روایت: شیعه زمان غیبت افضل تمام زمان‌هاست
عَنْ أَبِی‌حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عَنْ أَبِی‌خَالِدٍ الْکَابُلِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام قَالَ: تَمْتَدُّ الْغَیْبَةُ بِوَلِیِّ اللَّهِ الثَّانِی عَشَرَ مِنْ أَوْصِیَاءِ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُ. یَا أَبَا‌خَالِدٍ! إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ، لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَی ذِکْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِی ذَلِکَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِینَ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله بِالسَّیْفِ، أُولَئِکَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً وَ قَالَ علیه‌السلام: انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنْ أَعْظَمِ الْفَرَجِ.
امام سجاد علیه‌السلام: غیبت ولی خدا، دوازدهمین نفر از جانشینان رسول خدا صلی الله علیه و آله و امامان بعد از او طولانی می‌شود. ای ابو‌خالد! مردم زمان غیبت او که معتقد به امامت او می‌باشند و منتظر ظهور او هستند، از مردم تمام زمان‌ها افضلند، زیرا خداوند که ذکرش متعال است عقل و فهم و معرفتی به آنها عطا کرده که غیبت در نزد آنها حکم مشاهده را دارد و خداوند آنها را در آن زمان مثل کسانی قرار داده که در پیش روی رسول خدا با شمشیر پیکار کرده‌اند. آنها مخلصان حقیقی و شیعیان راستگوی ما هستند که مردم را به طور آشکار و نهان به دین خدا می‌خوانند. و نیز فرمود: انتظار فرج از بزرگ‌ترین فرج‌هاست.
بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۲۲
رَسُولُ اَللهِ صَلَّى اَلله عَلَيْهِ وَ آلِهِ: طُوبَی لِمَنْ أَدْرَکَ قَائِمَ أَهْلِ بَیْتِی وَ هُوَ یَأْتَمُّ بِهِ فِی غَیْبَتِهِ قَبْلَ قِیَامِهِ وَ یَتَوَلَّی أَوْلِیَاءَهُ وَ یُعَادِی أَعْدَاءَهُ، ذَاکَ مِنْ رُفَقَائِی وَ ذَوِی مَوَدَّتِی وَ أَکْرَمِ أُمَّتِی عَلَیَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.
رسول الله صلی الله علیه و آله: خوش به حال کسی که قائم اهل‌بیت مرا درک کند در حالی که در غیبت او و قبل از قیامش از او پیروی می‌کند و دوستان او را دوست دارد و دشمنانش را دشمن می‌دارد؛ این شخص از رفقای من و محبان من می‌باشد و روز قیامت، گرامی‌ترین امت من نزد من خواهد بود.
کمال الدین، ص۲۷۱
