السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة‌الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است. حضرت‌زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته‌باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
گفتار متقی[۱]
روایت صحیح داریم: قوم حضرت‌موسی برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه می‌کردند. عاشورا بوده، امام‌حسین (علیه‌السلام) هم می‌فرماید: هر روز عاشوراست. این‌چه گریه‌ای است که اگر پلک چشمت تَر بشود، خدا تمام گناهانت را می‌آمرزد؛ حتّی اگر به اندازه گناه جنّ و انس باشد؟ این‌جا دارد عظمت حسین (علیه‌السلام) را معلوم می‌کند. مگر تو هفتاد سالت نیست؟! هفتاد سال که گناه ثقلین نمی‌کنی! آیا این حرف‌ها در دل‌تان جلوه کرده؟ از این حرف‌ها قدردانی کنید! والله! حرف من نیست. از کجا می‌گویی دارد عظمت امام‌حسین (علیه‌السلام) را معلوم می‌کند؟ مگر نمی‌فرماید هر کسی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را به «الیوم أکملت لکم دینکم» قبول نداشته‌باشد، عبادت ثقلین کند، او را می‌سوزانم؟! آخر چه‌کسی عبادت ثقلین می‌کند؟! خدا دارد عظمت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را معلوم می‌کند؛ یعنی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) این‌قدر عظمت دارد که یک محبّتش را به تمام عبادت ثقلین صلح می‌کند.
این‌جا هم خدا دارد عظمت امام‌حسین (علیه‌السلام) را معلوم می‌کند که می‌گوید هر کسی برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه کند، گناه جنّ و انس را هم کرده‌باشد، او را می‌آمرزم. این به تو خیلی ربطی ندارد؛ اما ربطش چیه؟ ربطش این‌است که امام‌حسین (علیه‌السلام) را بشناسی، ربطش این‌است که بدانی امام‌حسین (علیه‌السلام) یعنی‌چه؟ ربطش این‌است که بدانی چقدر عظمت دارد که خدای تبارک و تعالی گناه ثقلین را کرده‌باشی و پلک چشمت به‌واسطه امام‌حسین (علیه‌السلام) تَر بشود، تو را می‌آمرزد؛ اما اگر کسی حسین‌شناس باشد، گناه نمی‌کند. قدر این حرف را بدانید! والله! اگر یک‌سال در این حرف کار بکنید، کار نکردید! این‌قدر به نظر من این حرف اهمیت دارد که باید حسین‌شناس باشی و معرفت داشته‌باشی و گریه کنی. حالا من به شما می‌گویم تا این حرف را قبول کنید! عزیزان من! مگر ابن‌سعد گناه ثقلین کرد؟ نه! به خون امام‌حسین (علیه‌السلام) شرکت کرد. این‌قدر گریه کرد که از ریش نحس نجسش اشک می‌چکید، چرا اهل‌جهنّم است؟ چرا خدا او را نیامرزید؟ چون گریه‌اش از روی کفر بلند می‌شد؛ پس گریه باید از روی محبّت باشد؛ تا ارزش داشته‌باشد. توجّه بفرمایید!
درباره امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) داریم: وقتی‌که شهید شد، منادی ندا داد: ارکان خدا شکست؛ اما حالا که امام‌حسین (علیه‌السلام) شهید شده، درخت، ریگ، عرش، آسمان، بهشت، جنّات، جهنّم گریه می‌کند. حالا عزیز من! این گریه‌ای که تو می‌کنی باید این‌جوری باشد. اگر تو برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه کنی که گناهانت را بیامرزد، این گریه نتیجه ندارد، ارزش ندارد. چرا ارزش ندارد؟ این مثل این‌است که من الآن پنجاه‌هزارتومان قرض دارم، می‌گویم شما بیا پنجاه‌هزارتومان به‌من بده تا قرضم را بدهم. این ارزش ندارد، من تو را نمی‌خواهم که! پس برای چه تو را می‌خواهم؟ برای این‌که قرضم را بدهی و مشکلم را حلّ کنی؛ پس اگر برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه کنی تا خدا گناهانت را بیامرزد، مثل همان‌است؛ [یعنی با خدا معامله کردی]. حالا ما باید چه‌جور باشیم؟ ما باید برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه کنیم که چرا توهین به او شده؟! اگر تو این‌جوری باشی، گناهانت هم آمرزیده می‌شود؛ یعنی معرفت درباره آقا امام‌حسین (علیه‌السلام) داشته‌باشی.
قبلاً گفتم: ما سه نوع گریه داریم: گریه کفر به ولایت که برای بیچارگی این‌ها گریه کنیم. گریه عُقده که برای مشکلات خودمان گریه کنیم؛ اما یک گریه‌ای است که امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌کند؛ می‌فرماید: صبح و شام گریه می‌کنم، اگر اشک چشمم تمام شود، خون گریه می‌کنم؛ به‌خاطر توهینی که به عمّه‌ام شد. تو باید معصوم باشی و گریه کنی، مصداق برای شما بیاورم: مگر بهشت و فردوس، آسمان، ریگ، جهنّم می‌خواهند آمرزیده شوند که گریه می‌کنند؟ نه! تو هم باید این‌جور برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه کنی؛ این‌است معرفت به امام‌حسین (علیه‌السلام)! مگر آن‌ها نسبت به خودشان معصوم نیستند؟! تو هم باید نسبت به امام‌حسین (علیه‌السلام) معصوم باشی؛ نه این‌که گناه کنی و با گریه خدا گناهانت را بیامرزد! حیف از آن مرغ‌هایی که می‌خوری!
حالا چرا تمام اشیای خلقت برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه می‌کنند؟ آیا می‌دانید چرا؟ وقتی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) شهید شد، منادی ندا داد: ارکان خدا شکست؛ اما نگفت تمام خلقت برای امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) گریه می‌کند؛ فقط برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گفته؛ چون‌که امام‌حسین (علیه‌السلام) جسارتش افشا شد؛ یعنی اسب به بدن امام‌حسین (علیه‌السلام) تازاندند، سرش را چهل‌منزل بردند. جنایت‌شان را افشا کردند، این مصیبت یک مصیبتی بود که این‌ها افشا کردند، خدای تبارک و تعالی هم افشا می‌کند. جسارت به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) یک ثانیه بود، شمشیر به فرق مبارکش زدند. جسارت به امام‌حسن (علیه‌السلام) این‌بود که به او زهر دادند؛ اما جسارت به امام‌حسین (علیه‌السلام) را افشا کردند، حالا خدا هم عظمت امام‌حسین (علیه‌السلام) را افشا می‌کند و می‌گوید اگر پلک چشمت تَر بشود، خدا از تمام گناهانت می‌گذرد، حتّی اگر گناه جنّ و انس را کرده‌باشی؛ اما معصوم باشی، نه این‌که بخواهی گناهانت را بیامرزد.
عزیزان من! اگر شما هم با خدا باشید، خدا افشایتان می‌کند. چرا می‌گوید اگر توهین به یک مؤمن کردی، خانه مرا خراب کردی؟ دارد تو را هم افشا می‌کند. من نمی‌خواهم خودم را افشا کنم؛ اما یک‌چیزهایی را یادتان می‌دهم. من روز عاشورا که می‌شد، پابرهنه می‌شدم، سرِ باز می‌دویدم، یک‌چرخ هم داشتم، تا آن‌جا که می‌توانستم در بیابان می‌رفتم که هیچ‌کس نباشد. فقط برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه می‌کردم و سلام به امام‌حسین (علیه‌السلام) می‌دادم. بعضی‌وقت‌ها هم می‌گفتم آن‌ها خاک بر سرشان می‌ریختند، من هم می‌ریختم، تا بعد از ظهر آن‌جا بودم. [۲]
امام‌حسین (علیه‌السلام) سفینه نجات است. تمام خلقت؛ یعنی آسمان، لوح، قلم، بهشت و فردوس؛ تا حتّی جهنّم برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه می‌کند. یکی از علماء از من سؤال کرد: جهنّم که در غضب خداست، برای چه گریه می‌کند؟ گفتم: از روی هماهنگی گریه می‌کند، می‌خواهد با تمام خلقت هماهنگ باشد. بعد به این آقا گفتم: یک گریه‌ای داریم که گریه ذوق است، یک گریه‌هایی است که گریه بی‌اختیاری است، شما الآن یک‌دفعه چشمت به قبر آقا علی‌بن‌موسی الرضا (علیهماالسلام) یا آقا امام‌حسین (علیه‌السلام) می‌افتد، گریه می‌کنی؛ این گریه ذوق است. پدرت یا پسرت می‌خواهد به مکّه برود، یک‌مرتبه گریه می‌کنی، این گریه ذوق است. این گریه‌ها تکذیب‌نشده؛ اما اگر می‌گوید برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه کن! دارد به شما دستور می‌دهد که امام‌حسین (علیه‌السلام) سفینه نجات است. شما وقتی حساب می‌کنی، می‌بینی که تمام این‌ها نور واحدند؛ یکی هستند، همه‌شان از نور خدا به‌وجود آمده‌اند؛ اما خدا هر کسی را یک حسابی رویش می‌کند؛ پس هر گریه‌ای که گریه نیست. گریه‌ای که تأیید باشد، گریه‌ای که از روی ولایت بلند شود، نه از روی نجاست. ابن‌سعد گریه‌اش از روی نجاست و خباثت بود؛ این گریه ارزش ندارد. گریه‌ای ارزش دارد که از ولایت سرچشمه بگیرد.
روایت داریم که خود ولایت هم گریه می‌کند. چرا خود ولایت گریه می‌کند؟ خدای تبارک و تعالی مقصدش ولایت است، مقصدش علی (علیه‌السلام) است، مقصدش حسین (علیه‌السلام) است؛ اما خدا یک خواست دارد، حالا به خواست خدا جسارت شده‌است. خدا ناراحت است، حالا ولایت برای خواست خدا گریه می‌کند؛ چون به خواست خدا خدشه خورده‌است. به خواست خدا توهین شده‌است. می‌گوید اگر به یک شیعه توهین کنی، هیچ‌عبادتت را قبول نمی‌کنم؟ می‌گوید چرا توهین کردی؟ همان‌طور که می‌گوید اگر حبّ امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نداشته‌باشی، عبادت ثقلین کنی، تو را نمی‌آمرزم؛ پس این حرف صحیح است که خدا یک خواست دارد. حالا چرا این‌ها این‌جورند؟ به عقیده ولایتی من دارند نجوا می‌کنند. [۳]
گریه خیلی جاها منع شده. فقط برای امام‌حسین (علیه‌السلام) باید گریه کرد، ایراد می‌کنند که چطور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در فوت پسرش ابراهیم گریه کرد؟ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) گریه‌اش شکرانه بود. آقا امام‌حسین (علیه‌السلام) روی زانویش بود، ابراهیم هم روی زانوی دیگرش بود، دست بر سر این دو می‌کشید و کیف می‌کرد. جبرئیل نازل‌شد: یا محمّد! کیف می‌کنی؟ یکی از این‌ها را باید قربانی یکی‌دیگر کنی. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) حساب کرد که چه‌کار کنم؟ اگر حسین (علیه‌السلام) را قربانی کنم، زهرا (علیهاالسلام) ناراحت می‌شود، علی (علیه‌السلام) ناراحت می‌شود، خودش ناراحت می‌شود، زینب (علیهاالسلام) هم ناراحت می‌شود. گفت: ابراهیم را فدا می‌کنم. حالا که ابراهیم را فدا کرده، گفت قبرش را محکم کن! بعد فرمود: خدا رحمت کند کسی را که محکم کار کند. اگر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) گریه می‌کرد، گریه‌اش شکرانه بود؛ می‌گفت: خدایا! شکر، تا من رفتم یک‌ذرّه کیف کنم، جلوی مرا گرفتی. خدایا! شکر که من ابراهیم را فدای حسین (علیه‌السلام) کردم. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) گریه شوق می‌کند؛ نه برای ابراهیم، جان ابراهیم در دستش است؛ این‌که گریه ندارد!
آقا امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) درباره مادرش خیلی دخالت نمی‌کند، در صحرای‌کربلا هم خیلی دخالت نمی‌کند؛ اما می‌گوید گریه می‌کنم، اشک چشمم تمام شود، خون گریه می‌کنم؛ به‌خاطر توهینی که به عمّه‌ام زینب (علیهاالسلام) شد. رفقای‌عزیز! بیایید گریه‌ای که امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌کند را بکنید! گریه‌هایی نکنید که از جیب‌تان می‌رود. [۴]
- ↑ عظمت گریه با معرفت 81 (دقیقه 11 و 17 و 21 و 23) و گریه ولایت (دقیقه 30 و 38)
- ↑ عظمت گریه با معرفت 81
- ↑ گریه ولایت 77
- ↑ گریه 84
