منتخب: سلام بر امام‌حسین
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است، حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
گفتار متقی[۱]
رفقای عزیز! یک چیزهایی است که خیلی قُلا [آسان] است، مُزدش هم زیاد است؛ اما همّتش کم است! مثل این‌که اگر شما یک سلام به آقا امام حسین (علیه‌السلام) بدهید، خدا ثواب یک زیارت به شما می‌دهد، این را باید یقین کنید! این همه راه می‌روی! خدا متوکّلان هر زمانی را لعنت کند! این‌قدر این‌ها کرامت‌شان ابعاد دارد؛ همیشه برای مؤمن راهی گذاشتند، می‌گوید: اگر قبر مرا نگذاشتند بیایی زیارت کنی، یک سلام به من بده! امام حسین (علیه‌السلام) به یک سلام قانع است! رفقای عزیز! این را من می‌گویم که إن‌شاءالله امیدوارم همّت داشته باشید.
شخصی بود که در گمرک آمد، می‌خواست به کربلا برود. یکی از این مأموران گمرک که سنّی بود، او را خیلی زد و گفت: برو به علی بگو! این شخص باید اوّل به کاظمین و از آن‌جا به سامرا، سپس به کربلا و از آن‌جا به نجف برود؛ این قاعده‌اش است که آقایانی که زوّار هستند، بهتر از من می‌دانند؛ چون‌که اگر غیر از این‌طور بروند؛ شاید که توهین به آقا امام حسن عسکری و آقا امام هادی (علیهماالسلام) بشود. باید آن‌جا در کاظمین قبر آقا موسی بن جعفر و امام محمّد تقی (علیهماالسلام) را زیارت کنند، بعد به سامرا برای زیارت امام حسن عسکری و امام هادی (علیهماالسلام) بروند، بعد به کربلا و سپس به نجف بروند. این شخص یک‌سره به نجف رفت و گفت: علی‌جان! کتک‌هایی که خوردم را داری می‌بینی، آن‌ها هیچ؛ امّا این‌که گفت: برو به علی بگو! خیلی مرا رنج می‌دهد. دارد می‌گوید که شما نمی‌فهمید و نمی‌دانید. ببین آقاجان! چقدر این آدم به امامِ خودش اطمینان داشت که می‌گوید امامم می‌داند، این حرفی که به من زده، مرا رنج می‌دهد. بیایید یک قدری فکر کنیم! یک‌قدری اندیشه داشته باشیم! ببین چه جور امام‌شناس است، می‌گوید: مرا رنج می‌دهد که آن سنّی می‌گوید تو نمی‌فهمی و نمی‌دانی! خلاصه بیتوته‌ای کرد؛ یک دفعه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به او گفت که من کاری به او ندارم، گفت: یا علی! چرا؟ گفت: حقّ به گردن من دارد.
این مطلب را دو جور علمای اعلام، مروّج احکام نقل کردند؛ حالا هر دو جورش را من می‌گویم. یکی این‌که می‌گویند: یک وقت این آدم پُستش کنار شریعه فرات بود، یک نگاه به این شریعه کرد و گفت: حسین! یک قدری از این آب به تو می‌دادند، چطور می‌شد؟! اشکش جاری شد. یک روایت داریم، می‌فرمایند که نه! این شخص آمد برود، یک سلام به آقا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) داد. امام گفت: این حقّ به گردن ما دارد، ما فعلاً کاری با او نداریم! وقتی‌که این شخص از کربلا برگشت، اتفاقاً در گمرک پُست همان شخص سنّی بود. به او گفت: آیا آن حرف را به علی گفتی؟ گفت: آره! گفت: چه جور شد؟ گفت: علی (علیه‌السلام) این‌جور گفت، ماجرا را برایش تعریف کرد، آن سنّی گفت: قسم به کسی‌که جان همه عالم در قدرتش است! آن‌موقع که من سلام دادم یا این حرف را زدم، هیچ‌کس آن‌جا نبود. ایشان شیعه شد. حالا آقایان ببینید یک سلام به امام حسین (علیه‌السلام) دادن، یک سلام به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) دادن چه اثری دارد، چرا کوتاهی می‌کنید؟! [۲]
روایت داریم که این‌طوری به امام حسین (علیه‌السلام) سلام بدهید: «السلام علیک یا أباعبدالله. السلام علیک یابن رسول الله. السّلام علیک یابن امیرالمؤمنین. السلام علیک یابن فاطمة الزّهراء. السلام علیک یابن خدیجة الکبری. السلام علیکم و رحمة الله و برکاته.»
حالا اگر خیلی زور به شما می‌آید و خلاصه برایتان سخت است! بگویید: «السلام علیک یا أباعبدالله، السلام علیکم و رحمةالله و برکاته.» این‌قدر که می‌توانید بگویید! روایت داریم که ثوابِ یک زیارتِ بدون زحمت، در نامه اعمال شما نوشته می‌شود. [۳]
به من اشاره‌شد که هر موقع که می‌خواهی حرف بزنی، سلام به امام‌حسین (علیه‌السلام) بده! این سلامی که به امام حسین (علیه‌السلام) می‌دهیم، باید از تمام گلبول‌های خون‌مان و اشیای بدن‌مان، باور کنیم که امام حسین (علیه‌السلام) زنده‌است و سلامتی‌اش را بخواهیم. به مُرده که کسی سلام نمی‌دهد. از کجا این مطلب را بفهمیم؟ مگر سرِ امام حسین (علیه‌السلام) قرآن نخواند؟ مگر نگفت «أم حَسِبتَ أنّ أصحابَ الکهف و الرّقیم کانوا مِن آیاتنا عَجَباً»[۴]؟ امام که نمی‌میرد! چرا این‌قدر ما ولایت‌مان ضعیف‌است؟! [۵]
ارجاعات
- ↑ شجره توحید 78 (اول سخنرانی) و سیزده رجب 78 (دقیقه 1 و 2)
- ↑ شجره توحید 75
- ↑ احترام ولایت
- ↑ (سوره الكهف، آیه ۹)
- ↑ سیزده رجب 78
