روایت: بوی شیعه‌ها
امام صادق علیه‌السلام: وَ اللَّهِ إِنِّی لَأُحِبُّ رِيحَكُمْ وَ أَرْوَاحَكُمْ وَ رُؤْيَتَكُمْ وَ زِيَارَتَكُمْ وَ إِنِّکُم لَعَلَى دِينِ اللَّهِ وَ دِينِ مَلَائِكَتِهِ فَأَعِينُوا عَلَى ذَلِكَ بِوَرَعٍ وَ أَنَا فِي الْمَدِينَةِ بِمَنْزِلَةِ الشَّعْرَةِ أَتَقَلْقَلُ حَتَّى أَرَى الرَّجُلَ مِنْكُمْ فَأَسْتَرِيحَ إِلَيْهِ، لاَ وَ اَللَّهِ لاَ يَمُوتُ عَبْدٌ يُحِبُّ اَللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَتَوَلَّى اَلْأَئِمَّةَ فَتَمَسَّهُ اَلنَّارُ أَبَداً.
امام صادق علیه‌السلام: [ای شیعیان!] به خدا سوگند كه من بوی شما را و ارواح شما را دوست دارم و ديدار شما را و زیارت شما را دوست دارم و حقا كه شما بر دين خدا و دين فرشتگانش هستید. پس شما با ورع مرا بر آن يارى كنيد. و من در مدينه مانند يک دانه مو در پیچ و تابم تا یکی از شما را ببينم و آسوده شوم. نه به خدا سوگند بنده‌ای که خدا و رسولش را دوست دارد و ولایت ائمه اطهار را دارد نمی‌میرد مگر این‌که ابداً آتش او را نمی‌سوزاند.
بحارالانوار، ج۶۵، ص۲۸ و سلوة الحزين (الدعوات)، ج۱، ص۲۷۴
