خدایا، اولاً که ما را نگه دار. حالا اگر تقدیر تو شده که ما را ببری، ما با تقدیر تو کاری نداریم. اگر می‌دانی ما بمانیم بی‌دین می‌شویم، ما را ببر.
خدایا، می‌دانی من می‌خواهم توی دنیا حاجت کسی را برآورده کنم و گرنه دنیا را نمی‌خواهم. تو را به حق پنج تن، با ولایت سالم، بدن سالم، جان ما را بگیر. ما در رخت خواب نیفتیم، کسی را اذیت کنیم.
خدایا، تو را به حق پنج تن، این دعاها را مستجاب کن.
خدایا، القاء و افشاء بهمان بده، از خودمان حرف نزنیم.
خدایا، تتمه عمر ما را در راه خودت قرار بده؛ نه در راه بدعت‌گذار و دشمنانت. «اهدنا الصراط المستقیم» در راه صراط مستقیم، علی بن ابی طالب باشیم.
خدایا، ما پابند دنیا نباشیم، طیران کنیم به آسمان
خدایا، حضرت معصومه فرمود: زیارت می‌کنند قبر ما، را اطاعت نمی‌کنند امر ما را. امام رضا گفت: [زیارت] کارشان است؛ ما کارمان نباشد. اگر حضرت معصومه می‌روید، هیکلتان را نبرید، اطاعتتان را ببرید که آنها خوشحال شوند.
خدایا، تتمه عمر ما را در راه خودت و برای خودت قرار بده.
روز عرفه دعا مستجاب است؛ اما باید امروز، شما تا شام یک نیم ساعت، یک ساعت بروید یک گوشه، [من هم همین کار را می‌کردم] دکان را [تعطیل می‌کردم] می‌رفتم مسجدی این کار را می‌کردم.
یکی دعا کنید یاور امام زمان باشیم، امام زمان بیاید، پیرو بدعت‌گذار نباشیم، حتی‌الامکان سخی باشیم، به فکر مردم باشیم.
در عرفه شما باید عارف به حق امام حسین باشید و گرنه این‌ها که می‌خوانند قال و قیل است.
عرفه باید امر این‌ها را اطاعت کنیم.
خدایا، به حق امام حسین ما را عارف کن. حالا که عارف کردی ما امر امام حسین و امر امام زمان را اطاعت کنیم. این‌ها همه امرشان یکی است.
امام حسن، امام حسین، یک امر است. این‌ها همه‌شان امر الله هستند؛ یعنی خودشان امر خدا هستند.
خدایا، تکرار می‌کنم ما را عارف در حق این‌ها قرار بده.
خدایا، هر محبتی در دل ما است به غیر محبت و رضای تو بیرون کن، خدایا با رضایت این‌ها زندگی کنیم؛ خدایا جایگزینش محبت خودت و این‌ها را در دل ما زیاد کن.
خدایا، به حق خود امام حسین، معرفتی که به ما دادی، در راه امام حسین زیاد کن.
خدایا، کسی که از ما دور است از ما دور کن، آنها که به تو نزدیک‌تر هستند، به ما نزدیک کن. خدایا، از شر این‌ها ما را حفظ کن؛ شر این‌ها را به خودشان برگردان.
خدایا، به عدد برگهایی که ریخته تو را شکر، به عدد ملائکه آسمان، به عدد ریگهایی بیابان تو را شکر. خدایا این‌ها همه‌اش عدد است، بی عدد تو را شکر.
خدایا، به حق حسین و پدر و مادر حسین، ولایت را تا آخر برسانیم. خدایا آنی ما را به خودمان وانگذار، اگر بکنی ما گناه می‌کنیم.
خدایا، پیامبرت فرمود: اگر یکی با دین از دنیا برود، ملائکه تعجب می‌کنند؛ خدایا، ما از آنها باشیم که ملائکه تعجب کنند.
خدایا، سرانجام کار ما تو خوشنود باشی و ما را رستگار.
خدایا، شب عرفه است، خودت گفتی دعای ما استجابت می‌شود؛ القاء و افشاء به ما بده ما از خودمان حرف نزنیم. به پیامبر گفتی حرف از خودت نزن. خدایا، القاء و افشاء بده؛ تو القاء کنی، ما افشاء.
خدایا، تو را به حق امام زمان، قسمت می‌دهم از آنها باشیم که در قیامت آبرومند باشیم؛ یعنی ولایت داشته باشیم. اگر نداشته باشیم، بی آبروییم. این ولایت را تا آخر برسانیم.
خدایا، تو را به حق انبیاء و اولیاء قسمت می‌دهم، ما را محتاج خلق نکن، پیرو خلق قرار نده.
خدایا، این‌ها که به من مراجعه می‌کنند ای وکیل من، جوابگویش خودت باش. ای وکیل من.
خدایا، این رفقای من را حفظ کن. خدایا، ذره‌ای این رفقا غضبناک نباشند. بشاش باشند. خدایا، جیبشان خالی نباشد. همیشه پر پول باشد.
خدایا، اگر به ما علی دادی زهرا دادی، همه خلقت را دادی؛ خدایا، این‌ها را از ما نگیر.
خدایا، به حق امام زمان قسمت می‌دهم خودت ما را نگه دار، خودت ما را حفظ کن.
خدایا، نسل ما را ولایتی قرار بده؛ یعنی نسل ما را دوست امیر المؤمنین قرار بده.
خدایا، هر خانه‌ای مریض است، لباس عافیت بپوشان. حاجت حاجتمندان را برآورده کن.
اول حاجتم این است که ظهور امام زمان را برسان، ما را یاورش قرار بده.
خدایا، امام زمان را از ما راضی و خوشنود بگردان. تکرار می‌کنم ما را یاورش قرار بده.
خدایا، تو را به حق امام زمان، این رفقای ما جوری باشند که نگران نباشند، همیشه بشاش باشند. بچه‌هایشان و خانواده‌شان پیرو تو باشند و ائمه طاهرین.
خدایا، ما عارف باشیم. عارف یعنی امرش را اطاعت کنیم. امام رضا می‌گوید: فلانی این‌ها کارشان است. این‌ها عارف در حق ما نیستند.
قبولی زیارت، عارف بودن است. عارف بودن؛ یعنی خلق ندیدن است، یعنی غیر امر ندیدن است. یعنی امر اطاعت کردن است. انشاء الله خدا ما را عارف قرار دهد.
این‌ها دعاست. این‌ها حرف است. این‌ها نوشته شما حرف می‌زنید اصل عارف بودن است.
عارف باید بدانیم این‌ها مطلقند؛ کسی مثل این‌ها نیست. بدانیم روح هستند، جسم نیستند، خلق نیستند. خلق هستند؛ اما از نور خدا خلق شده‌اند.
ما باید عارف باشیم، عارف بودن را عمل کنیم؛ یعنی محبوب ما حسین باشد، امیرالمؤمنین باشد.
مقصد تو می‌شود خلق، آنوقت از عارف بودن جدا می‌شوی. تو باید از عارف بودن جدا نشوی.
این‌ها [ائمه] کفواً احد هستند. خلق که مثل این‌ها نمی‌شود. خلق، خلق را تأیید می‌کند؛ اما خدای تبارک و تعالی، دوازده امام، چهارده معصوم را تأیید کرده است.
با خلق بسازید، با همه بسازید.
عرفه‌ای که عارف باشی در حق امامت، درست است. تمام این‌ها که این را می‌گویند، این مطلب را توجه ندارند. یکی وقت می‌بینی دعای عرفه می‌خوانیم، عارف که نیستیم هیچ، درباره امام حسین هم نمی‌دانیم.
اگر بدانید اهل تسنن در عرفه چه می کنند؟ انفاق هم می‌کنند؛ اما انفاق بی‌عرفه.
حالا عارف به امام حسین، باید امرش را اطاعت کنیم. امر امام حسین، پدرش امیر المؤمنین است. اکبرش را شهید کردند، هیچ حرف نزد. تمام توجهش به خدا بود. مرتب گفت: «رضا برضائک»؛ اما وقتی گفتند: «بغضاً لابیک» حالا دست برد به شمشیر.
حالا تو روضه می‌گیری، این مرد و زن قاطی شدند. خدا می‌گوید اینجا که مرد و زن قاطی هستند، عذاب خدا نازل می‌شود.
امر حضرت معصومه یا امام حسین پدرشان است.
حضرت ابوالفضل عارف است که می‌گوید تا زنده‌ام حامی دینم هستم. دینم حسین است.
عبادت بی‌فهم، جنایت است، خودت را اذیت کردی. چهار فرسخ می‌روند توی گرد و غبار و گرسنه و تشنه؛ تو عزیز من، امر امام حسین را اطاعت کن.
یک انفاقی بکن به بچه‌های یتیم، به این‌ها که چیزی ندارند که امام حسین تو را بپذیرد. چه کار می‌کنی؟
عارف که حرف از خودش نمی‌زند، عارف که من ندارد. عارف خدا دارد، زهرا دارد. عارف‌شناسی هم ادب می‌خواهد، فهم می‌خواهد.
علی یعسوب الدین اگر نباشد عالم فروزان می‌شود. او عارف بود یا عمر و ابابکر؟ هفتاد هزار نفر رفتند آن طرف؛ در آخرالزمان هم اینجور می‌شود؛ عارف، تکذیب می‌شود، اشجع تأیید می‌شود.
اگر همین را بدانید بس است که نروید دنبال تایید، بروید دنبال امر. امر خدا و امر پیامبر و امر تمام خلقت، علی بن ابی طالب است. خواست خدا و پیامبر و خواست حضرت زهرا، خواست تمام سماوات، علی بن ابی طالب است. خدا هیچ کسی را نگفته اگر این را قبول نداشته باشید، به عزت و جلالم قسم، شما را به رو به جهنم می‌اندازم؛ این حرف راجع به علی بن ابی طالب است.
این است عارف. عارف به تمام خلقت است، می‌گوید من راههای آسمان را از زمین بهتر بلدم. این عارف است، نه تو؛ تو عارف عبادتی، نه عارف اطاعتی. عبادت شرطش اطاعت است؛ یعنی اطاعت کنی پیامبر و ائمه را.
تو می‌روی خلق را اطاعت می‌کنی! آن درد به تو می‌دهد، دردت را دوا نمی‌کند. تو بیا ائمه را اطاعت کن؛ هم دردت را دوا می‌کند، هم روحت را شفا می‌دهد.
