قبولی عبادت، ولایت [داشتن] است و قبولی ولایت، اطاعت [کردن] است. حالا شیعه باید فرمان امام را ببرد، برای خودش مصداق درست نکند. شاه‌عبدالعظیم حسنی خدمت امام‌هادی علیه‌السلام می‌گوید: واجبات را بجا می‌آورم و ترک محرّمات می‌کنم. اگر شما که امام و حجّت من هستی، امر کنی سیبی یا اناری نصفش حلال است و نصفش حرام، نیمه حلالش را می‌خورم و نیمه حرامش را دور می‌اندازم. پس از این، با همین عقیده کنار رفت. چرا؟ چون او به غیر از امام، کسی را واجب‌الاطاعة نمی‌بیند؛ حجت‌خدا را واجب‌الاطاعة می‌داند. حالا خدا به او عظمت می‌دهد. [حضرت] می‌فرماید: هر کس شاه‌عبدالعظیم حسنی را زیارت کند، امام‌حسین علیه‌السلام را زیارت کرده؛ چون امر امام را زیارت کرده است. رفقای‌عزیز! من هم دلم می‌خواهد شما این‌طور باشید. امر وجود مبارک حجةبن‌الحسن (عجل الله فرجه)، امام الانس و الجن را اطاعت کنید تا شاه‌عبدالعظیم حسنی بشوید. اطاعت یعنی‌چه؟ یعنی گناه نکنید. امام‌صادق علیه‌السلام می‌فرماید: شما عضو مایید، هر وقت گناه کردید جدا می‌شوید.
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) کفواً احد است، حضرت زهرا (علیها السلام) کفواً خلقت است
به اولیای امور کاری نداشته باشید
به اولیای امور کاری نداشته باشید
