایت است، آن ضلالت است. چرا؟ امام‌صادق {{علیه}} چقدر شاگرد دارد؟ حالا که آن عرب می‌آید می‌گوید با هشام صحبت کن. هزار نفر است، هشام افضل است. چون‌که هشام خداشناس است، هشام، ولی شناس است. عزیز من، کجایی؟ حالا اگر آدم بخواهد یکی را از درون جمعیت بخواهد مبرا می‌کند، زیردندانی دارند، ناراحت هستند. من خود طورم نمی‌شود، به امام‌صادق {{علیه}} هم ایراد کردند، تو بدبختی که طورت می‌شود. تو اگر انسانی باید بخواهی رفیقت بهتر باشد. به دین یهود و نصاری بمیرم، دلم می‌خواهد همه‌شما از من بهتر شوید. افتخار من این‌است که همه‌شما از من بهتر شوید. کوشش می‌کنم. چرا؟ مقصد متقی هدایت است. نه مقصد متقی ضلالت. 
{{مخفی|
[موسی زاده:] چرا در آخرالزمان یکی از ما با دین از دنیا نمی‌رویم و اگر برویم ملائکه آسمان تعجب می‌کنند؟ چون ما عبادتمان گناه شده، حسین مان گناه شده، زهرایمان گناه شده. 

[حاج‌آقا:] زهرای ما خلق شده، حسین ما خلق شده، علی ما خلق شده. جگر متقی کباب شده. چه‌چیزی می‌تواند بگوید؟ مگر می‌تواند حرفش را بزند؟ {{دقیقه|35}}

[موسی زاده:] حسین می‌گوییم، اما آمادگی اطاعت خلق را داریم. حسین می‌گویی کسی دیگر را تأیید می‌کنی. 

چرا می‌گوید قلب‌المؤمن عرش‌الرحمن؟ چون عرش خدا عظمتش این‌است که علی در آن‌است. 

چرا شما تا آخر نمی‌رسانید؟ چون ولایت به شما تزریق نشده، حرف ولایت را می‌زنید. وقتی تزریق شود، جزء آن هستید، عضو آن هستید، دیگر دست برنمی‌دارید. 

چرا اویس و بلال تسلیم نشدند؟ چون آن یقین به کلام به آن‌ها تزریق شده‌بود. آن‌ها با یقین ماورایی‌شان تسلیم خلیفه وقت نشدند، ما تسلیم آدمهایش می‌شویم. 

چرا نمی‌توانیم دست از دنیا برداریم؟ چون به یک‌چیزش علاقه داریم. کجا علاقه داریم؟ آن‌موقعی‌که پولی را که جمع می‌کنیم روی امر نباشد. 

چرا می‌گوید به‌خیر و شر مردم شرکت نکنیم؟ چون دیگر خیری وجود ندارد. آن خیر شما را بی‌دین می‌کند. آن خیر که می‌گوید شرکت نکن، آن امر خودش است. امر خودش باطل است. امر خدا نیست. غرور دارد، من دارد. آن‌را می‌خواهد. متقی خواهش دارد، آن‌ها امر دارند. خواهش می‌کند این‌جوری بکنید. 

عزیزان من، قربانتان بروم، 

چرا شما اگر حاجت یک برادر مؤمن را به‌جا آورید که ثواب هفتاد حج و هفتاد عمره دارد، با وجود این بی‌دین از دنیا می‌روید؟ چون شما حاجت یک سنی یا طرفدار او را به‌جا می‌آورید، سنی آن‌است که برای امیرالمؤمنین {{علیه}} علی مشابه درست می‌کند. 

چرا عرش خدا این‌قدر ارزش دارد؟ چون در عرش خدا ولایت افشاء می‌شود. 

چرا جلسه ولایت این‌قدر ارزش دارد؟ آن مجلس هم مانند عرش خداست. ولایت افشاء کن است. چون‌که امام‌صادق {{علیه}} به آن غبطه می‌خورد. آن غبطه به تمام دنیا نمی‌خورد، به آن مجلس غبطه می‌خورد. چرا؟ آن مجلس دارد زهرای‌عزیز را افشاء می‌کند. نگذاشتند، خفقان کردند، نمازخوانها و روزه‌گیرها و حج‌بروها. اعتقاد به حج و اعتقاد به ثواب خودشان داشتند، اما خدا می‌گوید اگر عبادت انس و جن کنی، علی را قبول نداشته‌باشی من شما را در جهنم می‌اندازم. این حرف‌ها را فراموش کردند. 

چرا این‌قدر مقدس تکذیب شده‌است؟ چون {{دقیقه|40}} از برای این‌است، که یک تشخیص‌هایی مقدس خودش دارد و با تشخیصش رفتار می‌کند. ابوموسی اشعری با تشخیصش علی را کنار زد، شریح‌قاضی با تشخیصش امام‌حسین {{علیه}} را کافر کرد و آن دو نفر با تشخیصشان اسلام را در برابر ولایت قرار دادند و زهرای‌عزیز را کشتند و یا در جنگ صفین یاران علی با تشخیصشان قرآن‌های معاویه را نزدند. 

چرا بی‌دین از دنیا می‌روید؟ چون تمام اعمال شما فاسد است، مکه شما فاسد است. کربلا رفتنت فاسد است. صدقاتت فاسد است. چرا؟ اگر این‌ها به‌درد می‌خورد که نمی‌گفت بی‌دین می‌روی. روی امر نیست. شما کربلا و مکه و صدقات می‌دهی که ثواب کنی اما با امر نمی‌روی. دین یک‌حرف دیگری است. دین نخواستن این‌هاست. تو این‌را می‌خواهی او را هم می‌خواهی، عمر را می‌خواهی علی را هم می‌خواهی. 

چرا اسلام بی‌علی کفر است؟ چون حقیقت اسلام ولایت است. چون قبولی اسلام ولایت است. مگر آن‌ها اسلام ندارند. پس چرا کافر و مرتدند. نه حقیقت اسلام، حقیقت تمام خلقت علی‌بن‌ابی‌طالب است. 

چرا می‌گوید یکی با دین از دنیا نمی‌روید؟ آن‌ها علی را گذاشتند کنار، جلسه بنی‌ساعده درست کردند. تا قیام‌قیامت مردم گمراه شدند. شما هم تجددی شدید. رفتید دنبال تلویزیون و ویدئو و ماهواره. 

به تمام آیات قرآن، به سی‌جزء کلام‌الله، سرتاسر قم، این حرف‌ها نیست. سرتاسر ایران این حرف‌ها نیست. فقط همین‌جا این حرف‌هاست. کجا این حرف‌هاست؟ فقط اسلام است. قدردانی کنید رفقای‌عزیز. از این حرف‌ها. دفترهایتان را به لوح و قلم اتصال است نه به خلق. این دفترها به لوح و قلم اتصال است، نه تأیید خلق. این دفترها به لوح و قلم اتصال است نه به خیالهای باطل. به تمام آیات قرآن، تمام دفترهای اهل این جلسه را ریخت توی کامپیوتر گفت سالم. کجا سالم است؟ 
[حاج‌آقا:]}}
می‌خواهم ان‌شاءالله یک نوار از اول که حضرت‌زینب {{علیها}} حرکت کردند از کربلا رو به شام می‌خواهم بگویم، یک نوار داشته‌باشیم. {{دقیقه|45}}

'''السلام علیک یا اباعبدالله، السلام علیکم و رحمة‌الله و برکاته، السلام علی‌الحسین و علی‌بن‌الحسین و اولاد الحسین و رحمة‌الله و برکاته'''

{{موضوع|قضایای قبل از کربلا}}
ابتدای هر کاری یعنی شروع هر کاری آن‌ها یک مقصد دارند. مقصدشان خودشان هستند. خب، آن‌ها یک ادعایی می‌کنند، همیشه آمدند، یکی ادعای خدایی کرده، یکی ادعای امامت کرده، یکی ادعای اولی الامری کرده ادعاها در دنیا خیلی زیاد است؛ اما این‌ها ادعاست، کسی‌که خدا تأیید کرده‌است، آن درست‌است. امام‌حسین {{علیه}} را خدا تأیید کرده‌است. این‌که نمی‌شود یک خلیفه بگوید تو به حرف من برو. آن یک چند روزی یک شعاعی دارد و اما من‌بعد تکذیب می‌شود. آن دو نفر آمدند ادعا کردند به علی‌بن‌ابی‌طالب {{علیه}} گفتند بیا به حرف ما باش. دید نمی‌آید و طناب گردنش انداختند و چقدر او را هل دادند؛ اما علی {{علیه}} بیعت نکرد. این‌ها آمدند برای امام‌حسین {{علیه}} هم همین‌کار را کردند. آمدند چند نفر را روانه کرد، گفت: با ما بیعت کند و ما را قبول کند. 

من یک‌دفعه دیگر هم یک اشاره‌ای کردم، امام‌حسین {{علیه}} با آن‌هایی که با او آمدند صحبت کرد، گفت: آخر من چه‌کسی را قبول کنم؟ این‌ها آمدند مادر ما را کشتند و ابوسفیان آمد گفت چرا این‌کار را کردی؟ گفت: حرف نزن، پسرت را والی شام می‌کنم. یعنی به یزید گفت: پدرت والی شام بود، تو هم مشابه آن هستی، تو را که خدا معلوم نکرده که من بیایم تو را قبول کنم. تو باید بیایی و ما را قبول کنی. گفت: من تو را می‌کشم، باید قبول کنی. 

آمدند و گفت: یا بیعت کند یا او را بکش. دور خانه امام‌حسین {{علیه}} ریختند، بنی‌هاشم دور خانه ریختند، والی مدینه دید نمی‌شود. از طرفی هم امام‌حسین {{علیه}} دید او را می‌کشند، گفت: پا شو برویم مکه. اف، بر دهن تو که می‌گویی اگر می‌خواست او کشته شود چرا زن و بچه‌اش را برد، یعنی زن و بچه‌اش را به کشتن داد؟ نفهم، حرفت این‌است. من عقیده‌ام این‌است که این‌ها اگر حرف ولایت نزدند، بهتر است. برو حرف خودت را بزن، به ولایت چه‌کار داری؟ 

حالا امام‌حسین {{علیه}} آمده مکه، امن و امان است دیگر. خیلی مکه امن و امان است، اما مکه شناختن اصل است، نه مکه آمدن. اغلب حاجی‌های آخرالزمان مکه می‌روند نه این‌که مکه را بشناسند. کدام‌یک از ما مکه را می‌شناسیم؟ اگر می‌شناختیم چرا هنگامی که امام‌سجّاد {{علیه}} بین انگشتانش را باز کرد، همه حیوان بودند؟ حیوانات بودند که امام‌حسین {{علیه}} ما را کشتند. الان هم ادامه دارد. یک‌قدری ملاحظه می‌کنم وگرنه الان می‌گویم تو الان همان هستی یا نیستی. 

آمده، رفته امام‌حسین {{علیه}} را کشته، حالا آمده یک پشه را کشته، آمده می‌گوید حکم این چیست؟ {{دقیقه|50}} این مقدس است. می‌گوید حکمش چیست که من یک پشه کشتم؟ ببین، شیطان چه‌کار می‌کند. چطور پیش رفته‌است؟ در قلب او آمده لانه گذاشته. 

حالا امام‌حسین {{علیه}} چه‌کار کند؟ دید این‌جا هم می‌خواهند او را بکشند. خدا حاج‌شیخ‌عباس را رحمت کند. گفت شمشیر لای احرامهایشان بود، آمده امامِ خودش را بکشد، ثواب کند و بهشت برود، چرا؟ به امر خلیفه وقت! این خلیفه وقت است، نه خلیفه امر. جگر من کباب است که شما خلیفه وقت را با خلیفه امر فرق نمی‌گذارید. همه هم دنبالش هستیم. متقی چه‌کار کند؟ از نفهمی مردم خودکشی کنم؟ من به مرگ افتخار می‌کنم؛ اما مرگ با شرافت. مرگ با غصه زهرا {{علیها}}، مرگ با غصه حسین {{علیه}}، مرگ با غصه علی {{علیه}}. حالا می‌گویند احترام خانه می‌رود، دید آن‌جا محل ترور می‌شود. 

امام‌حسین {{علیه}} دید این‌ها یک‌بار نامه داده‌اند حرکت کرد. حالا که حرکت کرده، دید به خیالش این‌ها همه آمدند به استقبالش. این‌ها همه دشمن هستند که کربلا آمدند. چه‌کار کرد؟ حر گفت: حالا بیا بیعت کنید. گفت: من نمی‌کنم. ابن‌زیاد جلوتر از این‌که امام‌حسین {{علیه}} بیاید تهیه خودش را دیده‌بود. رفت خانه شریح و با قلمدان زد توی سرش و پولها را آورد آن‌جا. گفت: هر چه می‌خواهی بردار. توی مجتهد وقت هستی و هر چه می‌خواهی بردار. دفعه دیگر آمد. خدا حاج‌شیخ‌عباس را رحمت کند، گفت: این‌قدر پولها بود که باید بلند می‌شد تا شریح را می‌دید. شریح باید قتل را امضاء کند که مردم دنبالش بیایند. تمام شما هم دنبالش هستید. مگر می‌توانم بگویم؟ من را ترور می‌کنند، امروز آن حرف واقعی زدن ترور است. چه‌کار کنم؟ 

شریح‌قاضی القضات است دیگر، ابن‌زیاد به او گفت: شریح، اگر حسین بیاید تو دیگر جای پا نداری، حالا از شریح مساله سراغ گرفت. یک آخوندی گفت: شریح، مساله سراغ گرفته، گفتم: این مسأله سراغ گرفته که قتل امام‌حسین {{علیه}} را امضاء کند؟ چرا این حرف را می‌زند؟ چون شریح هم آخوند بوده می‌خواهند او را رد کنند، {{دقیقه|55}} هر چند کشتن امام‌حسین {{علیه}} است. آخوند می‌خواهد او را رد کند. مگر ولایت کافر می‌شود؟ تو کافر می‌شوی. مگر نور خدا کافر می‌شود؟ چه‌خبر است؟ خوش به حال شما که در یک‌قسمتش نمی‌فهمید. خب، حالا نوشت و فتوای شریح را اعلام کردند. 

وقتی کسی رفت پیش امام‌صادق {{علیه}}، گفت: یابن رسول‌الله، من کاتب بودم، امام‌صادق {{علیه}} گریه کرد، گفت: یکی کاتب شدید، یکی اسب نعل کردید، جد من را کشتید. تمام این‌ها شریکند. به در و دیوار نوشت، خدایا، نگهم‌دار. این‌قدر دیشب به امام‌زمان {{عج}} التماس کردم که نگهم دارد. نمی‌توانم حرفم را بزنم. چه‌خبر است؟ حالا ابن‌زیاد نفر می‌خواهد. این‌ها می‌رفتند از دهات نفر می‌آوردند. مردم می‌دیدند خب، همه این‌طرف هستند، خب مگر شریح‌قاضی آدم بدی بوده؟ قاضی‌القضات تمام مملکت بود، مگر ابوموسی اشعری بد بوده؟ اعجاز داشته، مردم می‌دیدند همه این‌طرف هستند، همه آمدند و شرکت کردند. هفتاد هزار نفر شدند. هیچ‌کس نبود که حرف ولایت بزند، همه‌اش حرف اسلام بود. 

حالا چه‌کار کردند؟ بالاخره فوج‌فوج لشکر آمد. ام‌کلثوم دوید پیش زینب {{علیها}}، گفت: خواهر، فوج‌فوج همه می‌آیند و می‌روند طرف ابن‌زیاد. آقا ابالفضل گفت: خواهر، ناراحت نشو، فردا دیاری را در این صحرای‌کربلا باقی نمی‌گذارم، علی‌اکبر به میمنه می‌زند، من هم به میسره می‌زنم. امام‌حسین {{علیه}} صدای آقا ابوالفضل را شنید. شمشیر حضرت ابالفضل را شکست. فرمود: عباس‌جان، برو آب بیاور. چرا این‌کار را کرد؟ آقا رسول‌الله {{صلی}} گفت: حسین‌جان، خدا می‌خواهد تو را کشته ببیند. آرام، کجا این حرف معلوم شد؟ آن‌موقعی‌که زعفر آمد و گفت: من همه این‌ها را پایین می‌کشم. امام فرمود: نه، دوباره گفت، امام فرمود: زعفر، نفسهایی که این‌ها می‌کشند، نگفت در قبضه خداست، گفت، در قبضه من است، خدا در قبضه من گذاشته‌است. 

{{موضوع|قضایای روز عاشورا}}
حالا ریختند و امام‌حسین {{علیه}} را شهید کردند و آقا ابولفضل را هم شهید کردند، افتخار می‌کنند ما کافرکُش هستیم. این ولایت‌کش است، اسلام‌کش است. چه‌کار می‌کنند؟ حالا امام‌حسین {{علیه}} آمد با اهل‌خیمه وداع کند. خواهر جان، من تا این‌جا بودم. من شهید می‌شوم تا حتی طفل صغیرم هم شهید می‌شود. خواهر جان، تو باید دو تا کار کنی: یکی اسب بی‌صاحبم که می‌آید این بچه‌ها همه می‌ریزند بیرون، اسب این‌ها را راهنمایی می‌کند. همین‌سان اسب یواش‌یواش می‌آید، به بچه‌ها می‌گوید بیایید بیایید. {{دقیقه|60}} نگذار بچه‌ها بیایند. یکی هم زینب {{علیها}} غش کرد. امام دست در قلب زینب {{علیها}} گذاشت و تصرف ولایت کرد. او را به این‌مردم مسلط کرد که استقامت داشته‌باشد. 

یکی از آقایان گفته‌بود معلوم نیست که امام‌حسین {{علیه}} دست در قلب زینب گذاشته‌باشد. چه‌چیزی را می‌گویی معلوم نیست؟ چه‌چیزی می‌گویی؟ آخر تو چه‌کار به این‌کارها را داری؟ آرام باشید. آخر عمرت هست. این حرف چیست که می‌زنی؟ آمدند امام‌حسین {{علیه}} را کشتند و آمدند ریختند در خیمه‌ها، زینب {{علیها}} دوید پیش حضرت‌سجاد {{علیه}}، تا حالا می‌گفت پسر برادر، حالا گفت: یا حجة‌الله، این‌ها خیمه را آتش زدند. خدا حاج‌شیخ‌عباس را رحمت کند. گفت: آیا ما باید بسوزیم؟ گفت: عمه‌جان، «علیکن بالفرار». بچه‌ها فرار کنند. همه در بیابانها فرار کردند. یک بچه‌ای دامنش آتش گرفته‌بود، یک‌نفر آمد خاموش کند، بچه یک مهربانی دید، به او گفت: راه نجف از کجاست؟ گفت: چه‌کار داری؟ گفت: بروم پدرم را خبر کنم. 

خلاصه، یک‌وقت زینب {{علیها}} دید اسب بی‌صاحبش آمد، تمام بچه‌ها را راهنمایی کرد، دنبال اسب نرفت. 

حالا می‌خواهند این‌ها را حرکت دهند، لشکر ابن‌زیاد این‌ها را نمی‌دیدند. دهنت پر از آتش می‌شود که یک اشاره‌ای کردی [که به این‌ها صدمه وارد شد]. حاج‌شیخ‌عباس فرمود این‌ها صدمه‌شان تا موقعی بود که امام‌حسین {{علیه}} بود. 

حالا این‌ها را نمی‌دیدند. زینب {{علیها}} گفت: بروید کنار اول این‌ها را سوار کنم. خودشان اقرار کردند که این‌ها را نمی‌دیدند، گفتند صدایشان را می‌شنویم، اما آن‌ها را نمی‌بینیم. گفت عمه‌ام آن‌ها را سوار کند. زینب {{علیها}} همه را سوار کرد، یک‌وقت زینب {{علیها}} نگاه کرد به طرف علقمه، گفت: عباس‌جان، وقتی می‌خواستم سوار شوم، زانویت را جمع می‌کردی من پایت را روی زانویت بگذارم. عباس‌جان، خداحافظی با عباس کرد و این‌ها را حرکت دادند. 

حالا امام‌سجّاد {{علیه}} به زعفر که گفت این‌ها را پایین می‌کِشم گفت: دنبال ما بیا. آن‌ها تا متوجه نبودند، بر روی دیوار نوشته می‌شد لعنت به قاتلان امام‌حسین {{علیه}}، آن‌ها آن دست را نمی‌دیدند، زعفر می‌نوشت. این‌ها به نزدیک شام رسیدند. امام‌سجّاد {{علیه}} گفت: ما را از دروازه‌ای ببرید که خیلی جمعیت نباشد. اف بر تو مسلمان، حالا همه آمدند در دروازه با گهواره‌های طلا، گهواره‌های آنچنانی {{دقیقه|65}} بچه‌هایشان را آوردند، گفتند: یزید کافر کشته‌است، و پیروز شده‌است. همه در دروازه آمدند. آخر، آن‌موقع دروازه بود. من هم یادم می‌آید بچه بودم، دروازه قلعه. این‌ها را از دروازه‌ساعات بردند. حالا همه مردم کف می‌زنند و خوشحالی می‌کنند، امام‌حسین {{علیه}} به زینب گفته‌بود: خواهر، تو باید دو تا صحبت بکنی. یکی در مجلس شام، یکی هم در دروازه‌کوفه. این‌ها نان و خرما می‌آوردند و آن‌جا پرت می‌کردند، زینب گفت: ما ذوی القربی پیامبریم و صدقه برایمان حرام است. 

زینب در دروازه‌کوفه یک سخنرانی کرد، زینب گفت: ماییم ذوی القربی پیامبر {{صلی}}. خبر به ابن‌زیاد دادند که ابن‌زیاد، اگر سخن زینب یک‌قدری دیگر ادامه یابد، همه دارند گریه می‌کنند. زینب وقتی می‌خواست صحبت کند، ابن‌زیاد گفت قیل و قال کنید، یک‌دفعه زینب گفت: اسکت، خدا رحمت کند حاج‌شیخ‌عباس را، گفت: شتر دیگر پایش را حرکت نداد. نفسها همه در سینه‌ها حبس شد. زینب خطبه‌اش را خواند. این‌ها همه گریه کردند. یک‌وقت ابن‌زیاد گفت: سر برادرش را ببرید. سر امام‌حسین {{علیه}} را جلوی زینب آوردند. زینب گفت: 

{{شعر}}
{{ب|عزیز من، تو که با ما مهربان بودی و رفتی|چرا در خانه خولی به مهمانی رفتی؟}} 
{{پایان شعر}}

آخر، شمر سر امام‌حسین {{علیه}} را برید و به خولی داد و گفت: برو هر چه جایزه گرفتی قسمت کنیم. خولی به خانه آمد و شب بود، سر امام‌حسین {{علیه}} را درون تنور گذاشت. زن خولی بیرون آمد، دید هودجی از آسمان به زمین آمد و چند زن مجلله روی زمین آمدند. حضرت‌زهرا {{علیها}} سر امام‌حسین {{علیه}} را در بغل گرفت و می‌گوید حسین، یک‌دفعه زن خولی فریاد کشید، گفت: تو پسر پیامبر {{صلی}} را کشتی؟ حالا همین سر را آورده، شاید یک‌ذره خاک روی این سر بوده. زینب گفت: کی به‌سر تو پاشیده خاکستر، حسین‌جان، اگر با من حرف نمی‌زنی با بچه صغیر حرف بزن. امام‌حسین {{علیه}} گفت: {{آیه|ام حسبت ان اصحاب‌الکهف و الرقیم کانوا من آیاتنا عجبا|سوره=18|آیه=9}} زینب دید دارد سکته می‌کند سرش را به محمل زد. ابن‌زیاد دید تمام مردم کوفه دارند شورش می‌کنند. یک‌دفعه گفت: این‌ها را رو به شام حرکت بدهید. این‌ها را رو به شام حرکت دادند. {{دقیقه|70}}

{{موضوع|قضایای شام}}
این‌که می‌گویند خرابه، خرابه کجا بود؟ بغل کاخ یزید امپراتور یک دنیا که خرابه نیست. آن‌جا بارانداز بود. می‌خواستند مجلس را آراسته کنند، برای همین هم این‌ها را در آن‌جا نگه‌داشتند. از آن‌جا که مجلس آراسته شد، این‌ها را وارد کردند. حالا وارد مجلس یزید شدند. این‌ها را گویا حاج‌شیخ‌عباس می‌گفت: این‌ها را بسته‌بودند تا متفرق نشوند. حالا وارد شدند. زینب {{علیها}} یک‌قدری خودش را کنار زد. یزید بالای تخت گفت: این کیست که خودش را کنار می‌زند؟ گفتند: زینب. گفت: الحمد لله که خدا برادرت را کشت. زینب {{علیها}} بلند شد و گفت یابن‌الطلقاء، ای کسی‌که جد من، پدرت را آزاد کرده‌است، برادر من را خدا نکشت، لشکر تو کشتند. مردم دیدند، یزید ندا داد: گردنش را بزنید. یک یهودی بلند شد (مسلمان بلند نشد)، گفت: یزید چه‌کار می‌کنی؟ این زن داغدیده است. همان‌جا زینب یک شورشی انداخت که ما بچه‌های پیامبریم. 

خدا همیشه یک ذخیره‌ای گذاشته‌است. یزید می‌خواست غیض زینب را درآورد، با چوب خیزران به لبهای امام‌حسین {{علیه}} اشاره کرد، زینب {{علیها}} گفت: نزن یزید تو چوب کین به این لبان اطهرش. یزید، این لبها را پیامبر {{صلی}} می‌بوسیده. هنده یک‌دفعه از پشت‌پرده خودش را پرت کرد و سر امام‌حسین {{علیه}} را به سینه چسباند. مرتب می‌گفت: حسین، حسین، یزید دید دارد آبرویش می‌ریزد، گفت: این‌ها را به‌مسجد حرکت بدهید. این‌ها را حرکت دادند. یعنی دیگر امام‌جماعت است، حالا رفتند. امام‌سجّاد {{علیه}} گفت: یزید، من بالای چوبها بروم؟ منبری که اسم علی {{علیه}} در آن نباشد چوب است. منبرها چطور شد؟ منبر باید علی {{علیه}} تویش باشد، حسین {{علیه}} تویش باشد نه شخص. اول یزید نمی‌گذاشت، پسرش گفت: بگذار بالای چوب برود. یزید گفت: بابا، اگر برود آبروی ما را می‌ریزد. گفت برود. رفت حالا صحبت کرد. حالا امام‌سجّاد {{علیه}} رفت و قرار گرفت. حمد و ستایش خدا را کرد و گفت ما فرزندان پیامبریم. وقتی صحبت کرد خطاب به یزید کرد، از آن‌جا می‌دویدند در بازار می‌گفتند بدوید، یزید گفته این‌ها کافرند. این‌ها که پسر پیامبرند. امام‌سجّاد {{علیه}} یزید را تکان داد. یزید دید دارد آبرویش می‌ریزد. خلاصه آمد و عذرخواهی کرد. روایت داریم یک‌هفته کاخش را به‌دست امام‌سجّاد {{علیه}} داد. مردم می‌آمدند و سرسلامتی می‌گفتند و آخرش گفت: خدا لعنت کند ابن‌زیاد و ابن‌سعد را. من گفتم بیایید با هم که اسلام دو درقه‌ای نشود. حسین {{علیه}} هم بیاید با ما هماهنگی کند. من نگفتم او را بکش. حالا پول خون تو و پدرت را می‌دهم. اف بر تو، گفت: من نمی‌خواهم پول تو را، گفت: سر پدرم را بده. یک‌آدم امین را هم دنبال ما بکن ما می‌خواهیم برویم مدینه. او بشیر را روانه کرد. {{دقیقه|75}} سر امام‌حسین {{علیه}} را هم داد. یک‌روایت داریم که امام‌سجّاد دید بچه‌ها توان ندارند سر پدرشان را ببینند، سکینه توان ندارد، آمدند پیش امام‌سجّاد، امام دستور داد سر امام‌حسین {{علیه}} را در رأس‌الحسین دفن کردند.

{{موضوع|حرکت به سمت کربلا}}
این‌ها آمدند سر دو راهی. بشیر گفت: می‌خواهید بروید مدینه یا می‌خواهید بروید کربلا؟ امام‌سجّاد {{علیه}} خیلی احترام کرد. گفت از عمه‌ام زینب بپرس. رفت پیش حضرت‌زینب {{علیها}}. زینب {{علیها}} گفت: ما می‌خواهیم کربلا برویم. آمدند کربلا. جابر بود. جابر بلند شد و رفت. 

حالا این‌جا چه‌خبر شد. او می‌گوید اکبرم چه شد؟ او می‌گوید اصغرم چه شد؟ او می‌گوید عونم چه شد؟ او می‌گوید جعفرم چه شد؟ کربلا شد عاشورای دوم. دیدند این‌ها همه از بین می‌روند، امام‌سجّاد {{علیه}} گفت: این‌ها را حرکت بدهید. این‌ها را حرکت دادند رو به مدینه. مدینه که رسیدند، امام‌سجّاد {{علیه}} گفت: بشیر پدرت شاعر بوده. تو برو اهل‌مدینه را خبر کن. او آمد پرچم‌سیاه دست گرفت و وارد مدینه شد. مدینه هم خبر شدند و همه آمدند. گفت: بیایید سر قبر رسول‌الله {{صلی}} می‌گویم. حالا سر قبر رسول‌الله {{صلی}} آمد. آن‌ها هم می‌گویند حسین چه شد؟ آن‌ها هم می‌گویند اکبر چه شد؟ آن‌ها هم می‌گویند قاسم چه شد؟ او می‌گوید ابالفضل چه شد. تمام اهل‌مدینه سراغ می‌گیرند. بشیر گفت: دو مرد باقی مانده. یکی امام‌سجّاد {{علیه}}، یکی امام‌باقر {{علیه}}. خدا می‌داند مدینه چه‌خبر شد. 

{{موضوع|آیا اگر شما اسلام دارید با این مصیبتهایی که سر اهل‌بیت امام‌حسین آمده می‌روی ویدئو و ماهواره می‌زنی؟}}
حالا قربانتان بروم. تو را به حضرت‌عباس، ما چه مسلمانهایی هستیم؟ من به شما گفتم، ما نه اسلام واقعی داریم نه ولایت. این‌که به شما گفتم، اسلام می‌گوید دروغ نگو، می‌گوییم، اسلام می‌گوید خدعه نکن می‌کنیم، اسلام می‌گوید معامله ربوی نکن، می‌کنیم، اسلام می‌گوید بخل نداشته‌باش، داریم. این‌ها را همه اسلام می‌گوید، این‌را که ندارید، ولایت هم ندارید، حالا می‌گوید بی‌دین می‌روید. ما چه‌چیزی داریم؟ آخر شما اگر اسلام دارید تو را به‌وجود امام‌زمان {{عج}}، این مصیبتهایی که سر این‌ها آمده می‌روی ویدئو می‌زنی؟ می‌روی ماهواره می‌زنی؟ می‌روی تلویزیون می‌زنی؟ می‌روی کارهای عشقی می‌کنی؟ می‌روی عروسکها را می‌خری؟ اف بر تو مسلمان، تو اسلام هم نداری، حالا ولایت به‌جای خودش

مگر اسلام نمی‌گوید آمدند یک مساله از پیامبر {{صلی}} بپرسند پسر عباس نگاه کرد. گفت: پسر عباس، خدا چشمت را پر آتش می‌کند؟ تو چه مسلمانی هستی که دختر مردم را آوردی بغل دستت؟ تو اسلام داری؟ اسلام هم نداری. اسلام به ذات خود ندارد عیبی، هر عیب که هست از مسلمانی ماست. تو مسلمانی؟ تو پیامبر {{صلی}} را قبول نداری. باز عمری‌ها {{دقیقه|80}} پیامبر {{صلی}} را قبول دارند، امرش را قبول ندارند، شما پیامبر {{صلی}} را هم قبول ندارید. چه مسلمانهایی هستید، می‌گویید و می‌خندید و حالی‌تان هم نیست. من دیگر آخر عمرم هست، از خدا خواستم این نوار باقی بماند. تو نه اسلام داری نه ولایت. حالا می‌گوید بی‌دین از دنیا می‌روی. آن‌ها امر امیرالمؤمنین {{علیه}}، امر پیامبر {{صلی}} را اطاعت نکردند، آن‌ها رفتند جلسه بنی‌ساعده درست کردند، شما هم چه‌کار می‌کنید؟ 

پس شما نه اسلام دارید نه ولایت، حالا بی‌دین می‌روید. یک فکر برای خودت کن. اسلام می‌گوید دختر مردم را ببر بغل دستت؟ آره، تف بر تو، تف بر تو که می‌روی از آن کاسب چیزی می‌خری. اگر نروید بخرید، آن‌ها دخترها را بیرون می‌کنند. خیلی هم خوشت می‌آید. تو مسلمانی؟ چشمت کور شود که بی‌دین می‌روی، می‌روی پیش آن طرفی‌ها. تو را که پیش حضرت‌زهرا {{علیها}} نمی‌برند. مگر حضرت‌زهرا {{علیها}} نیست که پیامبر {{صلی}} گفت چه عبادتی از برای زن خوب است؟ زهرا گفت: نه او نامحرم را ببیند نه نامحرم او را. تو خواهرت را بردی در بغل یارو، اف بر تو ای مسلمان، می‌گوید می‌خواهم کمک خرجی‌ام بشود! مگر خدا نمی‌گوید: {{آیه|والله خیر الرازقین|سوره=62|آیه=11}}؟. من رزقت را می‌دهم، خدا را به‌قدری یک‌آدم راست‌گو قبول نداری؟ این‌کارها چیست؟ معلوم کردم ما نه اسلام داریم نه ولایت. امام‌زمان {{عج}}، شاهد باش من حرفم را زدم. این‌ها مسئولند که این حرف‌ها را عمل نکنند، من حرفم را امروز زدم.

{{موضوع|دعا}}
خدایا، عاقبتمان را به‌خیر کن. 

خدایا، ما را بیامرز. 

خدایا، ما را برگردان. 

خدایا، ما را بینداز در دامن امام‌زمان {{عج}}. 

خدایا، ما در دامن بدعت‌گذار نینداز. 

خدایا، ما تا حالا نفهمیده بودیم، خدایا، فهم به ما بده. 

خدایا، صبر و بردباری به ما بده. 

خدایا، حقیقت دین به ما بده. 

خدایا، امام‌زمان {{عج}} را از ما راضی و خشنود بگردان. 

خدایا، امروز اربعین است، اربعین یعنی زیارت امام‌حسین {{علیه}}. این‌ها رفتند چه کسانی را زیارت می‌کنند؟ گفتم هر کجا زن و مرد قاطی است، عذاب خدا می‌ریزد، خدایا، این‌مردم عبادتی شدند، ولایتی‌شان کن. خدایا، از این عبادت توبه کنند. خدایا، بفهمند این عبادتها ضلالت است. خدایا، بفهمند عبادت کنند. {{دقیقه|84}}

[[رده: نوارها]] 

{{یا علی}}

==ارجاعات==